W 800. lecie nominacji na biskupa krakowskiego bł. Wincentego Kadłubka obchodzono uroczyście w Sandomierzu 12 października 2008 roku. Jubileusz połączono z uroczystościami odpustowymi ku czci patrona Sandomierza i diecezji sandomierskiej. Święto patrona poprzedziła w sobotę, 11 października, inauguracja roku akademickiego w Instytucie Teologicznym im. Bł. Wincentego Kadłubka i uroczysta procesja akademicka z relikwiami błogosławionego z katedry do kościoła seminaryjnego Św. Michała Archanioła, gdzie odprawiona została Msza Święta, wygłoszony został wykład nt. "Humanitas Christiana Mistrza Wincentego Kadłubka" przez ks. prof. dr. hab. Stanisława Sojkę. W niedzielę uroczystości rozpoczęła Msza Święta w kościele seminaryjnym Św. Michała, skąd w procesji przez Stare Miasto z udziałem biskupów sandomierskich, przedstawicieli kapituły wawelskiej z Krakowa z ks. prof. dr. hab. Janem Maciejem Dyduchem, rektorem PAT na czele, z fromborskiej z Warmii, tarnowskiej, kieleckiej, sandomierskiej, opatowskiej, stalowowolskiej, tarnobrzeskiej, ostrowieckiej, ojców cystersów z Jędrzejowa, Strzyżyc, podkrakowskiej Mogiły, Wąchocka, duchowieństwa, alumnów WSD, burmistrza i Rady Miasta Sandomierza oraz wiernych relikwie przeniesione zostały do bazyliki katedralnej. W Mszy Świętej pontyfikalnej, której przewodniczył bp Andrzej Dzięga, dziękowano Bogu za dar błogosławionego męża i modlono się o jego rychłą kanonizację.

W homilii bp Dzięga rozważał, czego uczy nad dzisiaj mistrz Wincenty, który wzbogacił Sandomierz, posługując tu przeszło dwadzieścia lat jako prepozyt kolegiaty sandomierskiej, i cały naród przez dziesięć lat na stolicy biskupiej św. Stanisława w Krakowie, zanim zamknął się w ciszy jędrzejowskiego klasztoru. Niewątpliwie był przewodnikiem, światłem dla swojego pokolenia, sam żyjący światłem Chrystusowym. - Tenże błogosławiony, święty mąż mówi nam o tym, że trzeba się nieustannie w słowo Boga wsłuchiwać i według niego dać się prowadzić. Nigdy nie można być sytym i zadowolonym z siebie. W każdym stanie i w każdej sytuacji człowiek wpatrzony w Boga, wsłuchany w Jego słowo, jest w stanie rozpoznać nowe zadania i powołania. Z cichości klasztornej i swoistej perspektywy medytacji i refleksji uczy nas mistrz Wincenty mądrości rozważania, medytacji, zatrzymania się - mówił ordynariusz. Jak podkreślił, dzięki temu poprzez wieki polska ziemia, polska kultura prawna, społeczno-polityczna i polska kultura w ogóle żyje tym duchem i umie czerpać i ze skarbców Ewangelii, i korzystać z nich niezależnie od tego, kto sprawuje władzę. Mistrz Wincenty uczy także, że cały naród powinien cieszyć się wolnością, a władca ma być jego sługą. Cały naród ma w nim mieć oparcie i umocnienie, przewodnika, który też w imię Chrystusa prowadzi go po drogach sprawiedliwości, bezpieczeństwa, zgody. W konflikcie między św. Stanisławem a królem rozpoznał mistrz Wincenty tę prawdę, iż władca chrześcijański, to nie jest tyran narzucony, który niezależnie od okoliczności swoją władzę sprawuje, lecz musi to być władca przez naród akceptowany, nie tylko w momencie, gdy rozpoczyna swoje posługiwanie, ale nieustannie, dzień po dniu, rok po roku, wydarzenie po wydarzeniu. To właśnie w tamtym dramatycznym konflikcie stwierdził bp Dzięga - mistrz Wincenty pokazał narodowi, że jeżeli nie akceptuje on władcy z racji moralnych, to ten władca musi ustąpić i dobrze czyni, gdy ustępuje i gdy idzie pokutować. Zwrócił także uwagę na obowiązek duchowy i moralny narodu, który się