Życie konsekrowane, zakorzenione w przykładzie życia i nauczaniu Chrystusa Pana, jest darem Bożym udzielonym Kościołowi za sprawą Ducha Świętego. Poprzez profesję rad ewangelicznych przymioty Jezusa - dziewictwo, ubóstwo i posłuszeństwo - stają się widzialne w świecie, a spojrzenie wiernych kieruje się ku tajemnicy Królestwa Bożego, które jest już obecne w historii, ale w pełni urzeczywistni się w niebie[1]. W historii Kościoła nigdy nie zabrakło ludzi, którzy wybrali tę drogę naśladowania Chrystusa. Osoby konsekrowane, na wzór Apostołów, porzucają wszystko, aby przebywać z Jezusem i tak jak On, oddać się na służbę Bogu i braciom.

Obchody Dnia Życia Konsekrowanego, które po raz pierwszy odbyły się 2 lutego 1997 roku, mają pomagać całemu Kościołowi w coraz pełniejszym dostrzeganiu wartości świadectwa osób, które wybrały drogę wiernego naśladowania Chrystusa poprzez praktykowanie rad ewangelicznych; zarazem dla samych osób konsekrowanych są właściwą okazją odnowienia przyrzeczeń oraz ożywienia uczuć, które powinny inspirować ich oddanie się Panu[2]. Misja życia konsekrowanego w Kościele, zarówno obecnie jak w przyszłości, obejmuje nie tylko tych, którzy otrzymali ten szczególny charyzmat, ale całą wspólnotę chrześcijańską. Życie konsekrowane znajduje się w samym sercu Kościoła jako element o decydującym znaczeniu dla jego misji, ponieważ wyraża najgłębszą istotę powołania chrześcijańskiego oraz dążenie całego Kościoła-Oblubienicy do zjednoczenia z jedynym Oblubieńcem[3].

Cel obchodów Dnia Życia Konsekrowanego jest potrójny: po pierwsze odpowiada on wewnętrznej potrzebie bardziej uroczystego wielbienia Pana i dziękczynienia Mu za wielki dar życia konsekrowanego. Życie to ubogaca i raduje wspólnotę chrześcijańską dzięki swoim różnorodnym charyzmatom oraz dobremu przykładowi osób całkowicie oddanych sprawie Królestwa Bożego. Nie możemy nigdy zapominać, że życie konsekrowane jest - bardziej niż obowiązkiem człowieka - darem, który pochodzi z Wysoka, jest inicjatywą Ojca, który przyciąga do siebie swoje stworzenie mocą szczególnej miłości i z myślą o powierzeniu mu szczególnej życiowej misji. To miłujące spojrzenie dotyka głęboko serca osoby powołanej, którą Duch Święty przynagla do pójścia za Chrystusem i naśladowania Go na drodze realizacji rad ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Jest to wspaniały dar! "Jaki byłby los świata, gdyby nie było zakonników!" - pyta słusznie św. Teresa (Księga życia, rozdz. 32, 11). To pytanie zmusza nas ciągle do składania dziękczynienia Panu, który przez ten wyjątkowy dar Ducha nie przestaje ożywiać i wspierać swojego Kościoła w jego trudnej misji na tym świecie[4].

Po drugie - Dzień Życia Konsekrowanego ma za zadanie przyczynić się do poznania tej formy życia i pogłębiania szacunku dla niego ze strony całego Ludu Bożego. Ta forma życia, przyjęta przez Chrystusa i uobecniana w szczególny sposób przez osoby konsekrowane, ma wielkie znaczenie dla Kościoła, powołanego, by we wszystkich swoich członkach przeżywać to samo dążenie do pełnego zjednoczenia z Bogiem poprzez naśladowanie Chrystusa w świetle i mocy Ducha Świętego. Życie konsekrowane w swoich różnorodnych formach pomaga lepiej zrozumieć konsekrację chrzcielną wszystkich wiernych. Rozważając dar życia konsekrowanego Kościół zastanawia się nad swoim szczególnym powołaniem, aby należeć wyłącznie do Pana, i pragnie być w Jego oczach bez "skazy czy zmarszczki, czy czegoś podobnego, lecz aby był święty i nieskalany" (Ef 5, 27). Trzeba zatem, aby nauka o życiu konsekrowanym była nie tylko szerzej i głębiej rozważana, ale również coraz lepiej przyjmowana przez wszystkich członków Ludu Bożego[5].

