Wasza Ekscelencjo,

Wasza Magnificencjo!

Przedstawiciele Wysokiego Senatu!

Księże Dziekanie Wydziału Teologii!

Drogi Ks. Profesorze - Jubilacie!

Dostojni Goście!

Braci studencka!

„Omnia transeunt – caritas manet”

Miłośnik liturgii,

Żarliwy Homileta,

Oddany koŚcioŁowi i Uniwersytetowi

Wstęp

Świadomy powagi chwili i zarazem wymogów poetyki gatunku laudacji, pozostając jako debiutant w roli laudatora w stanie emocjonalnego napięcia, wynoszę głęboką satysfakcję, iż przypadł mi w imieniu Instytutu Liturgiki i Homiletyki Wydziału Teologii zaszczyt wystąpić w takim charakterze[1]. Czynię to z poczuciem wyróżnienia w związku z Osobą Ks. prof. dra hab. Władysława Głowy, goszczącego dzisiaj w tej auli naszej Alma Mater. W większości laudacji - zgodnie ze starą uniwersytecką tradycją - ma miejsce wygłoszenie mowy pochwalnej sławiącej uczonego, jego dzieło, dokonania i zasługi[2]. „Tradycja wymaga jednak, aby w dniu tak uroczystym głosić zasługi nawet wtedy, gdy nikt w nie wątpi i mówić o faktach nawet wtedy, gdy są one powszechnie znane”[3].

Nie jestem pierwszym laudatorem Księdza Profesora. Jego osiągnięcia naukowe nacechowane dużą wartością merytoryczną i warsztatową były już prezentowane wcześniej z różnych okazji. Między innymi okoliczność sześćdziesiątej piątej rocznicy urodzin Jubilata została uhonorowana przez pracowników Instytutu dedykacją księgi pamiątkowej pt. „W służbie Bogu i ludziom”[4]. Kolejną okazją do uczczenia Naszego Teologa był rok 2000, w którym przypadła siedemdziesiąta rocznica Jego urodzin. Wtedy na łamach „Roczników Liturgicznych”[5] pochwalną sylwetkę Jubilata nakreślili uczeni, koledzy i przyjaciele.

Hodie (10 października 2012 roku) wyznacza kolejną datę w biogramie Naszego Bohatera. Dziś, dzięki najwyższym władzom: boskiej w niebie i uniwersyteckiej na ziemi, możemy uczcić siedemdziesiątą drugą rocznicę urodzin Księdza Profesora. Honoruje ją Instytut Liturgiki i Homiletyki między innymi poprzez edycję jubileuszowej księgi: „Omnia transeunt - Caritas manet”[6]. We wspomnianych publikacjach poświęconych Osobie Księdza Profesora można zauważyć, iż dominuje ton wysokiego uznania dla Jego postaci i szacunku dla Jego dzieła.

Mówiący te słowa jest świadom, iż wypowiedź ta jest potwierdzeniem dotychczasowych pochlebnych opinii związanych z osiągnięciami o wymiarze ludzkim, naukowym i duszpasterskim Księdza Profesora. Jako laudator mam umotywować dzisiejsze świętowanie. W pełni zdaję sobie sprawę, że ten „miły obowiązek” jest trudny do wykonania ze względu na znaczącą aktywność i bogactwo myśli oraz zasługi Naszego Uczonego. Jednakże by moja wypowiedź nie była zbyt długa i nużąca, wskażę jedynie w sposób syntetyczny istotne wątki świadczące o Jego: człowieczeństwie (1), pracy i dorobku naukowym (2) oraz działalności pasterskiej (3)[7]. Zatem pochylmy się nad tym tryptykiem, by przyjrzeć się Osobie Księdza Profesora.

