"Bóg pamiętając o Noem, o wszystkich istotach żywych i o wszystkich zwierzętach, które z nim były w arce, sprawił, że powiał wiatr nad całą ziemią i wody zaczęły opadać" (Rdz 8, 1).

Czytając biblijny opis potopu, staje nam przed oczyma tragedia powodzi, która dotknęła naszą Ojczyznę, a w szczególny sposób Diecezję Sandomierską. Woda wdarła się do budynków mieszkalnych i gospodarczych, do kościołów i szkół, zalała pola uprawne. Wobec potężnego żywiołu wielu ludzi podjęło dramatyczną decyzję o opuszczeniu swych domostw, inni pozostali odcięci od świata, niektórzy znaleźli śmierć.

Fala, która przyniosła ze sobą zniszczenie, wyzwoliła jednocześnie wielką falę ludzkiej solidarności i życzliwości.

Umiłowani w Chrystusie, jestem Wam bardzo wdzięczny za wszystko, co uczyniliście dla naszych Braci i Sióstr dotkniętych powodzią. Proszę gorąco o dalszą pomoc i zapewniam, że Caritas Diecezji Sandomierskiej we współpracy z duszpasterzami zatroszczy się o to, aby dotarła ona do najbardziej potrzebujących.

"Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie..." (Mt 5,10)

Chociaż w tych dniach spoglądamy z niepokojem na wolno opadające wody i wyłaniający się z nich obraz zniszczenia, pragnę zwrócić Waszą uwagę na ważne wydarzenie w życiu Kościoła sandomierskiego. Oto bowiem przypada 750. rocznica męczeńskiej śmierci mieszkańców Sandomierza, a wśród nich Dominikanów z klasztoru przy kościele św. Jakuba.

Zimą 1259/1260 r. wojska tatarskie przekroczyły Wisłę, zniszczyły nieobwarowaną zabudowę miejską Sandomierza i rozpoczęły oblężenie ufortyfikowanych wzgórz, obejmujących teren dzisiejszego zamku i katedry, w których schronili się mieszkańcy.

Obrońcy grodu mężnie odpierali tatarskie ataki lecz z powodu przeważających sił nieprzyjaciela, głodu i chorób, zostali zmuszeni do kapitulacji. Kapłani wyspowiadali wówczas wiernych i posilili ich Komunią Świętą. Po zakończeniu Mszy Świętej mieszczanie opuścili gród z chorągwiami i świecami. Tatarzy zgromadzili ich na nadwiślańskich błoniach, a po dwóch dniach zabili. Według starożytnych kronik, krew mordowanych zabarwiła Wisłę na czerwono, a zabijani przyjmowali śmierć po chrześcijańsku, z poddaniem się Woli Bożej.

Najeźdźcy wdarli się również do kościoła św. Jakuba, gdzie przebywali bracia Dominikanie wraz z przeorem Sadokiem. W brutalny sposób zabili zakonników, którzy umierali ze śpiewem maryjnej antyfony "Salve Regina".

Sława męczeńskiej śmierci Dominikanów oraz mieszkańców Sandomierza i okolic, bardzo szybko rozeszła się na całą Polskę i Europę. Jeszcze w XIII wieku wyjednano u Stolicy Apostolskiej odpust dla sandomierskiej kolegiaty (obecnej katedry). Kult męczenników dominikańskich otrzymał oficjalne potwierdzenie ze strony papieża Piusa VII, który nadał Sadokowi i jego towarzyszom tytuł błogosławionych.

Krew męczenników posiewem chrześcijan

Ofiara krwi jaką złożyli przed wiekami Sandomierzanie nie poszła na marne. Zaowocowała ożywieniem wiary i życia religijnego na naszej ziemi, która wydała szereg wybitnych postaci: świętych, błogosławionych, mężów stanu i uczonych.

Chwalebne męczeństwo sprzed 750. lat stanowi również wezwanie skierowane do każdego nas. Jesteśmy bowiem spadkobiercami dziedzictwa wiary tych Braci i Sióstr, którzy złożyli wówczas daninę krwi, naśladując Chrystusa w Jego cierpieniu i śmierci. Sandomierska ziemia, na której jak oni modlimy się i pracujemy, odsłania do dzisiaj kości ofiar i groty tatarskich strzał. O wydarzeniach sprzed wieków przypominają kroniki i obrazy. Postawa męczenników sandomierskich uczy nas, że każdy chrześcijanin zjednoczony z Chrystusem przez łaskę Chrztu Świętego nie należy do siebie, lecz do Tego, Który umarł za nas i zmartwychwstał (por. 1Kor 6, 19). Dlatego jesteśmy zobowiązani do dawania Chrystusowi świadectwa. Czyniąc to zmagamy się nieustannie z własną słabością i z wszechobecną logiką "antyewangelii", co może nieraz nosić znamiona męczeństwa. "Kiedy chrześcijanie są naprawdę zaczynem, światłem i solą ziemi" - przypomina Ojciec św. Benedykt XVI - "wtedy, podobnie jak miało to miejsce w przypadku Chrystusa, doświadczają prześladowań, jak On stają się znakiem sprzeciwu". Papież zachęca, aby przywoływać wówczas świadectwo męczenników, którzy zwyciężyli śmierć siłą miłości (Homilia z 7 kwietnia 2008 r.). Pamiętajmy, że jako wierzący jesteśmy zobowiązani do tego, aby "bardziej słuchać Boga niż ludzi" (Dz 5, 24).

Umiłowani

Proszę Was, abyście strzegli bezcennego dziedzictwa wiary, które pozostawili męczennicy sandomierskiej ziemi; abyście pomni na ich świadectwo kształtowali własne sumienia i postawy. Niech ofiarność jakiej przykład dajecie w tych dniach, stanie się na zawsze stylem Waszego życia. Kiedy bowiem umieramy dla siebie, otrzymujemy ducha, niosącego miłość, radość, pokój i dobro (por. św. Doroteusz z Gazy, Nauka duchowa). Niech się tak stanie na chwałę Boga Najwyższego, "Który własnego Syna nie oszczędził, ale Go za nas wszystkich wydał" (Rz 8, 32).

Na ten szczególny trud błogosławię Wam w imię Ojca, Syna i Ducha Świętego. Amen.