Trzeci powód dotyczy bezpośrednio osób konsekrowanych. Są one zaproszone do wspólnego i uroczystego świętowania niezwykłych dzieł, które Pan w nich dokonał, aby w świetle wiary mogły jeszcze pełniej odkryć blask Bożego piękna - promieniującego za sprawą Ducha w sposobie ich życia - oraz aby mogły jeszcze żywiej uświadomić sobie swą niezastąpioną misję w Kościele i w świecie. Doroczne obchody Dnia Życia Konsekrowanego pomogą osobom konsekrowanym - zanurzonym w tym tak często chaotycznym i niepewnym świecie oraz pochłoniętym niekiedy wieloma dręczącymi sprawami - powrócić do źródeł powołania, dokonać bilansu własnego życia, odnowić własną konsekrację. Dzięki temu będą mogły w różnych sytuacjach z radością przekazywać ludziom naszych czasów świadectwo, że Pan jest Miłością zdolną wypełnić serce człowieka. Jest rzeczą konieczną, aby życie konsekrowane objawiało się coraz bardziej jako pełne radości i Ducha Świętego, aby osoby konsekrowane z gorliwością angażowały się w działalność misyjną, uwierzytelniały swoją tożsamość mocą żywego świadectwa, ponieważ człowiek współczesny chętniej słucha świadków niż nauczycieli, a jeżeli słucha nauczycieli, to tylko dlatego, że są świadkami[6].

Dzień Życia Konsekrowanego jest obchodzony w święto, kiedy wspomina się ofiarowanie Jezusa w świątyni, gdzie Maryja i Józef przynieśli Dziecię, "aby Je przedstawić Panu" (Łk 2, 22). W tej ewangelicznej scenie objawia się tajemnica Jezusa - który jest konsekrowanym Ojca - przychodzącego na świat, aby wiernie spełnić Jego wolę (por. Hbr 10, 5-7). Symeon wskazując na Jezusa przedstawia Go jako "światło na oświecenie pogan" (Łk 2, 32) i zapowiada proroczym słowem najwyższą ofiarę Jezusa złożoną Ojcu oraz Jego ostateczne zwycięstwo (por. Łk 2, 32-35). Ofiarowanie Jezusa w świątyni jest wymowną ikoną całkowitego oddania własnego życia, szczególnie dla tych, którzy zostali powołani, aby urzeczywistniać w Kościele i w świecie, poprzez praktykowanie rad ewangelicznych, "charakterystyczne przymioty Jezusa - dziewictwo, ubóstwo i posłuszeństwo" (Vc, l). Z ofiarowaniem Chrystusa związana jest Maryja, Dziewica Matka, przynosząca Syna do świątyni, aby został ofiarowany Ojcu, jest symbolem Kościoła, który ofiarowuje nieustannie synów i córki Ojcu Niebieskiemu i włącza ich w jedyną ofiarę Chrystusa - przyczynę i wzór każdej konsekracji w Kościele. Od kilkudziesięciu lat, zanim jeszcze został ustanowiony Światowy Dzień Życia Konsekrowanego, w Rzymie i w innych diecezjach, właśnie Święto Ofiarowania Pańskiego, gromadziło niemal spontanicznie wokół Papieża oraz pasterzy diecezji licznych członków Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego; w łączności z całym Ludem Bożym, ukazują oni dar i zadanie swojego powołania, różnorodność charyzmatów życia konsekrowanego oraz swoją szczególną obecność we wspólnocie wierzących[7].

