Życie Córek św. Franciszka Serafickiego koncentruje się wokół osoby Jezusa Chrystusa, którego staramy się naśladować na drodze rad ewangelicznych jako ubogiego, pokornego i czystego. Wzorem do naśladowania jest także Maryja. Do Niej uciekamy się jako do Matki, wprowadzamy ją do naszego życia jako Przewodniczkę wiary, nadziei i miłości. Maryja uczy nas posłuszeństwa, prostoty i dziewiczej czystości, a przede wszystkim umiłowania Chrystusa.

W tym roku, 2007, w Zgromadzeniu Córek św. Franciszka Serafickiego przypada podwójny jubileusz: 75. lecie powstania Nowicjatu i 80. lecie istnienia Zgromadzenia. Natomiast dokładnie za rok, przypadnie 50. lecie zatwierdzenia Zgromadzenia na prawach diecezjalnych oraz 10. lecie otrzymania praw papieskich. Czas jubileuszu jest czasem błogosławionym, gdyż jest to czas działania Pana, dlatego też został ogłoszony w Zgromadzeniu Rok Jubileuszowy. Trwał on będzie od 16 maja 2008 r. do 3 października 2009 r. Warto więc, choćby w paru zdaniach sięgnąć do historii powstania Zgromadzenia.

Początki przypadają na rok 1928, kiedy to ks. Antoni Rewera, kapłan diecezji sandomierskiej, działając wespół z Tercjarzami, założył Towarzystwo Domu Ludowego pod wezwaniem św. Franciszka w Sandomierzu. Już pięć lat później, czyli w 1933 roku, Towarzystwo to przekształciło się w Stowarzyszenie Sióstr Franciszkanek. W zakupionym w Sandomierzu domu zamieszkały wspólnie trzy tercjarki. Pomimo wielu trudności, także i materialnych, zaczęły aktywnie apostołować. Zakładały Kółka Żywego Różańca, opiekowały się chorymi i starszymi, organizowały spotkania dla członkiń Trzeciego Zakonu w Sandomierzu i w okolicznych wsiach, prowadziły pogadanki i spotkania religijne. Składając prywatne śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa na ręce ks. Antoniego Rewery, siostry prowadziły życie we wspólnocie i wypełniały obowiązki płynące ze ślubów, na podstawie Reguły III Zakonu św. Franciszka. Wielkim wsparciem i przykładem świętości dla sióstr, był ojciec Antoni Rewera. Jego męczeńska śmierć w obozie koncentracyjnym w Dachau, 1 października 1942 r., była dla młodej wspólnoty wielkim ciosem, ale równocześnie nadzieją, że będą miały orędownika w niebie, który będzie upraszał potrzebne łaski i siły dla swoich duchowych córek. Po śmierci założyciela, ojcem duchownym sióstr, został ks. Wincenty Granat, który opracował Konstytucje Zgromadzenia. Prymas Polski Stefan Kardynał Wyszyński, dekretem z dnia 22 września 1959 roku, zezwolił Biskupowi Sandomierskiemu na erekcję kanoniczną Zgromadzenia na prawie diecezjalnym. Co się też stało: Biskup Sandomierski Jan Kanty Lorek, dnia 3 października 1959 roku, wydał dekret zatwierdzający Zgromadzenie na prawie diecezjalnym.

Z czasów nam bliższych, bardzo mocno w pamięć Zgromadzenia wpisuje się rok 1999, kiedy to 13 czerwca, w Warszawie, papież Jan Paweł II beatyfikował ks. Antoniego Rewerę, w gronie 108. męczenników II wojny światowej, a 8 grudnia 1999 roku, Zgromadzenie uzyskało aprobatę Ojca Świętego, otrzymując prawa papieskie. Jest to niewątpliwie, dla całego naszego Zgromadzenia, znak woli Bożej, aby Zgromadzenie istniało, rozwijało się i pełniło swoje zadania w kościele powszechnym. Taki akt Stolicy Świętej daje większe szanse rozwoju Zgromadzenia, zarówno w kraju jak i za granicą.