1. Wyjątkowy Człowiek

Z Jego życia i publikacji przemawia przede wszystkim człowieczeństwo. Nie trzeba w Nim, „poszukiwać człowieka w człowieku” - jak głosiło tegoroczne hasło IV Kongresu Kultury Chrześcijańskiej w KUL-u[8] - lecz to człowieczeństwo jest widoczne, zawsze i wszędzie jak na chińskiej porcelanie. Dzisiejszy Bohater jest niezwykłym człowiekiem. To nie tylko człowiek poznający siebie, realizujący rzadkie współczesne „gnothi seauton”[9], ale przede wszystkim Ten, który „nie myśli o sobie, a jeżeli już, to na samym końcu, bo taki jest właśnie Ksiądz Profesor Władysław”[10]. Jeden z pracowników KUL-u pisał o Nim: „Ten niezwykle skromny człowiek na każdym stanowisku i każdym urzędzie, jaki mu powierzano (Wicerektor WSD w Przemyślu, Dyrektor Instytutu Liturgiczno-Homiletycznego KUL-u) dał się poznać jako bezkonfliktowy i pełen życzliwości, co sprawia, że współpraca z nim jest prawdziwą radością i zaszczytem”[11]. To dobry człowiek, który na co dzień umie dzielić się sercem, potrafi dostrzegać innych, skutecznie zapobiegać ludzkiemu cierpieniu, a jeśli trzeba, umie dzielić je po połowie. Żyje zasadą i skutecznie jej uczy: że „dzielony smutek jest tylko połową smutku, a dzielona radość jest podwójną radością”[12].

W jednej z publikacji Jemu poświęconych czytamy: „Ksiądz Profesor jest symbolem pracowitości, służby, oddania, a także pokory, życzliwości i pogody ducha. Jest przykładem do naśladowania jak żyć, by zasłużyć na miano: wyjątkowego człowieka, rzetelnego naukowca i wspaniałego kapłana”[13]. Jego cechy osobowościowe, zdolności poparte pracowitością, którą wyniósł z domu rodzinnego w Kobylanach na Podkarpaciu, pozwoliły Mu stać się uczonym. Powtarzając los inteligentów wiejskiego pochodzenia, którzy wyruszając ze wsi w świat - jak to ukazał Stanisław Pigoń z Komborni - musieli się wykazać hartem ducha, by dojść do upragnionego celu[14]. Takim światem dla młodego Władysława było Krosno, gdzie edukował się w Liceum Ogólnokształcącym (1953-1957), a następnie prastary gród Przemyśla - miejsce Jego święceń kapłańskich (1964) i wieloletniej pracy, a od czterdziestu trzech lat Katolicki Uniwersytet Lubelski, gdzie realizuje się naukowo po dziś dzień.

2. Rzetelny Uczony

2.1. Mamy człowieka, któremu była i jest zawsze bliska nasza Alma Mater, od 1966 roku, gdy został immatrykulowany w tej Uczelni. Od 1969 roku zdobywał kolejne stopnie naukowe od magistra teologii aż do tytularnego profesora w 2001 roku. Podstawą do ich przyznania były nie tylko pełnione funkcje, (adiunkt przy Katedrze Liturgiki i Homiletyki, od 1996 roku Kierownik Katedry Homiletyki a od 2001 roku do roku bieżącego Dyrektor Instytutu Liturgiczno-Homiletycznego), ale zakrojone na szeroką skalę prace badawcze i publikacje naukowe.

2.2. Ks. prof. dr hab. W. Głowa legitymuje się szerokim spectrum zainteresowań i bogatym dorobkiem naukowym w zakresie dwóch dziedzin teologicznych: liturgiki i homiletyki. Czcigodny Jubilat włącza się w proces przekazu wiernym skarbów odnowionej i zreformowanej liturgii Drugiego Soboru Watykańskiego. W refleksji nad liturgią, Ksiądz Profesor stawia sobie za cel mistagogię, czyli udostępnienie swoim studentom, a także wspólnotom kościelnym i poszczególnym wiernym zrozumienia rytmu liturgii i doświadczenia jej misterium. Wszystko to, co wyszło spod pióra Księdza Jubilata ma na uwadze kształtowanie nowej świadomości religijnej opartej o skarbiec liturgii, która jest „szczytem i źródłem”[15] życia chrześcijańskiego[16]. Z kolei angażując się w działalność Katedry Homiletyki, Ksiądz Profesor realizuje własny program badań określony problematyką przepowiadania homilijnego opartego na Biblii, liturgii, Tradycji i Magisterium Kościoła oraz na doświadczeniu egzystencjalnym słuchacza. Częstokroć sięga do istotnego problemu kerygmatu homilijnego, bez którego nie sposób zrozumieć i przeżyć rzeczywistości liturgiczno - sakramentalnej [17].