Tegoroczne święto osób konsekrowanych w Diecezji Sandomierskiej zapoczątkowane zostało Parafialnym Dniem Życia Konsekrowanego, 30 stycznia, w IV niedzielę zwykłą, czyli niedzielę poprzedzającą Święto Ofiarowania Pańskiego. Z tej racji we wszystkich kościołach czytany był List Pasterski o ewangelicznej radzie i ślubie ubóstwa, przygotowany specjalnie na tę okazję przez Pasterza Diecezji, Księdza Biskupa Andrzeja Dzięgę, Przewodniczącego Komisji Konferencji Episkopatu Polski ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego oraz Komisji Mieszanej KEP: Biskupi - Zakonnicy. W Liście tym Ksiądz Biskup nawiązując do Roku Eucharystii i Diecezjalnego Roku Rodziny przypomniał osobom konsekrowanym i wszystkim diecezjanom, że w sytuacji narastającej biedy wielu rodzin i ciągle postępującego rozwarstwienia pomiędzy wąską grupą bardzo bogatych i coraz większymi obszarami zwyczajnej biedy, wszyscy winniśmy poczuć się wezwani przez Jezusa Chrystusa do nowego przyjęcia słów: Błogosławieni ubodzy w duchu (Mt 5, 3). Jezusowy radykalny sposób życia, jest możliwy zawsze, także dzisiaj. Potwierdzają to liczne przykłady chrześcijan świeckich, którzy w imię Chrystusa angażują się w wielorakie dzieła miłości i miłosierdzia chrześcijańskiego. Poświadczają to także osoby konsekrowane, które składając ślub ubóstwa zobowiązują się do wyrzeczenia się własności dóbr materialnych. Mieszkając we wspólnocie zachowują jednakowy skromny sposób życia. W duchu ofiarnej miłości oddają się bezinteresownej służbie innym, nie oczekując żadnej zapłaty dla siebie. Poprzez osoby konsekrowane, żyjące ślubem ubóstwa, Kościół nieustannie świadczy, że możliwe jest dzisiaj życie wolne od przywiązania do rzeczy materialnych. W dzisiejszych czasach to świadectwo jest szczególnie cenne[8].

W związku z obchodami Parafialnego Dnia Życia konsekrowanego, Dyrektor Wydziału Kurii Diecezjalnej ds. Instytutów Życia Konsekrowanego, Ks. dr Leon Siwecki, skierował specjalną prośbę do Księży Proboszczów, aby zorganizowali dla Sióstr Ich święto w Parafii. W liście tym Ksiądz Dyrektor pisał: "Sposób świętowania może być różny, można np. przeznaczyć na to jedną Mszę św., zapowiedzieć w ramach ogłoszeń, że to specjalne święto Sióstr z racji Światowego Dnia Życia Konsekrowanego, poprosić Siostry o oprawę liturgiczną, odnowienie ślubów, itd. wedle uznania i możliwości organizacyjnych. (...) W ten dzień, kiedy Ojciec Święty i cały Kościół składa Bogu dziękczynienie za charyzmaty życia konsekrowanego, podziękujmy i my Siostrom za ich modlitwy i pracę apostolską, za ich obecność w życiu Parafii. Zachęćmy też wiernych, aby ten dzień był dla nich okazją do podziękowania Bogu, ale i konkretnym Siostrom, za dar ich konsekrowanego życia. Niech to wspólne świętowanie będzie też okazją do modlitwy o nowe powołania kapłańskie i zakonne z Waszej Parafii"[9].

Obchody diecezjalne IX Dnia Życia Konsekrowanego miały miejsce w dniu 2 lutego. W bazylice katedralnej w Sandomierzu, o godz. 15.00, zgromadzili się zakonnicy i siostry zakonne reprezentujący wspólnoty życia konsekrowanego z naszej Diecezji, aby razem z Biskupem Sandomierskim i prezbiterium diecezjalnym dziękować Bogu za dar powołania i odnawiać swoje święte zobowiązania.

