"Pokój z wami". Słowa, którymi Pan Jezus, pozdrawiał swoich uczniów, kieruję do wszystkich, którzy uczestniczycie we Mszy św. Pozdrawiam serdecznie gospodarzy tego cudownego miejsca, Ojców Paulinów i każdego współbrata w kapłaństwie sakramentalnym; Chrystusowe pozdrowienie kieruję do osób życia konsekrowanego; ze słowami pozdrowienia "Pokój z wami" zwracam się w sposób szczególny do konsekrowanych dziewic, wdów, wdowców i pustelników. Zgromadzeni wokół "Wielkiego Znaku", którym jest Najświętsza Maryja Panna, Matka - Dziewica i Wdowa, zastanawiacie się nad indywidualnymi formami życia konsekrowanego; indywidualne życie konsekrowane jest jednym ze znaków obecności Chrystusa w świecie współczesnym. Razem z wami proszę Panią Jasnogórską o wstawiennictwo u Jej Syna, a naszego Pana, Jezusa Chrystusa i matczyną opiekę nad każdą i każdym z Was; przyzywam również duchowego wsparcia św. Pawła pustelnika, patrona Stróżów jasnogórskiego klasztoru, prosząc Boga, żebyście byli czytelnym znakiem obecności Chrystusa w swoich środowiskach. Na początku liturgii mszalnej, uznajmy, że jesteśmy grzeszni i prośmy o Boże przebaczenie.

1. "Czuwajcie i módlcie się w każdym czasie", przypomniał nam Pan Jezus i zapewnił, że "Syn Człowieczy przyjdzie". Czuwający i modlący się Kościół odpowiada: "Marana tha! Przyjdź, Panie Jezu!". Jest to również odpowiedź każdej i każdego z nas; śpiewając w ostatnim dniu roku kościelnego refren psalmu responsoryjnego, powtórzyliśmy kilkakrotnie i przez cały adwent będziemy powtarzać prośbę: "Marana tha! Przyjdź, Panie Jezu!". Wpatrujemy się bowiem w Syna Człowieczego, który przyszedł, który jest i który przyjdzie. W Chrystusowym przyjściu czyli adwencie (bo łacińskie słowo adventus znaczy przyjście) spotykają się trzy czasy: czas przeszły, teraźniejszy i przyszły. Adwent przypomina czas historyczny, który już był, kiedy to za panowania ces. Augusta, gdy wielkorządcą Syrii był Kwiriniusz, a Judeą rządził Herod Wielki, przyszedł na ziemię Bóg - Człowiek, narodził się w Betlejem, z Maryi poślubionej Józefowi z rodu Dawida. Spełnił się adwent Boga, przyszedł na ziemię Jezus, zwany Chrystusem. W Nim spełni się również czas przyszły, czyli ten adwent, ku któremu zwraca się Kościół w dzisiejszej liturgii mszalnej. Syn Człowieczy przyjdzie w chwale jako Sędzia żywych i umarłych; będzie to ostateczny adwent Chrystusa. Pan Jezus, na którego adwent czekano w przeszłości i którego przyjścia przy końcu wieków oczekuje Kościół, wciąż przychodzi, przychodzi dziś, teraz. Przed chwilą słyszeliśmy Jego wezwanie: "Czuwajcie i módlcie się w każdym czasie", "Syn Człowieczy przyjdzie".

2. Z Jezusowego przyjścia przed dwoma tysiącami lat narodziło się chrześcijaństwo, ukształtował się Kościół, wyrosły sakramenty św., powstały Ewangelie, rozwinęły się różne formy życia konsekrowanego. Jesteśmy ludźmi adwentowymi, żyjemy z nadzieją przyjścia Syna Człowieczego w chwale. Dzień po dniu zbliżamy się do wieczności. Wierzymy, że na jej progu spotkamy się z Panem Jezusem. Zanim to nastąpi żyjemy ciągłym przychodzeniem Zbawiciela. Ten sam Chrystus, na którego przyjście w Betlejem czekano tysiące lat i na którego przyjście ostateczne będziemy czekać aż do końca świata, przychodzi do nas teraz. Czyni to w wieloraki sposób. Jest obecny w naszym zgromadzeniu liturgicznym, przychodzi w czytanym słowie Bożym, sprawowanych sakramentach św., we Mszy św., przychodzi w świętych i błogosławionych, przychodzi w drugim człowieku.

3. Nie tylko Pan Jezus przychodzi do ludzi; również ludzie przychodzą do Zbawiciela. Spieszymy jak pasterze i mędrcy, szukając Boga; przychodzimy wraz z galilejskimi rybakami, gdy odczytujemy swoje powołanie i zadania życiowe; przychodzimy jak chora niewiasta po uzdrowienie z naszych niemocy; przychodzimy wraz z Marią Magdaleną i synem marnotrawnym, przepraszając za swoje grzechy. Przeróżne są te ludzkie przyjścia; jest gdzieś pośród nich moje i twoje przyjście do Chrystusa z pytaniem i prośbą serdeczną, z radością i smutkiem, z sukcesem i porażką, z krzyżem choroby i ciężarem grzechu, jest przyjście z wątpieniem i nadzieją. Spośród różnych ludzkich adwentów pragnę skupić moją i waszą uwagę na przychodzeniu do Boga konsekrowanych dziewic, wdów, wdowców i pustelników oraz ich misją bycia znakiem obecności Boga w świecie.