Jednym z rysów Zgromadzenia Córek św. Franciszka Serafickiego, jest kult męki Chrystusowej - kult krzyża. Krzyż był dla św. Franciszka wyrazem największej miłości Boga i stworzenia. Św. Franciszek przy nawróceniu usłyszał słowa płynące z krzyża: "Idź odbuduj Mój Kościół", dlatego też kult krzyża i Chrystusowej męki, przyjął jako wynikający z Tajemnicy Zbawienia. Naszym szczególnym zadaniem jest wynagrodzenie Bożemu Sercu zniewag płynących z niewierności i zaniedbań ludzi. Czynimy to przede wszystkim w każdy pierwszy piątek miesiąca podczas całodziennego wystawienia Najświętszego Sakramentu oraz podczas Godziny Świętej w każdy pierwszy czwartek miesiąca. W okresie Wielkiego Postu podejmujemy dodatkowe modlitwy, codziennie odprawiamy Drogę Krzyżową bądź Gorzkie Żale, nadto w indywidualnej lekturze pochylamy się nad męką i śmiercią Pana Jezusa. Kontemplacja męki Pańskiej, zwłaszcza Jezusa konającego w Ogrojcu, pomaga nam ujrzeć świętość Boga oraz ludzką słabość i nędzę.

Nasze zawołanie "Ku Bogu w bliźnim", najpełniej przedstawia to co realizujemy i z czym wychodzimy do drugiego człowieka. Wolą założyciela było, abyśmy pomagały w pracy duszpasterskiej kapłanom i wiernym, abyśmy wypraszały dar powołań do służby Bożej, wspierały rodziny w ich staraniach o świętość i gorliwe życie religijne, abyśmy modliły się też o świętość polskiego narodu i licznych świętych Polaków. Ojciec założyciel, dał nam wzór, jak poprzez modlitwę i niestrudzoną pracę dążyć do świętości zakonnej, jak żyć prawdą i miłością do drugiego człowieka, aby zawsze i wszędzie ?miłość była kochana?.

Po wojnie działalność apostolska Zgromadzenia wyrosła z konkretnych potrzeb parafialnych. Tak więc siostry pracują jako: katechetki, spełniają funkcje organistek, zakrystianek, pracują w kancelariach parafialnych, ponadto ich praca jest widoczna w kuriach biskupich, na plebaniach, w seminarium duchownym, w prowadzeniu domów rekolekcyjnych.

Warto więc, sięgając do korzeni Zgromadzenia przywoływać niektóre rocznice, aby jeszcze bardziej utożsamiać się z tym Zgromadzeniem, a także przypominać młodym sercom, że słysząc głos powołania, należy iść za tym głosem i być może realizować to Boże wezwanie w sandomierskim Zgromadzeniu Córek św. Franciszka Serafickiego.

Mówiąc dziś o jubileuszu, z wielką radością powracamy też do dnia 4 października 2003 roku, kiedy to w naszym Domu Generalnym została odprawiona Msza Święta jubileuszowa z racji 75. lat istnienia Zgromadzenia. Mocno wybrzmiał ten akcent jubileuszu w naszej zakonnej kaplicy. Kaplica w klasztorze to takie miejsce, dokąd siostry często i chętnie przychodzą, gdzie czują się bezpiecznie, skąd doznają pomocy i wsparcia. Bardzo często szukamy miejsca i kogoś, kto nas cierpliwie wysłucha i zrozumie, z kim po prostu czujemy się dobrze i szczęśliwie. Dla osób zakonnych, tym miejscem jest kaplica, a Tym, kto jest cierpliwy, wyrozumiały i pełen miłosierdzia wobec każdego, jest zawsze Jezus - Bóg, Powiernik naszych tajemnic i umiłowany Oblubieniec.

W tejże kaplicy, 16 maja br., z racji 75.lecia Nowicjatu, Mszę św. sprawował Ks. Bp Marian Zimałek. Niebawem jak już wspomniałam, przed nami kolejne stacje jubileuszowej modlitwy. Wielu chciałoby zapytać jak siostry przygotowują się do przeżywania tych jubileuszy? Wiele jest podejmowanych przez nas form duchowego przygotowania. Jedną z nich było czuwanie modlitewne sióstr naszego Zgromadzenia na Jasnej Górze> Próbujemy też na nowo odkrywać przekaz myśli naszego założyciela Błogosławionego ojca Antoniego Rewery, podejmujemy nowenny dziękczynne za wstawiennictwem św. Franciszka Serafickiego i bł. Antoniego. Naszymi modlitwami w szczególny sposób ogarniamy wszystkich przyjaciół i dobrodziejów Zgromadzenia, zarówno żyjących jak i tych, którzy odeszli już do Pana po nagrodę wieczną. Każda z sióstr dziękuje też osobiście Bogu za dar powołania do tego Zgromadzenia.

Siostry naszego Zgromadzenia wszystkim wspierającym nas i nasze dzieła apostolskie składają dar modlitwy i franciszkańskie pozdrowienie: "Pokój i Dobro".