Tegoroczna uroczystość, ze względu na Diecezjalny Rok Rodziny, rozpoczęła się prelekcją Ks. prał. dra Czesława Murawskiego, Wikariusza Biskupiego ds. Roku Rodziny. Prelegent przedstawił najpierw Kalendarium Roku Rodziny i główniejsze punkty obchodów, a następnie - możliwości i rodzaje zaangażowania osób konsekrowanych w duszpasterstwo rodzin i inicjatywy Roku Rodziny. I tak - w ślad za Listem Biskupa Sandomierskiego na rozpoczęcie Roku Rodziny - są to modlitwa, uczenie się i nauczanie. Od osób konsekrowanych oczekuje się przede wszystkim ogromnej modlitwy w intencji rodzin, a także w intencji duszpasterzy, aby Boża pomoc i wspólny wysiłek wszystkich, zaowocował wzrostem wiary i świętości rodzin naszej Diecezji. Ksiądz Murawski podkreślił też duże znaczenie zaangażowania osób konsekrowanych w katechizację, pracę wychowawczą i formacyjną dzieci i młodzieży oraz działalność charytatywną na rzecz rodziny[10].

Centralnym wydarzeniem świętowania była koncelebrowana Msza Święta pod przewodnictwem Biskupa Sandomierskiego, J. E. Ks. Bpa Andrzeja Dzięgi, z udziałem J. E. Ks. Bpa Mariana Zimałka i ponad dwudziestu kapłanów zakonnych i diecezjalnych. W to świętowanie osób konsekrowanych włączyła się też cała społeczność Wyższego Seminarium Duchownego z Księdzem Rektorem, Ks. dr Janem Biedroniem, Zarządem i Profesorami. W uroczystości uczestniczyły też Siostry Rekolektantki ze Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi ze swoją Przełożoną Prowincjalną, S. Marią Rokosz, i Ojcem Rekolekcjonistą, Ks. Stanisławem Jaskułą, Sercaninem, które w tych dniach, w Ostrowcu Świętokrzyskim, przeżywały swoje doroczne, zakonne rekolekcje.

Liturgia Mszy świętej rozpoczęła się obrzędem poświęcenia świec i uroczystą procesją ze świecami wewnątrz bazyliki. Ksiądz Biskup, w swoim słowie na rozpoczęcie obrzędu poświęcenia świec, pozdrawiając wszystkich zgromadzonych, zwrócił uwagę na symbolikę świecy - gromnicy, która każdemu wierzącemu przypomina światło płonące jego wiary, a dla osób konsekrowanych, jest szczególnym symbolem spalania się w miłości dla Chrystusa i z Nim - dla człowieka. (...) Rozpoznawajmy w świetle tych gromnic, obecnego pośród nas Jezusa Chrystusa, rozpoznawajmy Jego światło i pozwólmy, aby to światło prowadziło nas przez tę procesję, przez całą Liturgię i przez całe dalsze nasze życie[11].

Podobnie jak rok temu, po Ewangelii, nastąpił obrzęd odnowienia ślubów i wręczenia Księdzu Biskupowi - przez przedstawicieli i przedstawicielki wszystkich rodzin zakonnych z Diecezji - płonących świec, jako symbolu całkowitego daru z siebie. Wszyscy zakonnicy i siostry zakonne, wobec swojego Biskupa i całego Zgromadzenia Liturgicznego, odnawiając swoje przyrzeczenia i śluby prosili Boga o pomoc w wiernym wypełnianiu przyjętych zobowiązań, "aby żyjąc święcie, byli dla współczesnego świata czytelnym znakiem Jego obecności"[12]. Ceremonii odnowienia ślubów przewodniczyła Przełożona Prowincjalna Zgromadzenia Sióstr Służek NMP Niepokalanej, Siostra Maria Łomża.

