1. Począwszy od 1979 r., w święto Ofiarowania Pańskiego sługa Boży pap. Jan Paweł II zapraszał do bazyliki watykańskiej zakonnice, zakonników i członków instytutów świeckich na Mszę św., złączone z nią odnowienie ślubów i wspólną modlitwę o łaskę wierności powołaniu i gorliwość apostolską. Owocem tych spotkań jest obchodzony w Kościele powszechnym od 1997 r. Światowy Dzień Życia Konsekrowanego. W tym dniu także biskupi gromadzą w swoich katedrach osoby konsekrowane, które żyją i pracują w Kościołach partykularnych. Przybyliście tedy, Bracia i Siostry, na zaproszenie Biskupa Sandomierskiego kolejny raz do bazyliki katedralnej, żeby przeżyć na nowo tajemnicę Ofiarowania Pańskiego, w którą jest wpisane wasze ofiarowanie. Wprowadzili nas w nią: prorok Malachiasz, autor Listu do Hebrajczyków i św. Łukasz. "Oto przybędzie do swojej świątyni Pan, którego wy oczekujecie", zapowiedział Prorok. Przybyło Dziecię Jezus do świątyni jerozolimskiej niesione na rękach Maryi i Józefa, którzy Je ofiarowali Bogu. Po latach Chrystus Pan jako dorosły mężczyzna, ofiarował się sam Ojcu Niebieskiemu "dla przebłagania za grzechy ludu", przypomniał autor Listu do Hebrajczyków.

2. W tajemnicy Jezusa ofiarowanego i ofiarującego się uczestniczymy wszyscy od chwili chrztu św. I nas rodzice przynieśli ongiś do świątyni i ofiarowali Bogu. W wodach chrzcielnych zaczęło się nasze poświęcenie i uświęcanie. Otrzymaliśmy Boże moce, które nas uzdolniły i uzdalniają nadal do służenia Bogu, ofiarowania Mu swoich zdolności, czasu, serca, życia. Formy tej posługi są przeróżne. Wy, Siostry, Ojcowie i Bracia uczestniczycie w tajemnicy Jezusowego ofiarowania poprzez konsekrację zakonną. Odpowiadając na Boże powołanie do miłości doskonałej, złożeniem profesji zakonnej każda i każdy z was poświęcił się i ofiarował z własnej woli i ochoty na wyłączną służbę Bogu i braciom. Profesja zakonna jest zjednoczeniem osoby, która ją składa z ofiarowanym i ofiarującym się Chrystusem. Ślubowane posłuszeństwo, doskonała czystość i ubóstwo realizowane każdego dnia są waszym ciągłym wpisywaniem się w tajemnicę Chrystusowego ofiarowania. Ponawiając śluby, odnawiacie się w tej tajemnicy, powracacie do źródła, z którego bierze początek wasza droga uświęcenia. Dlatego z taką uwagą wpatrujecie się w ofiarowane Dziecię Jezus, w ofiarującą Je Niepokalaną Matkę i Jej Oblubieńca św. Józefa oraz w uczestników tego aktu: starca Symeona i prorokinię Annę. Chcecie bowiem ciągle odnawiać w sobie ducha ofiary, żeby coraz głębiej żyć tajemnicą ofiarowanego i ofiarującego się Zbawiciela oraz tajemnicą swojego ofiarowania się Bogu. Macie niezachwianą nadzieję, że na tej drodze osiągniecie szczęście. Ilustracją tego stwierdzenia niech będzie przygoda, którą w pociągu na terenie Ukrainy przeżyła siostra Felicja, służebniczka. Jedna z pasażerek po długim dyskretnym przypatrywaniu się i muśnięciu dłonią habitu siostry, zapyta: "Wy monachini? (mniszka?) Tak. Wy szczęśliwa? Tak. Męża macie? Nie. Dzieci macie? Nie. Pieniądze macie? Nie. To skąd szczęście? Od Boga". Westchnienie ulgi, i pełne zrozumienie. Kilka osób spontanicznie klęka. Siostra rozpoczyna wspólną modlitwę (E. Berberysz, Misja, w: Tygodnik Powszechny 30/1994/1 z dnia 24.07.1994). Przytoczone zdarzenie wystarczy za życiowy komentarz do stwierdzenia, że źródłem szczęścia jest Bóg. Wszystkie siostry zakonne z terenu diecezji sandomierskiej, z Polski, z całego świata, a jest was w sumie ponad 840.000 i wszyscy zakonnicy w liczbie ok. 200.000 na pytanie: "Skąd szczęście?" odpowiadacie nie tylko słowami, ale i życiem konsekrowanym według rad ewangelicznych: "Szczęście jest od Boga". Bóg jest źródłem szczęścia i tym szczęściem dzieli się z człowiekiem, napełnia go swoją obecnością, miłością, mocą. Profesja zakonna jest złożeniem całej nadziei w Bogu. Dzięki temu, że są ludzie uczynni, świadczący miłosierdzie, uczciwi, prawi, czystego serca oblicze ziemi jaśnieje Bożym blaskiem.

