W tegoroczną uroczystość Chrystusa Króla Opatrzność Boża wpisuje potrójną rocznicę Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi: jubileusz 150-lecia Zgromadzenia, które założył bł. abp Zygmunt Szczęsny Feliński, 80-lecie posługiwania w Ostrowcu Świętokrzyskim i 70-lecia pracy w tutejszej parafii. Sprawując Eucharystię, która jest wielkim dziękczynieniem Syna Bożego i całego Kościoła, łączymy dziś z Ofiarą Chrystusa Króla posługę Sióstr Rodziny Maryi w Polsce, poza jej granicami i w Ostrowcu Świętokrzyskim. Dziękujemy również Zgromadzeniu za ofiarną pracę wszystkich Sióstr; dla zmarłych prosimy o niebo, a dla żyjących o błogosławieństwo Boże.

"Dziękujcie Ojcu, który was uzdolnił do uczestnictwa w dziale świętych w światłości" (Kol 1,12)

Zachęta św. Pawła, która towarzyszy naszemu świętowaniu potrójnego jubileuszu Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi.

1. Wraz z całym Kościołem oddajemy dziś hołd Chrystusowi Panu jako Królowi Wszechświata. Wierzymy bowiem, że wszystko co posiadamy i czego się spodziewamy, ma swój początek i będzie miało swoje ukoronowanie w Jezusie Chrystusie, Królu nieba i ziemi. Pamiętamy przy tym, że Pan Jezus jest zupełnie innym królem niż monarchowie ziemscy. I Jego Królestwo też jest inne. Nie odnajdziemy go na żadnej mapie, gdyż tkwi ono w sercach ludzkich. "Królestwo Boże w was jest", powiedział Zbawiciel. Nie jest ono z tego świata, ma jednak olbrzymie znaczenie dla każdego człowieka i całej ludzkości. Poucza o tym liturgia dzisiejszego święta, przedkładając nam ku modlitewnej refleksji ostatnie chwile ziemskiego życia Zbawiciela.

2. Pan Jezus wobec Piłata oświadczył, że jest królem; został za to wyszydzony i skazany na śmierć. Zamiast berła dano Mu do rąk kawałek trzcinowego kija; na głowę włożono koronę z cierniowych gałązek; zamiast królewskiej szaty narzucono na ramiona purpurowy łachman; w miejsce dworskiego orszaku otoczyła Go gromada żołnierzy, którzy naigrawali się z Niego; Jego tronem był krzyż postawiony na kalwaryjskim wzgórzu. I w tej, sądząc po ludzku, bezsile, hańbie i poniżeniu objawiła się w Jezusie Boża potęga i moc, jakiej nie miał i mieć nie będzie żaden z władców ziemskich. Doprowadziły one łotra, który wisiał obok Zbawiciela, do wiary i serdecznej prośby: "Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa". Takiej przemiany ludzkiego serca jest władny dokonać tylko Bóg. I to właśnie jest Chrystusowe królowanie. Przejawia się ono w trosce o człowieka, o jego szczęście doczesne i wieczne.

3. Za chwilę usłyszymy w prefacji mszalnej stwierdzenie, że Jezusowe Królestwo jest królestwem miłości. Znajduje się ono tam, gdzie ludzie kochają, odnoszą się do siebie z szacunkiem, przychodzą innym z pomocą. Czyny miłości to znak rozpoznawczy Chrystusowych wyznawców. "Po tym poznają, że jesteście moimi uczniami, powiedział Pan Jezus, jeżeli będziecie mieli miłość jedni ku drugim". Po dokonanym dobru rozpozna nas nie tylko świat, ale i Chrystus. Zbawiciel przyrzekł, że przyzna się do tych, którzy za życia zobaczyli Go w głodnych, spragnionych, chorych, uwięzionych. "Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili". Pan Jezus postawił znak równości między sobą i człowiekiem potrzebującym. I to Jezusowe równanie jest największą rewolucją w dziejach ludzkości, rewolucją, która niczego nie niszczy, nikogo nie krzywdzi, nikomu nie wyciska łez z oczu. Wprost przeciwnie; w każdym widzi brata, każdego zauważy, uszanuje, doceni, pomoże, stara się zrozumieć. Wszak Jezusową miarą miłości jest krzyż, znak oddania życia za braci. Im więcej w nas ofiarnej miłości, tym jesteśmy bardziej królewscy.

