Sługa Boży ma pełną świadomość, że Bóg jest miłością, dlatego czuje się przynaglony, aby przekazywać to doświadczenie dalej – powiedział ks. Zdzisław Janiec, postulator procesu beatyfikacyjnego ks. prof. Wincentego Granata, prowadzący zorganizowaną w Sandomierzu sesję poświęconą temu Słudze Bożemu. Świadectwo jego życia określił on jako tak codzienne, że aż powszednie, tak niezmienne jak dogmat, na którym można się oprzeć.
Sesja naukowo-modlitewna pt. „Wokół osoby i myśli Sługi Bożego ks. Wincentego Granata” odbyła się    11 grudnia br. - w 31. rocznicę śmierci sługi Bożego. Jej motto stanowiły słowa: „Żyć prawdą w miłości”, będące zawołaniem ks. prof. Wincentego Granata. Spotkanie, zorganizowane z inicjatywy biskupa sandomierskiego Krzysztofa Nitkiewicza, miało na celu przybliżenie osoby i dorobku naukowego ks. Granata, modlitwę o beatyfikację, jak również danie świadectwa o łaskach uzdrowienia, otrzymane za jego wstawiennictwem.
          Podczas sesji referaty wygłosili: ks. prof. Czesław Rychlicki z Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, s. dr Halina Szumił (KUL) oraz dr Piotr Kopiec (KUL). Pierwszy prelegent skupił się na zagadnieniu tożsamości chrześcijańskiej w teologii ks. Granata i przedstawił historię filozoficznych koncepcji dehumanizacyjnych, które już od czasów Odrodzenia systematycznie powodują, że człowiek odchodzi od Boga. Tym koncepcjom wyraźnie przeciwstawiał się ks. Granat. Ks. prof. Rychlicki podkreślił, że teologia sługi Bożego Wincentego Granata jest teologią chrystocentryczną: „skoro z Chrystusem tworzymy jedno ciało, to życie i śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa przynależą do nas, a nasze życie z radościami i trudnościami przynależy do Chrystusa. To misterium stanowi punkt centralny całego objawienia Bożego”.
         Inny ważny aspekt myśli naukowej ks. Granata – teologię Miłosierdzia Bożego – omówiła s. dr Halina Szumił. Autorka referatu, bazując na pismach sługi Bożego (przede wszystkim „Miłosierdzie jako przymiot Boga”), wyjaśniła, czym jest miłosierdzie. Następnie przytoczyła historię dyskusji naukowych o teologię Bożego Miłosierdzia, w których rolę znaczącą odegrał ks. Granat. Sługa Boży udowodnił bowiem, że kult skoncentrowany na Jezusie miłosiernym jest kultem właściwym. Miłość i miłosierdzie – twierdził – są prawdziwymi świadectwami życia chrześcijańskiego, a szczególnym wyrazem miłosierdzia ludzkiego są uczynki miłosierdzia.
         Dr Piotr Kopiec podkreślał, że ks. Wincenty Granat był autorytetem dla swoich uczniów-teologów. Prelegent przytoczył historię swoich zmagań z chorobą nowotworową, szczęśliwie zakończoną wyleczeniem. Uzdrowienie nazwał darem, który mógł zaistnieć dzięki modlitwie wspólnoty ludzi. Była to modlitwa nie tylko o wstawiennictwo w zmaganiach z cierpieniem, ale i o beatyfikację ks. Granata.
          Sesję zwieńczyła Msza św. koncelebrowana w intencji beatyfikacji sługi Bożego, z udziałem: biskupów, rektorów katolickich uniwersytetów w Polsce, dziekanów Wydziałów Teologicznych, rektorów Seminariów Duchownych, profesorów, duchowieństwa diecezjalnego i zakonnego.
Ks. Wincenty Granat urodził się w 1900 r. w Ćmielowie, zmarł w 1979 r. w Sandomierzu. Od 1952 r. związany był z KUL-em, w latach 1965-1970 był jego rektorem. Przez wiele lat związany był również z Seminarium Duchownym w Sandomierzu. Był profesorem teologii, autorem między innymi dziewięciotomowej „Dogmatyki katolickiej”(1959-1967) oraz „U podstaw humanizmu chrześcijańskiego”(1976). Myśl naukowa ks. Granata skupiała się wokół zagadnień personalizmu humanistycznego. W swoich publikacjach wielokrotnie podkreślał, że w Chrystusie idziemy jednocześnie ku Bogu i ku człowiekowi.
         Trwający od 15 lat proces beatyfikacyjny ks. Wincentego Granata jest na ukończeniu na etapie diecezjalnym. Zgodnie z prawem kanonicznym w listopadzie br. dokonano ekshumacji, kanonicznego rozpoznania oraz zabezpieczenia jego doczesnych szczątków, które zostały przeniesione do grobowca w kościele seminaryjnym pw. Świętego Michała Archanioła w Sandomierzu. Obrzędowi złożenia przewodniczyli biskup sandomierski Krzysztof Nitkiewicz oraz biskup pomocniczy Edward Frankowski.