W słowach homilii, Ksiądz Biskup, nawiązując do wersetu modlitwy z Psalmu responsoryjnego: "Pan, Bóg Zastępów, On jest Królem Chwały", podkreślił, że: On jest Panem i dawcą życia, On jest dawcą zadań i źródłem siły do ich podejmowania, On jest celem, ku któremu zmierzamy i tym, który daje siły i radości w tym podążaniu. On jest tym, od którego wzięło źródło nasze życie i w którym zanurzyć się chcemy na wieczność. Następnie zaś, przywołując scenę z Ewangelii Święta Ofiarowania oraz postacie Symeona, Anny, Maryi i Józefa, jako osób zjednoczonych z Bogiem i w Nim zatopionych, zachęcał słuchaczy, a szczególnie osoby życia konsekrowanego, do głębokiego zjednoczenia z Bogiem, do wiernego wypełniania zobowiązań wynikających ze ślubowanych rad ewangelicznych i do wielkiego zaufania Bogu, aby żyjąc 'w cieniu świątyni' i napełniając się Bogiem, nieść Jego światło dzisiejszemu światu. Ksiądz Biskup mówił: Dzisiejszemu światu bardzo potrzeba jest tych, którzy się w to światło zanurzą, którzy się tej szansy uchwycą, i którzy ze świata wyszedłszy z tą nową nadzieją do świata powrócą. Jest to jak klamra, jak okrąg, który wokół człowieka powołanego zatacza się potężnie, porywając go ze świata, prowadząc go po Bożych drogach, aby go wreszcie dać światu, jako świadectwo, dać go światu, jako posługę miłości, dać go światu, jako nieustanną modlitwę, dać go światu, jako nadzieję.

Liturgia Mszy Świętej ubogacona była pięknymi śpiewami i oprawą muzyczną scholi sióstr zakonnych z kilku zgromadzeń oraz alumnów, którą przygotowała i prowadziła S. Mariola Konopka SNMPN.

Za tegoroczną uroczystość oraz pasterską posługę Biskupa Andrzeja wobec osób życia konsekrowanego w naszej Diecezji i w całej Polsce, na zakończenie Mszy świętej, w imieniu wszystkich sióstr i braci, podziękowała S. Teresitta Sławęta, ze Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Dębickich. Siostra Teresita mówiła: Drogi Księże Biskupie, nasz Arcypasterzu wraz z Księdzem Biskupem Marianem, (...) dziękujemy za każdy przejaw pasterskiej i ojcowskiej troski o powierzone dusze zakonne, nie tylko te w naszej Diecezji, ale i w całej Polsce. Szczególnie za tę dzisiejszą uroczystość, gdzie na nowo mogliśmy oddać się Bogu i odnowić życie. Wyrazy wdzięczności składamy naszemu Księdzu Dyrektorowi za to, że bezpiecznie prowadzi nas do Boga. Stajemy z wdzięcznością za Wasze duszpasterskie utrudzenie, za wkład w budowę Kościoła powszechnego, jak i naszej Diecezji. Wszystkie te troski i starania, podejmowane dla dobra duchowego wiernych, szczególnie rodziny, ogarniamy serdeczną modlitwą. Niech Jezus błogosławi, strzeże i spełni każdy zamiar serca.

Swoje słowo do zgromadzonych w bazylice braci i sióstr zakonnych skierował też Dyrektor Wydziału Kurii ds. Życia Konsekrowanego, Ks. dr Leon Siwecki, który mówił: Doskonale znamy owo wydarzenie opisane przez Ewangelistę Mateusza w XIX rozdziale jego Ewangelii, kiedy to młody człowiek przychodzi do Chrystusa wiedziony pragnieniem świętości i zapytuje: Nauczycielu, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne? A ponieważ spełniał już (wykonywał) przykazania, Chrystus zaproponował mu: idź, sprzedaj wszystko, co masz, rozdaj ubogim i idź za mną. Niestety, wiemy, że ów młodzieniec nie przyjął rady Chrystusa. (por. Mt 19, 16 - 22) Jednak na przestrzeni dwóch tysięcy lat rzesze młodych, szlachetnych serc, podjęły się tego niełatwego, ale świętego wezwania Chrystusa.