przekłada na pewien obowiązek formalno-prawny: weryfikować nieustannie sprawujących władzę, nie tylko, czy ją pozyskali legalnie, ale czy wykonują ją nieustannie zgodnie z przyjętymi standardami chrześcijańskimi na pożytek innych. - Myślę, że od tego dramatycznego wydarzenia wychodząc, mistrz Wincenty poprowadził odważnie i szerzej swoją refleksję w sprawach życia społecznego o chrześcijańskich zasadach organizacji życia narodu i życia państwa. To on spisał pewne założenia, mówiące o tym, iż naród nie tylko odpowiada za jakość życia państwowego, że naród ma o tym dyskutować, ma być świadomym, co się dzieje i ma decydować na bieżąco, wytyczając szlaki sprawiedliwości, bezpieczeństwa i rozwoju społecznego dla pokoleń przyszłych. W pewnym sensie, właśnie u mistrza Wincentego trzeba szukać podstaw ustrojowych I Rzeczypospolitej, która stała się rzeczpospolitą - tak naprawdę można powiedzieć - chrześcijańskiej demokracji, w której każdy, kto miał prawo głosu, miał obowiązek z tego głosu korzystać ku pożytkowi wspólnemu. Nie partykularyzmy, nie grupowe, partyjne interesy, ale to dobro wspólne, wprowadzone i tak nazwane przez mistrza Wincentego, co zaowocowało tym ugruntowaniem się słowa rzeczpospolita - rzecz wspólna, nasz wspólny interes, nasze wspólne dobro - to było zadaniem nas wszystkich - podkreślił biskup sandomierski.

Zdaniem kaznodziei, to patrzenie społeczne i na dobro wspólne, które się na polskiej ziemi i w Europie od mistrza Wincentego zaczęło się, mogło zachwycać wielu, ale przerażony był szatan, ten, który od początku chce stworzonym przez Boga światem po swojemu zawładnąć, ten, który chce wszystko, co jest od Boga przekręcić, zniweczyć, zepsuć. Przeraził się tej metody organizowania spraw tego świata przez uczniów Chrystusa. Zaplanował sobie, że europejski porządek będzie jego porządkiem. Ale żeby zaprowadzić swój porządek też pod nazwą demokracji, suwerenności ludów, tylko już bez obecności Boga. Aby móc ten porządek zaprowadzić, musiał najpierw doprowadzić do usunięcia z map politycznych Polski I Rzeczpospolitej i wtedy zaczął przygotowywać swój porządek też pod nazwą demokracji już bezbożnej, ateistycznej. Bł. Kadłubek ukazał, że możliwości, wielkie szanse, nadzieje rodzą się wtedy, kiedy człowiek najpierw umie się Bogu pokłonić, Boga uczynić panem swojego życia i że sprawy twego świata mogą być i powinny być zawierzane uczniom Chrystusa. - Gdybyśmy umieli w naszym narodzie i naszym państwie na nowo poznać całą głębię przekazu i chrześcijańskiej mądrości mistrza Wincentego Kadłubka, wielkiego uczonego i biskupa, zakonnika i nauczyciela dziejów ojczystych, społecznika, ojca polskiej kultury narodowej i narodowej tożsamości chrześcijańskiej, gdybyśmy umieli pokazać go innym narodom Europy, myślę, że wzmocniłoby się światło nadziei Soboru Watykańskiego II, przekazu i nauczania Ojca Św. Jana Pawła II, światło nadziei, którego tak potrzebuje współczesny świat - wyrażał swe życzenie w homilii bp Andrzej Dzięga. Świat współczesny rusza z miejsca idąc w kierunku natchnień Ducha Świętego. Ale Europa i Polska stoją jeszcze w miejscu. Niech trwa modlitwa o dar kanonizacji, a równocześnie narasta nadzieja, że ten błogosławiony mąż, gdy jako święty będzie ukazany jako patron całemu Kościołowi, doda siły uczniom Chrystusa w naszym pokoleniu, aby mogli odważniej, mądrzej i pełniej postrzegać swoje powołanie i aby poprzez ich odpowiedzialną modlitwę i pracę mogło odmieniać się oblicze tej ziemi - podkreślił ordynariusz.