W dniu 18 maja 1593 r. Stanisław Tarnowski, pan na Dzikowie uzyskał od króla Zygmunta III przywilej założenia, na prawie magdeburskim, na gruntach wsi Miechocin - miasteczka Tarnobrzega, tak nazwanego od brzegu Wisły i Machowa po Trześń włącznie, należącego do Tarnowskich. Dekretem z dnia 11 listopada 1675, po dłuższych badaniach, biskup krakowski Andrzej Trzebnicki uznał za łaskami słynący obraz Matki Boskiej, znajdujący się w kaplicy zamku Tarnowskich w Dzikowie. Fundatorami i kolatorami kościoła i klasztoru był ród Tarnowskich. Tu właśnie Jan Stanisław Amor Tarnowski rotmistrz królewski wraz z żoną Zofią z Firlejów, aktem fundacyjnym, sporządzonym w dn. 29 czerwca 1676 r. w Wiślicy, założyli klasztor i kościół Ojców Dominikanów w Dzikowie, na gruntach tejże wioski graniczącej z Tarnobrzegiem. Jako uposażenie dla 12 zakonników i służby klasztornej darowali OO. Dominikanom wieś Radowąż za Wisłą. W 1678 r. uroczyście przeniesiono łaskami słynący obraz Matki Boskiej z kaplicy zamku dzikowskiego do nowozbudowanego drewnianego kościoła i oddano go pod opiekę OO. Dominikanom. Od r. 1681 główną siedzibą rodu Tarnowskich był Dzików (nazwa miasteczka Nowy Tarnów nie przyjęła się). W 1703 pożar strawił drewniany kościół i klasztor. Budowę kościoła i klasztoru rozpoczęto już w r. 1693, gdyż ówczesny drewniany kościół okazał się za szczupły dla pomieszczenia wielotysięcznych rzesz wiernych i pielgrzymów zza Wisły, przybywających w czasie odpustów. Przystępowało wówczas do Komunii świętej ok. 15.000 wiernych. Uroczyste poświęcenie nowozbudowanego z cegły kościoła i klasztoru w stanie niewykończonym oraz oddanie go do użytku odbyło się w r. 1706. Kościół w stylu barokowym, jednonawowy. Z tego czasu pochodzą: dzisiejszy klasztor, prezbiterium, nawa główna, ołtarze i ambona. Całkowite wyposażenie wnętrza kościoła ukończono dopiero w r. 1782. Po I rozbiorze Polski okolica oderwana od diecezji krakowskiej należała przejściowo do diecezji tarnowskiej, a od r. 1785 do diecezji przemyskiej. Dzików odzyskał swą samodzielność stając się gminą wiejską. W nocy 5/6 czerwca 1862 r. spłonęło miasto Tarnobrzeg. Ogień przedostał się do wnętrza kościoła, strawił organy, ławki, osmalił ołtarze i ambonę. Na czas restauracji kościoła przeniesiono obraz do kaplicy zamkowej Tarnowskich, a w dniu 7 września 1872 r. na nowo przeniesiono go do kościoła OO. Dominikanów. Na podstawie dekretu Stolicy Apostolskiej z dn. 17 kwietnia 1904 r. koronacji łaskami słynącego Obrazu Matki Boskiej Dzikowskiej dokonał w dn. 8 września 1904 r. biskup przemyski bł. Sebastian Pelczar w asyście licznego duchowieństwa i wielotysięcznej rzeszy wiernych. Dzięki ofiarności miejscowego społeczeństwa, głównie Polonii amerykańskiej, pochodzącej z tej okolicy, w latach 1904-1909 dobudowano do nawy głównej dwie nawy boczne, kruchtę tj. wejście główne do kościoła. Roboty planował i przeprowadzał inż. Jan Sas Zubrzycki ze Lwowa. Te dodatki dały dzisiejszy wygląd kościołowi. Rozporządzeniem z dnia 10 lipca 1922 r. biskup przemyski Anatol Nowak wydzielił z parafii Miechocin miasto Tarnobrzeg oraz wioski Dzików, Podłęże i Mokrzyszów i utworzył ekspozyturę parafialną w Tarnobrzegu, oddając ją OO. Dominikanom. Odtąd kościół tutejszy jest kościołem parafialnym. W r. 1927 skradziono korony łaskami słynącego Obrazu Matki Boskiej w 1933 r. Ponownie ukoronowano Obraz Matki Boskiej Dzikowskiej. Jubileuszowa uroczystość 50-lecia pierwszej koronacji cudownego Obrazu odbyła się w dniach od 7 do 12 września 1954 r. przy udziale obu biskupów przemyskich i licznej rzeszy duchowieństwa i wiernych. Nocą z 15 na 16 kwietnia 1959 r. ponownie dokonano kradzieży koron Obrazu. W 1959 r. odmalowano kościół. Polichromii kościoła, przedstawiającej tajemnice różańcowe, dokonał K. Smuczak dyr. i prof. szkoły plastycznej w Nałęczowie. III koronacji cudownego Obrazu Matki Boskiej Dzikowskiej dokonał w dniu 7 września 1966 roku Prymas Polski Kard. Stefan Wyszyński.