Wieś Padew została założona na prawie magdeburskim przed 1334 r. Parafia fundacji królewskiej, wyłączona z parafii Gawłuszowice, powstała prawdopodobnie pod koniec XIV w.; pierwsza wzmianka dotyczy 1470 r. Zygmunt I Stary w 1510 r. potwierdził i powiększył uposażenie parafii. Bp M. Szyszkowski włączył tymczasowo do Padwi parafie: Baranów (1626) i Dymitrów (1628). Patron parafii - św. Antoni Pad. Za czasów Długosza kościół parafialny był drewniany. Świątynię również drewnianą wybudował ks. Bartłomiej z Rudnika w 1419 r. Nowy kościół drewniany pobłogosławił bp M. Oborski w 1674 r. Obecny kościół p.w. św. Bartłomieja Ap. jest murowany. Zbudowany w 1886 r. wg projektu arch. Aleksandra Gebauera przez ks. Wilhelma Skopińskiego. Uroczyście poświęcił bp I. Łobos w 1895 r. W 1947 r. odnowiony po uszkodzeniach wojennych. Neoromański. Z cegły, otynkowany, kryty blachą. Trzynawowy, z większym prezbiterium zamkniętym półkoliście, po bokach którego znajdują się zakrystia i kaplica św. Antoniego. Przy korpusie od frontu wieża, nieznacznie występująca ku przodowi, w górnej części przechodząca z kwadratu w ośmiobok. Wnętrza są nakryte sklepieniami kolebkowymi i żaglastymi na gurtach, spływającymi w prezbiterium na podcięte służki, w nawach na czworoboczne filary międzynawowe i przyścienne pilastry. Dachy siodłowe, wieżyczka na sygnaturkę kształtu barokowego z latarnią, na wieży hełm ostrołukowy. Ołtarz główny wczesnobarokowy z XVIII w., odnowiony i uzupełniony oraz powiększony w 1866 r. przez Jana Jargosza. W nim znajdują się rzeźby czterech ewangelistów: barokowe z XVIII w. oraz obrazy: Matki Bożej Dzikowskiej w sukience z XVIII w., św. Bartłomieja, Ukrzyżowanie, M. B. z Dzieciątkiem z pocz. XVIII w. Na ołtarzu tabernakulum wczesnobarokowe z poł XVII w. w kształcie zamykanej szafki z płaskorzeźbami świętych, w którym jest wprawione drugie tabernakulum mniejsze, późnorenesansowe, ok. XVI/XVII w. z malowanym obrazkiem na drzwiach. Cztery ołtarze boczne: 1. lewy przy tęczy, neobarokowy, wyk. J. Jargosz, z wykorzystaniem barokowych rzeźb dwóch aniołków oraz św. Dominika i Jacka (wg tradycji pochodzące z kościoła dominikanów w Tarnobrzegu), 2-4 w korpusie naw, barokowe z XVII w., przerabiane, w jednym obraz św. Anny z ok. XVIII w., ołtarz barokowy w kaplicy z 2 poł. XVII w. w nim obraz św. Antoniego uzdrawiającego chorych, barokowy z 1688 r., ambona barokowa z ok. poł. XVII w. Obrazy: św. Antoniego z 1688 r., barokowy; Św. Rodziny z XVIII/XVIII w., św. Zofii XIX w. Witraże oraz stacje Drogi Krzyżowej mal. przez Adama Bunscha w 1968 r. Dwa feretrony późnobarokowe z 2 poł. XVIII w. ze współczesnymi obrazami. Trzy dzwony odlane w XX w., sygnaturka z 1841 r. W 1994 roku odświeżono ściany wewnątrz kościoła, dokonano konserwacji obrazu św. Antoniego i ołtarza oraz konserwacji ołtarza Matki Bożej Niepokalanej. W 1995 roku poddano konserwacji tabernakulum, w 1996 roku ołtarz św. Józefa, w 1998 roku obraz Świętej Rodziny. W 1999 roku zakończono konserwację ołtarza dużego i odnowiono stalle w prezbiterium. W 2001 roku odnowiono lichtarze i krzyże ołtarzowe i dokonano konserwacji ołtarza Serca Pana Jezusa. W 2002 roku odnowiono stacje Drogi Krzyżowej, obrazy św. Zofii i Dobrego Pasterza, siedzenia dla kapłanów i służby ołtarza oraz dokonano konserwacji prospektu organowego. Parafia posiada akta parafialne od 1838 r.