Odrodzenie w Chrystusie musi wiązać się z nowym stworzeniem, oznaczającym całkowite upodobnienie do Chrystusa. Nowy człowiek z kolei "nie żyje dla siebie i dla siebie nie umiera" (Rz 14, 7), ale dąży do budowania jedności - wspólnoty. Wspólnota Kościoła w zjednoczeniu ze swoją boską Głową tworzy Mistyczne Ciało Chrystusa przeniknięte duchem miłości na wszystkich poziomach życia społecznego.

Przymiotnik "nowy" w listach św. Pawła ma odniesienie do człowieka ochrzczonego. Nowy człowiek to człowiek "stworzony według Boga w sprawiedliwości i świętości prawdy" (Ef 4, 22). Wydaje się, że używając terminu "nowy człowiek" autor listu do Efezjan ma na myśli człowieka odrodzonego przez łaskę, po prostu chrześcijanina[2]. Chrześcijanin zaś jako odrodzony w Chrystusie jest "nowym stworzeniem"[3] ("Jeśli więc ktoś pozostaje w Chrystusie jest nowym stworzeniem" - 2 Kor 5, 16-17) dzięki wierze, ufności, posłuszeństwu, dzięki zbawczym darom Bożym: uświęceniu, usprawiedliwieniu, życiu, łasce, Duchowi i postępowaniu w nowości życia. Człowiek poprzez odrodzenie odzyskuje swoją pełną godność, to znaczy upodabnia się do osoby samego Chrystusa[4]. I nie jest to tylko zwykłe uzależnienie się od Niego, ale wręcz utożsamienie się z Nim (1 Kor 1, 30)[5] - uchrystusowienie[6].

Przemiana człowieka odrodzonego w Chrystusie musi przekładać się na jego konkretne życie wiary. Należy na tym miejscu zastanowić się jak postępowanie w "nowości życia" powinno wyglądać w praktyce życia osobistego.

Jedynym prawem, którym winien kierować się człowiek odrodzony w Chrystusie, ten który otrzymał Jego Ducha jest prawo Chrystusowe (Ga 6,2). Oznacza to zrezygnowanie z postępowania według ciała[7]. List do Galatów pokazuje owoce życia według Ducha i ciała (Ga 5, 16-23). Owoce Ducha to: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność (Ga 5, 12). Jak widać są to czyny godne chrześcijanina. Od człowieka odrodzonego w Chrystusie Bóg żąda świętości, dlatego powinien on wystrzegać się rozpusty, szanować swoje ciało a przede wszystkim trwać w miłości do brata (por. 1 Tes 4, 1-10)[8].

Wydaje się, że to właśnie miłość staje się w tym kontekście u Apostoła Narodów terminem kluczowym. Na chrześcijanina musi przejść, wraz z odrodzeniem do nowego życia, miłość właściwa Chrystusowi. Ponieważ miłość była dla Syna Bożego decydująca, nadając przejrzystość Jego życiu, chrześcijanin musi coraz bardziej odkrywać siebie jako czynny podmiot miłości[9]. Hymn o miłości z 1 Kor 13, 7 daje temu oczywisty wyraz, podkreślając, że jedynie miłość na wzór Jezusa może wypełnić pustkę egzystencjalną, gdyż posiada niezwykłą zdolność twórczą. Święty Paweł podkreśla skąd miłość chrześcijanina powinna czerpać coraz to nowe energie: "?i postępujcie drogą miłości bo i Chrystus was umiłował" (Ef 5, 2). "Tak więc chrześcijanin, który zdaje sobie sprawę z posiadania Chrystusowej zdolności kochania, rozumie także, że ma Jego Ducha oraz, że jest to fakt decydujący, gdy chodzi o jego przynależenie, jego złączenie się z Chrystusem: <>"[10]

Osoba odrodzona w Chrystusie poddała całą swoją egzystencję Chrystusowi, który dla niej umarł i zmartwychwstał (por. 2 Kor 5, 14-15). Ten, który całym swoim życiem, we wszystkich jego wymiarach przylgnął do Zbawiciela należy do Boga także w wymiarze swojej cielesności: "Przeto czy jecie, czy pijecie, czy cokolwiek innego czynicie, wszystko na chwałę Bożą czyńcie" (1 Kor 10, 31)

Zgłębiając zagadnienie istnienia człowieka odrodzonego w Chrystusie we wspólnocie Kościoła można podjąć dwa jego aspekty. Po pierwsze należy zastanowić się nad źródłem jedności tej wspólnoty a także nad przejawami tej jedności na poziomie Kościoła domowego i relacji społecznych.

Słowo "wspólnota" pochodzi od greckiego "koinonia" (od koinos - wspólny) i oznacza posiadanie czegoś z innymi, dzielenie z kimś, uczestniczenie w czymś. Wspólnota to posiadanie cząstki w Chrystusie w tej samej wierze, to jedność w życiu na co dzień z braćmi[11].