Do rozwoju tych dwóch dziedzin Nasz Badacz walnie się przyczynił, wzbogacając je swoją twórczością naukową. Składają się na nią: kilkanaście książek, około dwustu artykułów, wielorakie recenzje naukowe, omówienia, itp. Można w nich dostrzec wiele wątków tematycznych, które dają się ułożyć w większe lub mniejsze zespoły. Wszystkie sprofilowane prace są naukowe i popularnonaukowe. Sama rejestracja matematyczna jest tu bez znaczenia. Ważniejsze jednak wydają się problemy stojące w centrum uwagi Autora i dokonywane przez Niego dogłębne analizy i interpretacje. W dorobku Profesora należy zauważyć wyraźne stopniowanie i systematyczne poszerzanie problematyki badawczej, której towarzyszy sumienność harmonizująca z obiektywizmem naukowym, wykreowanym na bazie bogatego warsztatu liturgiczno-homiletycznego[18]. Ktoś powiedział, że „człowiekowi okazujemy szacunek, gdy rozwijamy jego idee”. W realizacji przez Księdza Profesora odpowiedzialnych zadań w skali Uniwersytetu i Kościoła w Polsce ujawnia się wielkie bogactwo idei, którymi kieruje się On w pracy naukowej. Każda publikacja w postaci monografii czy artykułu może być stypologizowana w kilku działach, w których ponad wszystko wybija się naukowa rzetelność, obiektywizm badawczy i precyzja w formułowaniu wniosków. Jako naukowiec reprezentuje On w swych publikacjach i inicjatywach badawczo-organizacyjnych ponadstandardowy poziom akademicki, ciesząc się opinią autorytetu w sensie szerszym niż czysto naukowy, jest nieszablonowym i nowatorskim Uczonym wywierającym wpływ na kształt liturgii i homiletyki w naszym Uniwersytecie i w pastoralnych areopagach w Polsce[19].

2.3. Ksiądz Głowa de facto jest na KUL-u obecny od dawna. Jego myśl pojawia się w wykładach i ćwiczeniach, a zwłaszcza w pracach pisemnych studentów i profesorów. Dorobek Naszego Teologa jest czytany, omawiany, analizowany, jednym słowem, jest niezastąpiony[20]. W tym duchu pisano na łamach „Roczników Teologicznych”: „Bezgraniczne oddanie się pracy naukowo-dydaktycznej w naszym Uniwersytecie jest godne podziwu i wdzięczności”[21].Ksiądz Władysław pisze interesująco, zawsze jest zdyscyplinowany metodologicznie, merytorycznie i formalnie, używa jasnego języka „nienajeżonego” obcą terminologią. Zawsze daje się w nim odczuć naukową empatię wobec odbiorcy[22]. Z jego tekstów przemawia pasjonat liturgii i homiletyki. Za tą pasją kryje się to, co mówiącemu te słowa wydaje się szczególnie cennym walorem Uczonego, co sprawia, że czyni Go bliskim duchowi naszego Uniwersytetu, czyli służenie Prawdzie[23]. Znajduje to między innymi odzwierciedlenie w trosce duszpasterskiej.

3. Gorliwy Duszpasterz

Myliłby się ten, kto by sądził, że Ksiądz Profesor zdobywając certyfikaty naukowe zaniedbał działalność duszpasterską. Także jako kapłan nie zasypiał gruszek w popiele, a praca duszpasterska stanowiła dla Niego priorytet życia kapłańskiego.