4. W pierwszym czytaniu z księgi Apokalipsy, św. Jan, przedstawiając nie dające się wyrazić słowami życie w niebie, zakończył stwierdzeniem: "Błogosławiony, kto strzeże słów proroctwa tej księgi" (22,7). Kościół jest ludem prorockim. Wszyscy uczestniczymy w prorockiej funkcji Syna Bożego. Szczególną formą tego uczestnictwa jest życie konsekrowane. Życie konsekrowane ma wymiar profetyczny; objawia Pana Jezusa obecnego w Kościele, w świecie i w człowieku. Każda osoba konsekrowana jest znakiem; ukazuje cel ostateczny i stanowi zapowiedź życia w przyszłym świecie. Jedynie bowiem w odniesieniu do wieczności można zrozumieć życie św. Pawła pustelnika, Marii Egipcjanki, św. Andrzeja Świerada, ofiarę ojca Maksymiliana, poświęcenie brata Alberta, działalność matki Teresy, misję konsekrowanej dziewicy, wdowy-wdowca, pustelnika. "W dziejach Kościoła - pisze sługa Boży Jan Paweł II w adhortacji "Vita consecrata" - nie brakowało mężczyzn i kobiet konsekrowanych Bogu, którzy na mocy szczególnego daru Ducha Świętego pełnili autentyczną posługę prorocką, przemawiając w imieniu Boga do wszystkich, nawet do Pasterzy Kościoła" (n 84).

5. Czy człowiek współczesny nie potrzebuje proroków? czy na początku trzeciego tysiąclecia nie są potrzebni świadkowie bezinteresownej miłości Boga i ludzi? Życie konsekrowane nie tylko w przeszłości było pomocą i oparciem dla Kościoła i świata; stanowi ono cenny i nieodzowny dar także dla teraźniejszości i przyszłości Ludu Bożego (por. VC 3). I Kościół i świat potrzebują kobiet i mężczyzn, którzy będą dla współczesnego człowieka świadkami Bożego miłosierdzia, zapowiedzią powrotu Syna Człowieczego i żywym znakiem dóbr przyszłego zmartwychwstania (por. VC 111). Będą znakiem, żywym znakiem. Starzec Symeon powiedział o Panu Jezusie, że jest Znakiem, któremu sprzeciwiać się będą (Łk 2,34), Wielkim Znakiem (Signum Magnum) została nazwana Matka Najświętsza (Ap 12,1), znakiem obecności Chrystusa w świecie jest Kościół, a więc i papież i biskupi i kapłani i osoby życia konsekrowanego i wszyscy wierni; żywym znakiem Boga i przyszłego świata są pustelnicy, konsekrowane dziewice, wdowy i wdowcy. Ukazują sobą Chrystusa, którego naśladują, są znakiem Jego obecności w swoim otoczeniu.

6. Ukryte przed światem życie pustelnika - czytamy w Katechizmie Kościoła Katolickiego - jest milczącym przepowiadaniem Chrystusa, któremu pustelnik oddał swoje życie, ponieważ Jezus jest dla niego wszystkim (por. 921). Począwszy od czasów apostolskich dziewice chrześcijańskie, powołane przez Pana,?podejmowały za aprobatą Kościoła decyzję życia w stanie dziewictwa "dla Królestwa niebieskiego" (Mt 19,12). Poślubione Chrystusowi?i włączone w służbę Kościoła przez uroczysty obrzęd konsekracji stają się transcendentnym znakiem miłości Kościoła do Chrystusa, eschatologicznym obrazem tej niebieskiej Oblubienicy i przyszłego życia (jw. 922 i 923). Wdowy i wdowcy, składając wieczysty ślub czystości, przeżywanej jako znak Królestwa Bożego, konsekrują swój stan życia, aby poświęcić się modlitwie i służbie Kościołowi" (VC 7).

7. Ważnie jest to, co robicie: ważna wasze życie poświęcone modlitwie, pokucie, służbie bliźnim i pracy apostolskiej, ważne ślubowane dziewictwo czy czystość; jeszcze ważniejsza jest świadomość, kim jesteście. Jesteście znakiem istnienia Boga, znakiem bardzo wymownym; każda i każdy z was jest znakiem obecności Chrystusa i jest znakiem waszej miłości do Niego; jesteście świadkami Bożego miłosierdzia, zapowiedzią powtórnego przyjścia Syna Człowieczego i żywym znakiem dóbr przyszłego zmartwychwstania. Niech ta świadomość owocuje wiernością powołaniu konsekrowanej dziewicy, wdowy, wdowca, pustelnika. Dlatego "Czuwajcie i módlcie się w każdym czasie". "Syn Człowieczy przyjdzie". Niech waszą codzienną prośbą podczas Adwentu, który jutro rozpoczniemy, będą słowa miłości do Chrystusa i tęsknoty do Niego, które Kościół powtarza od zarania swojego istnienia: "Marana tha! Przyjdź, Panie Jezu".