Wspomnianą jedność święty Paweł rozumie następująco: "Nie ma już Żyda ani poganina, nie ma już niewolnika ani człowieka wolnego, nie ma już mężczyzny ani kobiety, wszyscy jesteście kimś jednym w Chrystusie" (Ga 3, 28)

W tych słowach doskonale uwypukla się przyczyna jedności i trwania we wspólnocie. Tym, który ją zbiera i podtrzymuje jest Chrystus, który daje się nade wszystko jako Głowa dla Kościoła (Ef 1, 22-23). To właśnie Jezus Chrystus wywiera życiodajny wpływ na Kościół. Kościół zaś ze swej strony, przyjmując to oddziaływanie, dzięki zaangażowaniu poszczególnych członków zmierza ku pełni: "Żyjąc prawdziwie w miłości, sprawmy, by wszystko rosło ku temu, który jest Głową - ku Chrystusowi. Z Niego całe Ciało - zespalane i utrzymywane w łączności dzięki całej więzi umacniającej każdy z członków stosownie do jego miary - przyczynia sobie wzrostu dla budowania siebie w miłości" (Ef 4, 15-16). U. Vanni określa ten fragment listu jako szczytowy wyraz "eklezjalnej duchowości Pawła"[12]

Wspólnota eklezjalna doświadcza tej jedności na co dzień w sposób nie tylko mistyczny, ale także praktyczny. Apostoł Narodów podaje niemal "dotykalne" uzasadnienie jedności pomiędzy Głową a jego poszczególnymi członkami a jest nim Ciało Eucharystyczne: "Ponieważ jeden jest chleb, przeto my, liczni, tworzymy jedno Ciało. Wszyscy bowiem bierzemy z tego samego chleba" (1 Kor 10, 17). Wspólnota odpowiada Chrystusowi na otrzymane od Niego dary poprzez ofiarę złożoną z siebie jako - Jego Ciało-Kościół[13].

Wspólnota Kościoła okazuje się grupą obdarzoną wielością chryzmatów, którymi może służyć sobie nawzajem, co sprawia, że staje się wspólnotą "harmonijnej jedności wyższego rzędu"[14] a wynika to stąd, że każdy z członków będzie postrzegał siebie jako kogoś kto może oddać się innym, a innych jako tych, którzy mogą oddać się jemu. Jak można zauważyć w tym miejscu określono "jeszcze jeden" element konstytutywny Ciała Chrystusa a jest nim miłość.

W tym momencie warto przyjrzeć się wymiarom praktycznym tej miłości w zwykłym życiu człowieka odrodzonego w Chrystusie: życiu małżeńskim i społecznym.

Rzeczywistością łączącą osobiste życie chrześcijanina z wymiarem wspólnotowym jest życie małżeńskie i rodzinne. Małżeństwo, nawet jeżeli tylko jedno z małżonków jest wierzące w Chrystusa, stanowi środowisko sakralności (por. 1 Kor 7, 14). Małżonkowie oddawszy Chrystusowi przestrzeń swojego pożycia zmieniają oblicze swojej wzajemnej relacji rodzinnej. Wspólnota małżeńska staje się podstawowym znakiem i wyrazem niezwykłego związku jaki zachodzi między Chrystusem a Kościołem (Ef 5, 32). Święty Paweł zachęca, zgodnie z istniejącymi wówczas normami, aby kobiety były poddane mężom, ale "jak Panu" (Ef 5, 22), mężowie zaś mają miłować żony na wzór Chrystusa (Ef 5, 25). Rodzice są zobowiązani pamiętać także o zachowaniu szacunku dla osobowości swoich dzieci (por. Ef 6, 1-4)

Chrześcijanie nie mogą być obojętni na otaczający ich świat, na więzi społeczne, które składają się na organizm wspólnoty Kościoła, ponieważ - odrodzeni w Chrystusie - tworząc te więzi, tworzą wspólnotę rządzącą się jednak swoimi prawami, a raczej prawami ustanowionymi przez Założyciela - Głowę.

Dla świętego Pawła zajęcie stanowiska w sprawie niewolnictwa jest sprawą drugorzędną. Miłość Chrystusa niewolnika czyni wolnym, w sensie możliwości oddania się na służbę wszystkim (por. Ef 6, 5; Flm). Także jego pan, jeśli przyjmuje Chrystusa, na stałe zobowiązuje się do obdarzania miłością, czyli stania się "niewolnikiem" Chrystusa i wszystkich.

Wczytując się w Rz 13, 1-7 można wysunąć wnioski na temat duchowej postawy, którą zaleca Paweł w odniesieniu do zagadnień świata polityki. Istnieje obowiązek współpracy, nawet jeżeli dana społeczność nie podziela wartości chrześcijańskich (Rz 13, 5).

Rzeczywistość odrodzenia w Chrystusie zapoczątkowuje chrzest. Dzięki otrzymanemu darowi łaski człowiek staje się nowym stworzeniem. Ten fakt zobowiązuje go do porzucenia dawnego sposobu życia z jego grzechami, a dążenia do utożsamienia się z Chrystusem. Nie jest możliwe oderwanie życia duchowego chrześcijanina od praktycznego wyrazu tego życia. Prawo Chrystusowe powinno kształtować całe życie człowieka nowego, w sposób istotny wpływając na relacje wspólnotowe. Miłość do Pana przynagla, aby tworzyć więzi jedności, budując Mistyczne Ciało Chrystusa - Kościół. Człowiek nie może być wyobcowany ze środowiska rodzinnego czy społecznego. Odrodzony w Chrystusie i przemieniony łaską pragnie dzielić się darami, które są w jego sercu. Ta rzeczywistość zmienia nie tylko wspólnotę Kościoła, w której otrzymał i nadal otrzymuje te dary łaski, ale także świat, w którym jest zanurzony przez swoje codzienne życie. Odrodzony w Chrystusie poddaje Chrystusowi środowisko swojego życia, także te niechrześcijańskie.