W Jego aktywnym życiu naukowym obserwujemy godną podziwu umiejętność łączenia pracy badawczej, dydaktycznej i organizacyjnej z działalnością duszpasterską. Ksiądz prof. dr hab. W. Głowa od przyjęcia święceń kapłańskich nie rozstawał się z pracą pasterską.

Jako miłośnik liturgii służył jej przez piękno celebracji. Nadto, poprzez jej sprawowanie katechizował uczestników zbawczych wydarzeń. Profesjonalnie formułował swoich słuchaczy do liturgii i przez liturgię. Czyni to przez całe kapłańskie życie.

W ramach posługiwania duszpasterskiego dał się poznać jako pełen zapału rekolekcjonista, wygłaszając ponad sto pięćdziesiąt serii rekolekcji „specjalistycznych”[24]. Pastoralną troską Ksiądz Głowa ogarnia Kościół w Polsce, równocześnie dając wyraz swego uznania dla wkładu Kościoła przemyskiego w życie i kulturę religijną Podkarpacia.

Zakończenie

1. Żywię nadzieję, że udało mi się przedstawić racje, dla których Ksiądz Jubilat jest dla nas człowiekiem wyjątkowym i bliskim, wzorowym naukowcem i gorliwym duszpasterzem. Wyrażam również przekonanie, że Ksiądz Władysław Głowa zasługuje na to szczególne wyróżnienie, jakim jest dedykowana Mu Księga Jubileuszowa pt. „Omnia transeunt - Caritas manet”.

Uroczyste przekazanie zbiorowego dzieła ku czci Księdza Profesora stanowi wyraz uznania dla Jego Osoby, dla Jego bogatego dorobku naukowego i cennego materiału duszpasterskiego wspierającego liturgię i przepowiadanie homilijne w Kościele w Polsce. Niech dzisiejsze obchody jubileuszowe stanową akt potwierdzający więź, jaka łączy od lat KUL z myślą i dziełem Księdza Profesora[25].

2. Dziękujemyza Twoją postawę, za ubogacanie nas darem swojej Osoby. Dziękujemy za dar rzetelnego badacza naukowego, dzięki któremu możemy „czerpać garściami i jak z oszlifowanych kamieni układać różne konstelacje, a przyjrzawszy się im, formułować na ich temat oceny”[26]. Dziękujemy i za to, iż jako wieloletni i gorliwy duszpasterz dzieliłeś się z nami bogactwem swej wiedzy, owocami doświadczenia i głęboko przeżywanej wiary, osobistego spotkania się ze Słowem Bożym w liturgii.

3. Drogi Księże Jubilacie, niech dzisiejsza komemoracja Twojej Osoby jeszcze mocniej zwiąże nas z Tobą, mimo że formalnie odchodzisz na emeryturę. Jesteśmy głęboko przekonani, że w ten sposób dajemy wyraz naszej niestarzejącej się wdzięczności i solidarności z Tobą.

Ad multos annos, Księże Jubilacie.

Na dziś, i na jutro, i na zawsze. Szczęść Boże.

[1] Por. W. Makarski, Laudacja wygłoszona z okazji nadania tytułu doktora honoris causa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II Panu Profesorowi Marianowi Kucale w dniu 27 VI 2012 roku, w: Profesor Marian Kucała, Doktor Honoris Causa, (red.) Dział Informacji i Promocji Uniwersytetu, Lublin 2012, s. 37-38.

[2] Por. M. Nowak, Laudacja z okazji wręczenia tytułu doktora honoris causa Księdzu Generałowi Pascualowi Chávezowi Villanueva Przełożonemu Generalnemu Towarzystwa św. Franciszka Salezego, Wielkiemu Kanclerzowi Papieskiego Uniwersytetu Salesianum w Rzymie, w: Ks. Pascual Chávez Villanueva SDB, Generał Towarzystwa św. Franciszka Salezego, Doktor Honoris Causa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, Lublin 18 listopada 2011 roku, (red.) Dział Informacji i Promocji Uniwersytetu, Lublin 2011, s.42.

