15 grudnia 1911 r. przybył do Woli Raniżowskiej jako stały katecheta ks. Czesław Broda i rozpoczął starania o budowę kościoła. Wola Raniżowska należała w tym czasie do parafii Raniżów. W 1913 r. zbudowano własną cegielnię. W 1914 r. rozpoczęto prace przy budowie kościoła, 26 lipca 1914 r. położono kamień węgielny. Po wybuchu I wojny światowej budowa kościoła została przerwana. W 1916 r. ks. Cz. Broda zdemobilizowany jako inwalida powrócił i podjął dalsze prace przy wznoszeniu nowego kościoła. Parafia Wola Raniżowska została erygowana 12 marca 1919 r. pismem Bł. Bpa Pelczara z dnia 28 lutego 1919 r. 13 czerwca 1921 roku bp Fischer, sufragan przemyski dokonał uroczystego poświęcenia świątyni. Plany kościoła wykonał Franciszek Stążkiewicz z Rzeszowa, a budowę prowadził Józef Zawilski, budowniczy z Leżajska. Kościół zbudowany w stylu gotyckim o trzech nawach. W maju 1942 r. nastąpiło wysiedlenie wszystkich mieszkańców Woli Raniżowskiej. Parafia przestała istnieć. W drugiej połowie 1944 r. parafianie zaczęli wracać do swoich własności, wolnych już od okupanta hitlerowskiego, który ich wcześniej z tej ziemi wysiedlił. 19 czerwca bp F. Barda mianował pierwszym po wyzwoleniu administratorem parafii ks. Bolesława Puzio. Pierwszy proboszcz i budowniczy kościoła zginął w obozie koncentracyjnym w Dachau 12 grudnia 1940 r., mając 55 lat życia. W latach 1954-1955 kościół na zewnątrz otrzymał nowe tynki. W 1968 r. zdjęto z dachu kościoła zniszczoną czerwoną dachówkę, a dach przykryto blachą ocynkowaną. W latach 1982-1987 przeprowadzono remont wszystkich 21 zniszczonych okien witrażowych. Witraże zabezpieczono, wstawiając od zewnątrz drugie okna ze szkła zbrojonego. W 1991 r. położono w kościele nową posadzkę marmurową. Parafia posiada akta parafialne od 1786 r.