4. Z doświadczenia wiemy, że nie jest łatwo nachylać się ku drugiemu i bezinteresownie służyć. Każdy z nas nosi bowiem w sobie jakąś sztywność, która jest następstwem grzechu pierworodnego. Usztywnia nas pycha, chciwość, pogoń za pieniądzem, władzą. Żeby nabyć elastyczności w pochylaniu się ku braciom, trzeba upodobniać się do Chrystusa, który nie "przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć". Pan Jezus był sługą. Założony przez Niego Kościół nigdy nie zapomni, że droga do wielkości wiedzie poprzez służbę. Zawsze też będzie miał w pamięci przykład Służebnicy Pańskiej, która śpieszyła i niezmordowanie śpieszy ku ludziom z posługą matczyną. Czytelnym znakiem tej pamięci jest wielka rzesza świętych i błogosławionych. Każdy z nich zdobywał wielkość, służąc Bogu i braciom. Podczas potrójnego jubileuszu Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi, kierujemy naszą myśl ku bł. abp. Zygmuntowi Szczęsnemu Felińskiemu, założycielowi Zgromadzenia. Z jego osobą od 150-ciu lat jest nierozerwalnie złączona ofiarna służba Sióstr setkom tysięcy sierot, starców, biednych i chorych; zapisano ją złotymi zgłoskami na kartach historii Kościoła, Polski i Ostrowca Świętokrzyskiego. Siostry przybyły do Ostrowca w 1927 r. na prośbę ówczesnego proboszcza ks. Wacława Wodeckiego i podjęły pracę w Sierocińcu, który im przekazało Chrześcijańskie Towarzystwo Dobroczynności; w roku 1936 uruchomiły Ochronkę, w latach 1940-1944 prowadziły Zakład Opiekuńczy dla Starców w Piórkowie; pracowały w szpitalu w Ostrowcu, prowadzą Specjalny Ośrodek Wychowawczy dla chłopców przy ul. Grabowieckiej i dla Dziewcząt w Denkowie, w parafiach ostrowieckich są katechetkami, organistkami i zakrystiankami.

5. Wraz z wszystkimi osobami życia konsekrowanego mają Siostry Rodziny Maryi w Kościele i społeczeństwie zadania apostolskie. Wypełniają je poprzez świadectwo życia konsekrowanego, przenikniętego modlitwą i czynami dobroci; realizują charyzmat zgromadzenia, pracując w zakładach dla sierot, w ochronkach, szpitalach i schroniskach, w domach opieki, hospicjach i specjalnych ośrodkach wychowawczych, parafiach. Jubileusz 150-lecia obecności i posługi Zgromadzenia, w tym 80 lat w Ostrowcu i 70 lat na Piaskach dowodzi, że były i są wśród nas niewiasty, które uwierzyły w Miłość; trwają w stałej łączności z Bogiem; modlą się za nas; swoim życiem według rad ewangelicznych świadczą, że istnieje wieczność; służą, gdyż "mają czułe serce na każdą nędzę i drzwi otwarte dla każdego cierpiącego". Wraz ze wszystkimi, którzy w ciągu minionych lat doświadczyli siostrzanej życzliwości i pomocy, pragniemy w dniu jubileuszu serdecznie podziękować całemu Zgromadzeniu; wyrazy wdzięczności przekazujemy na ręce Matki Przełożonej Generalnej, Matki Przełożonej Prowincjalnej i Siostry Przełożonej Domu w Ostrowcu. Dziękujemy Siostrom wraz z dziećmi, chorymi i starszymi ze wszystkich placówek z terenu Rosji carskiej, Galicji i Bukowiny; podziękowania składamy razem z polskimi robotnikami sezonowymi, którzy pracowali w Danii i z emigrantami w Brazylii; dziękujemy wraz z rannymi żołnierzami i osieroconymi dziećmi z czasów I wojny światowej, z partyzantami i powstańcami warszawskimi; dziękujemy z grupą ponad pięciuset dzieci żydowskich, które znalazły schronienie i ocalenie w domach Sióstr; dziękujemy z sierotami z terenu Ostrowca, z osobami w podeszłym wieku ze Schroniska w Piórkowie, z chłopcami z Ośrodka Wychowawczego w Ostrowcu i z dziewczętami z Ośrodka Wychowawczego w Denkowie. "Bóg zapłać" siostrom katechetkom, organistkom i zakrystiankom. Łączymy się z całym Zgromadzeniem Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi, które dziękują Bogu, "Ojcu, który uzdolnił (Siostry) do uczestnictwa w dziale świętych w światłości" poprzez posługę na placówkach w Polsce i Brazylii, we Włoszech i na Białorusi, w Federacji Rosyjskiej i na Ukrainie.

6. Jubileusz jest dniem radości. Cieszymy się z Wami, Siostry Drogie; cieszymy się również Wami i waszą posługą wypływającą z serca, w którym mieszka Bóg. On powołał każdą z was i On pomaga wam służyć z radością sierotom i ubogim, chorym i potrzebującym. Dzień jubileuszu to także dzień wypowiadania życzeń. Składam je każdej Siostrze; w sposób szczególny życzliwe słowo kieruję ku tym, które pracują lub pracowały w Ostrowcu Świętokrzyskim. Niech Bóg wspiera was swoją łaską. Niech wam pomaga być coraz bardziej czytelnym znakiem Jego miłości. Niech będzie radością i ochłodą pośród trudu i upalenia w codziennej posłudze. Prosimy dziś o to Chrystusa Króla, przyzywając wstawiennictwa Najświętszej Maryi Panny, która wam patronuje i założyciela Zgromadzenia bł. ks. abp. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego; niech wam zawsze towarzyszą jego słowa: " Błogosławię was na pracę wewnętrzną, na budowanie Królestwa Bożego w duszach własnych, na niesienie krzyża w duchu pokuty i w duchu dobrowolnej ofiary na wzór Mistrza, Pana i Oblubieńca waszego". Za to wszystko "Dziękujcie Ojcu, który was uzdolnił do uczestnictwa w dziale świętych w światłości". Amen.