Czas Bożego Narodzenia skłaniał nas do zatrzymania się przy szopce. Już od średniowiecznej szopki św. Franciszka chrześcijanie budują ten znak ubogiego miejsca, które wybrał Emanuel. Bóg jest z nami nawet wtedy, gdy czujemy się tak licho jak stajenka betlejemska. Dziś oprócz szopek w kościołach rozwija się zwyczaj urządzania szopek na rynkach miast i w muzeach jak na Sandomierskim Zamku. Nawet zakłady pracy urządzają własne chociażby przy Wydawnictwie i Drukarni w Sandomierzu. Towarzyszą temu wspaniałe pomysły i zjednoczenie w działaniu. Pojawiają się szopki żywe ze zwierzętami, z prawdziwym kolędowaniem. W Krakowie urządza się doroczny pokaz szopek, gdzie w tym roku zaprezentowano szopki z Wenecji, ze szkła z którego słynie ten rejon Włoch. Jest w tym wszystkim przeogromna siła wyrazu ubogiej stajenki. Najbardziej jednak przemawiają do nas te liche i najprostsze. W prezentowanej na zdjęciu szopce w kościele w Paryżu uwidacznia się w pomyśle misyjne doświadczenie jej twórcy ks. Grzegorza Jeża z diecezji sandomierskiej, byłego misjonarza w Czadzie. I ten aniołek na ołtarzu z boczku, sam cicho patrzy na szopkę, Rodzinę Świętą i na Dzieciątko - Bożego Syna, co wolał się wtulić w siano niż w duszę zmarzniętą choć i ona mu miła, gdyby się tylko jak stajenka betlejemska na jego przyjście i Miłość otworzyła. Przypatrzmy się szopkom.