[3] Dr hab. Barbara Gogol-Drożniakiewicz, Laudacja wygłoszona 26 października 2009 roku z okazji nadania tytułu doktora honoris causa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II Profesorowi Stefanowi Stuligroszowi, w: (red.) Dział Informacji i Promocji Uniwersytetu, Lublin 2009, s. 23.

[4] Red. H. Słotwińska, W służbie Bogu i ludziom, Lublin 2005.

[5] Cz. Krakowiak; B. Migut, „Roczniki Teologiczne”, Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, t. LIII , 2006, z. 8.

[6] Red. H. Słotwińska; L. Pintal, Omnia transeunt - Caritas manet, Sandomierz, 2012.

[7] Por. J. Krukowski, Laudacja na uroczystość nadania tytułu doktora honoris causa KUL Kardynałowi Tarcisio Bertone, w: Tarcisio Kardynał Bertone, Doktor Honoris Causa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, (red.) B. Górka, Lublin 30 kwietnia 2009, s.18.

[8] Kongres ten odbył się w Lublinie w dniach 27 do 30 września 2012 roku.Kongres nosił tytuł: „Poszukiwanie człowieka w człowieku – chrześcijańskie korzenie nadziei”.

[9]Por. J. Japola, Laudacja na uroczystość nadania tytułu honoris causa KUL Profesorowi doktorowi habilitowanemu Januszowi Sławińskiemu 5 grudnia 2007 roku, w: (red.) Dział Informacji i Promocji KUL, Janusz Sławiński, Doktor Honoris Causa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, Lublin 2007, s.21.

[10] J. Walkusz, Miłośnik historii i uniwersyteckiej codzienności, w: (red.) R. Hałas; i inni „Przegląd Uniwersytecki” 24:2012, nr 1 (135), s.10.

[11]J. Pałucki, List Dziekana Wydziału Teologii KUL, w: (red.) Cz. Krakowiak; B. Migut, „Roczniki Teologiczne”, t. LII, z.8.2006, s. 6-7.

[12] J. Walkusz, Miłośnik historii i uniwersyteckiej codzienności…, s.11.

[13] H. Słotwińska, Życie i działalność naukowo-dydaktyczna Księdza Profesora dra hab. Władysława Głowy, w: (red.) H. Słotwińska, W służbie Bogu i ludziom…, s. 7.

[14] Por. W. Makarski, Laudacja…,39.

[15] Por. Konstytucja o liturgii świętej 10, w: Sobór Watykański II, Konstytucja o liturgii świętej, Wrocław 1997, s. 49

[16] Por. H. Słotwińska, Życie i działalność naukowo- dydaktyczna księdza Profesora dra hab. Władysława Głowy…, s. 9.

[17] Por. tamże, s. 10.

[18] Por. J. Walkusz, Miłośnik historii i uniwersyteckiej codzienności…, s.11.

[19] Por. J. Japola, Laudacja…, s.21.

[20] Por. tamże, s.17.

[21] J. Pałucki, List Dziekana Wydziału Teologii KUL…, s. 6.

[22] Por. W. Makarski, Laudacja… ,s.51.

[23] Por. J. Japola, Laudacja…, s.22.

[24] H. Słotwińska, Życie i działalność naukowo- dydaktyczna księdza Profesora dra hab. Władysława Głowy, s. 15-18.

[25] Por. A. Szostek, Recenzja wniosku o nadanie prof. Robertowi Spaemannowi tytułu doktora honoris causa KUL, na wniosek Rady Wydziału, w: Profesor Robert Spaemann, Doktor Honoris C Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II,(red. Dział Informacji i Promocji Uniwersytetu), Lublin 28 maja 2012, s.20.

[26] W. Makarski, Laudacja…,s. 51.