Dzień Życia Konsekrowanego, Drogie Siostry, Drodzy Ojcowie i Bracia, jest szczególną okazją i sposobnością, aby wyrazić Wam naszą wdzięczność. Bóg zapłać za Waszą codzienność, za - często może niewidoczne dla oczu - posługiwanie w różnych strukturach i płaszczyznach Diecezji. Bóg zapłać, że jesteście. A życzę Wam słowami Ojca Świętego Jana Pawła II z Vita consecrata: niech Chrystus Was odnawia każdego dnia, abyście wraz z Jego Duchem budowali braterskie wspólnoty, abyście z Nim umywali stopy ubogim i wnosili swój niezastąpiony wkład w przemianę codzienności. Niech rodzi się w Was nowy zapał i moc do głoszenia Ewangelii całemu światu. Szczęść Boże!

Przed błogosławieństwem, na rozesłanie, było jeszcze pełne mocy i pasterskiej troski, słowo Księdza Biskupa Ordynariusza: Wyrażamy dzisiaj naszą wdzięczność Bogu, że skarb powołania i skarb wiary wzbudza skutecznie w ludzkich sercach. Ale też dziękujemy Wam, że to powołanie podejmujecie. Chcę dziękować i błogosławić Was nie tylko z racji na Wasze codzienne podążanie drogą życia konsekrowanego, ale chcę błogosławić także z racji na te wszystkie dzieła apostolskie, które w Kościele Sandomierskim pełnicie, a które w tym roku szczególnie odbieramy, jako dar wieloraki dla rodzin naszej Diecezji. Zarówno dar pomocy w wychowaniu i nauczaniu, dar podawania chleba, dar udzielania dobrej rady, dar modlitwy w intencji rodzin, często też ofiar i postów. Błogosławię Was za tę otwartość na sprawy Kościoła Sandomierskiego. W szczególny sposób chcę błogosławić te chwile, które w tym Roku Eucharystii, spędzacie przed Jezusem Eucharystycznym, korzystając z różnych okazji, aby być przed Najświętszym Sakramentem, albo chociaż duchowo się tam wyrywać, aby Go adorować, aby się z Nim jednoczyć.(...) I błogosławię też stąd, od tego ołtarza i z tej wspólnoty wszystkich tych, którzy w sercach swoich myślą o drodze życia konsekrowanego, aby się nie lękali i wstępowali na tę drogę. Błogosławię Was, Czcigodni Księża i Bracia Alumni, którzy przez całe kapłańskie życie teraz już współpracujecie, albo będziecie ściśle współpracować z osobami życia konsekrowanego na jednej Bożej niwie. Niech ta jedność od Chrystusowego ołtarza przenosi się na wszystkie sfery całego Waszego życia. Chcę też dzisiaj w szczególny sposób błogosławić te spośród sióstr, które w dniu dzisiejszym mają swoje imieniny.

Dalszy ciąg świętowania, po zakończonej Liturgii Mszy Świętej, miał miejsce w Domu Katolickim. Podczas wspólnej agapy, na którą przybył także Ksiądz Biskup, można było umocnić więzi wspólnotowe, podzielić się radością powołania i przez wymianę doświadczeń pracy apostolskiej, odkrywać na nowo piękno obranej drogi. Doświadczenie komunii oraz bogactwa i mocy charyzmatów "ożywia dynamizm apostolski i umacnia nadzieję, że codzienny trud ma sens, że nasza bieganina nie jest daremna, że oczekiwania, do których przywiązujemy nasze serca, nie doznają zawodu. Wspólne 'patrzenie w górę' i otwieranie się na nieskończone horyzonty, pozwala wyraźniej dostrzegać cel i odkrywać - krok po kroku - jego prawdziwe piękno"[13].