Od wielu już lat w ostatnie dni stycznia w Wyższym Seminarium Duchownych w Sandomierzu odbywa się uroczystość ku czci św. Tomasz z Akwinu, wybitnego filozofa i teologa wieków średnich. W tym roku, 28 stycznia, w samo liturgiczne wspomnienie Doktora Anielskiego, jak nazywano św. Tomasza, w sandomierskim seminarium pochylano się nad osobą i dorobkiem naukowym wielkiego teologa. Podczas Mszy świętej w kościele seminaryjnym pw. Św. Michała Archanioła sprawowanej przez księży wychowawców i profesorów seminaryjnych, jak również przez dziekanów i przedstawicieli różnych urzędów diecezjalnych, ks. Jan Biedroń, rektor seminarium, który przewodniczył liturgii przybliżył postać oraz dorobek św. Tomasza wskazując duchowe jego aspekty. - Św. Tomasz nie tylko modlił się o mądrość, ale całe życie jej poszukiwał. Szukał jej w Słowie Bożym, na modlitwie, w pismach Ojców Kościoła, jak i w samym świecie. Był człowiekiem kontemplacji nadprzyrodzonej i przyrodzonej, w której odkrywał wielkość i niepojętność Boga - mówił podczas homilii ks. Jan Biedroń. Po Mszy świętej uczestnicy sympozjum wysłuchali wykładu ks. dr. hab. Piotra Szczura z KUL-u na temat: „Komunia Boga z człowiekiem w nauczaniu Jana Chryzostoma”. Podsumowując dzień poświęcony tomizmowi biskup Krzysztof Nitkiewicz mówił o nieustannej aktualności nauki św. Tomasza. - Myśl św. Tomasza, chociaż żył i tworzył w XIII w., jest wciąż aktualna i dlatego nie dziwi, że jego dzieła są nadal wydawane. Ten wielki doktor Kościoła wyznawał supremację Prawdy Objawionej i wiary w Nią nad osiągnięciami rozumu ludzkiego. Wierzył, żeby zrozumieć i swoje intelektualne konkluzje konfrontował zawsze przed Panem. My również powinniśmy kroczyć podobną drogą - podsumowywał rozważania biskup sandomierski.

Św. Tomasz z Akwinu (1225-1274) stworzył zwarty system nauki filozoficznej i teologii katolickiej, zwany tomizmem. Wywarł głęboki wpływ na ukierunkowanie zachodniej myśli chrześcijańskiej. Spuścizna literacka św. Tomasza z Akwinu jest olbrzymia. On jedyny odważył się dać panoramę całej nauki filozofii i teologii katolickiej w systemie zdumiewająco zwartym. Do najważniejszych jego dzieł należą: „Summa contra gentiles”, czyli apologia wiary przeciwko poganom, „Kwestie dysputowane”, „Komentarz do "Sentencji" Piotra Lombarda”, „Summa teologiczna” i komentarze do niektórych ksiąg Pisma Świętego. Zadziwia w nich uniwersalizm podejmowanych zagadnień, głębia i prostota wyjaśnień, błyskotliwość myśli.