Raniżów jako osada jest wspomniany po raz pierwszy w dokumencie króla Kazimierza Wielkiego z 17 października 1366 r. Ponieważ w osadach z nadania królewskiego, tzw. królewszczyznach lokalizację osady łączono z fundacją parafii, dlatego tę datę należy przyjąć jako początek istnienia parafii Raniżów. Najstarszą wzmiankę o istnieniu parafii w Raniżowie zawiera dokument erekcyjny sąsiedniej parafii Łąka w diecezji przemyskiej z dnia 13 lutego 1409 r., w którym jako świadek występuje pleban z Raniżowa. Własnego dokumentu erekcyjnego parafia nie posiada, ale podaje się powszechnie w opracowaniach, że fundacja kościoła musiała nastąpić w tym właśnie czasie. Przyjmuje się też, że fundacji tej dokonała rodzina rycerska Ramisch, która w XV w. posiadała wielkie dobra w ziemi Przemyskiej. Stąd nazwa pierwotna parafii: Ramischow, która później przekształciła się w Raniżów. Obszerną informację o parafii podaje Jan Długosz w "Liber beneficiorum", który mówi, że wieś Ramizow, ostatnia w diecezji krakowskiej i bezpośrednio granicząca z diecezją przemyską, ma u siebie kościół parafialny p.w. Bł. Maryi Dziewicy. Pierwsza wizytacja kanoniczna przeprowadzona przez archidiakona Sandomierskiego na polecenie biskupa krakowskiego w 1604 r. zaznacza, że wieś królewska Raniżów ma kościół drewniany poświęcony pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP otoczony cmentarzem i parkanem. Na miejscu kościoła, o którym wzmiankuje Długosz, ks. Szymon Woycieski wybudował nowy kościół drewniany w 1675 r. Kościół ten odnowił od fundamentów w 1725 r. ks. Kazimierz Kaczerski, proboszcz raniżowski, kanonik Kolegiaty Sandomierskiej. Z czasem ten drewniany kościół okazał się za mały, wtedy go rozebrano i razem z wyposażeniem przeniesiono do parafii Górno. Na jego miejscu własnym staraniem i kosztem, nowy kościół murowany wybudował ks. Szymon Kolasiński, proboszcz raniżowski i dziekan głogowski w latach 1808-1815. Organy przeniesiono ze starego kościoła. Zachowano też niektóre stare obrazy i figury. Nowowybudowaną świątynię uroczyście poświęcił w czasie wizytacji parafii biskup przemyski Franciszek Wierzchlejski w dniu 1 VI 1859 r. Prosty ten kościół, w stylu neoromańskim, jednonawowy, z drewnianym sufitem, kryty blachą, służy parafii po dzień dzisiejszy. W latach 70-tych XX wieku, za ks. St. Gołdasza, kościół przeszedł kapitalny remont, w ramach którego odnowiono drewniany strop, ołtarze, ławki i tynki oraz dano nową polichromię. Parafia posiada akta parafialne od 1828 r. W latach 90-tych za ks. Proboszcza H. Smaronia wykonano ogrzewanie kościoła, wybudowano nową plebanię, chodnik wokół kościoła, odnowiono ogrodzenie, przeprowadzono kapitalny remont starej plebanii, pokryto dach kośielny blachą miedzianą. W 2000 r. po przeprowadzonych Misjach Jubileuszowych ufundowano figurę Pana Jezusa Miłosiernego. Oddano parafię i gminę Raniżów pod opiekę Jezusa Miłosiernego. W 2001 r. odnowiono stare zabytkowe organy, ufundowano nową rzeźbioną w drzewie drogę krzyżową. W 2002 r. przeprowadzono kapitalny remont przedsionka kościoła.