3. Rozważając życie naszego Mistrza, Jezusa Chrystusa i Jego Matki, Najświętszej Maryi Panny, widzimy, że droga rozwoju ku pełni człowieczeństwa i chrześcijaństwa, która jest zarazem drogą ku szczęściu, wiedzie poprzez życie dla Boga, z innymi i dla innych. W Credo mszalnym wyznajemy wiarę w Syna Bożego, który dla nas ludzi i dla naszego zbawienia stał się człowiekiem, został ukrzyżowany, trzeciego dnia zmartwychwstał. W tym małym słówku "dla" jest streszczona cała Ewangelia; zawierają się w nim również wszystkie śluby zakonne. Żyjemy nie dla siebie, ale dla Boga, dla dzieci, dla chorych, dla potrzebujących. W tym bezinteresownym darze "dla" tkwi Boża moc przemiany.

4. Szkołą ofiarowania się i poświęcenia jest Eucharystia, Najświętsza Ofiara Chrystusa, Kościoła i nasza. Uczestnicząc w niej, uczymy się codziennie miłości, oddania, poświęcenia. Z własnego doświadczenia wiemy, że nie ma miłości bez ofiary. Dążenie do miłości doskonałej drogą rad ewangelicznych domaga się przezwyciężania przeciętności. Konsekracja jest wielką pomocą w dążeniu do świętości; nie zmienia jednak natury ludzkiej, nie uwalnia od słabości, która jest następstwem grzechu pierworodnego. Człowiek konsekrowany ma swoje słabostki. Wprawdzie składanym ślubom zakonnym towarzyszyło postanowienie dążenia do doskonałości, ale potem ileż to razy zamiast świecić zaczynaliśmy przygasać, może nawet i kopcić. Cóż więc robić, żeby mieć w sobie coraz więcej żaru, światła, gorliwości? Odpowiedź na te pytania znajdziemy w znaku trzymanej przez nas gromnicy. Jest ona symbolem Chrystusa zmartwychwstałego, jest również znakiem Jego Niepokalanej Matki oraz znakiem naszego życia. Podczas chrztu była zapalona od paschału poświęconego w Wielką Sobotę; trzymaliśmy ją w ręce w dniu profesji, wypowiadając słowa ofiarowania się na wyłączną służbę Bogu i braciom; trzymamy ją dziś, ponawiając swoje śluby, gdyż wierzymy, że tylko Chrystus jest mocen ciągle nas zapalać, utrzymywać i rozpalać w gorliwości, poświęceniu i ofierze. Dlatego zwracamy się do Niego z serdeczną prośbą, żeby nas odnowił w tajemnicy ofiarowania się Panu. Pragniemy bowiem, żeby to światło, które zapaliło się w naszych sercach podczas chrztu, rozgrzało w dniu profesji zakonnej, płonęło w nas jasnym i wielkim płomieniem, a płonąc, żeby pomagało innym spotkać Chrystusa.

5. Niech zwieńczeniem tego rozważania będą następujące słowa Ojca Świętego Jana Pawła II: "Oby wszyscy zakonnicy i zakonnice potrafili ofiarować siebie wraz z Chrystusem, jak płomień, co wypala się w miłości! Niech żyją dla Niego i przez Niego, w Kościele i dla Kościoła! A Najświętsza Maryja niechaj prowadzi ich do coraz większej z Nim zażyłości, wyprzedzając ich na drodze ofiary i oddania. Maryja niech będzie zawsze waszym przykładem, waszym wzorem, waszą siłą" (Przemówienie do zakonnic 02.02.1981 r.). Niech będzie. Amen.