Miesiąc maj jest poświęcony czci Matki Bożej. W tym też miesiącu przeżywamy dni, w których nasza uwaga szczególnie skupia się na Maryi. Wśród nich jest 24 maj - dzień poświęcony Maryi pod tytułem Wspomożycielki Wiernych.

W historii kultu Maryi Wspomożycielki Wiernych znaczący jest fakt, że nabożeństwo do Niej było związane z macierzyńską troską o Kościół w najtrudniejszych chwilach zagrożenia jego wolności oraz z obroną autorytetu papieża. Ksiądz Jan Bosko był tym świętym, który w znacząco przyczynił się do rozszerzenia kultu Maryi właśnie pod tym tytułem.

Historia wezwania[1] Maria Auxiliatrix - Maryja Wspomożycielka sięga już początków chrześcijaństwa. Zachód przejął tę ideę oraz pierwsze formuły kultu z liturgii Wschodu. Od VI w. w tekstach maryjnych pojawia się stosunkowo często termin Maria Auxilium. Jednak postać nabożeństwa znanego nam obecnie ukształtowały wydarzenia wieków XVI i XVII. Mianowicie chodzi o zwycięstwo floty katolików nad armadą turecką pod Lepanto (1571) oraz odsiecz Wiednia w 1683 r. Po bitwie pod Lepanto papież Pius V wprowadził urzędowo do Litanii Loretańskiej wezwanie: Maria Auxilium Christianorum - Maryjo Wspomożenie Chrześcijan. Od tego właśnie momentu rozpoczyna się wyraźny rozwój kultu "zwycięskiej Wspomożycielki ludzi wierzących, którzy walczą o swoją wiarę jako społeczność chrześcijańska."[2]

Ustanowienie święta, a z czym wiąże się liturgicznego kultu Maryi Wspomożycielki można datować dopiero na 1815 r. Papież Pius VII pragnął w ten sposób wyrazić wdzięczność dla Matki Bożej za wyswobodzenie go z niewoli napoleońskiej[3]. Napoleon po przegranej bitwie pod Lipskiem zwrócił papieżowi Rzym i przylegające prowincje. Papież wrócił do Rzymu wśród entuzjazmu wiernych 24 maja 1814 r. 16 września 1815 r. Pius VII uznając cud uwolnienia spod władzy świeckiej i wybawienia Kościoła od prześladowania, który świadczył o "matczynej dobroci i królewskiej potędze Maryi względem Kościoła, jego głowy i całego ludu chrześcijańskiego"[4], ustanowił liturgiczne święto ku czci Maria Auxilium Christianorum - Maryi Wspomożycielki Chrześcijan dla Państwa Kościelnego. Stopniowo jednak, szczególnie w XIX wieku biskupi różnych krajów a nawet kontynentów starali się o zezwolenia Stolicy Apostolskiej na liturgiczne obchody święta.[5] Od połowy XIX wieku zaczęto obchodzić nowe święto również w diecezjach polskich, które sukcesywnie uzyskiwały ten przywilej[6]. W Polsce obchód święta Maryi Wspomożycielki Wiernych zapoczątkowali Kapucyni (1821 r.). Warto zaznaczyć, że wydarzenia związane z rozwojem kultu Maryi Wspomożycielki, nadały mu ściśle propapieską orientację, z położeniem akcentu na pomoc Maryi udzielaną Kościołowi jako takiemu i to w najbardziej krytycznych sytuacjach[7].

Nabożeństwo do Maryi Wspomożycielki Wiernych według św. Jana Bosko można scharakteryzować, opisując go jako tradycyjne, rzymskie i papieskie oraz wszechogarniające.

Termin "tradycyjne" będzie oznaczał tutaj, że to nabożeństwo nie jest "nowe" w Kościele, ale Jan Bosko rozpowszechniając go, otoczył nowym splendorem[9]. Przedmiotem tego nabożeństwa do Maryi Panny Wspomożycielki Wiernych w myśli św. Jana Bosko jest społeczna i publiczna opieka Maryi nad całym Kościołem, ustanowionym i zorganizowanym pod przewodnictwem papieża[10].

Kult Maryi Wspomożycielki można nazwać "rzymskim i papieskim", ponieważ, jak to wykazano wcześniej, historycznie rzecz biorąc, jest związane z prześladowaniem instytucji papieskiej i samej osoby papieża. Po drugie według wspomnianego świętego miłość do Wspomożycielki i miłość do papieża, to są dwa terminy wymienne i przenikają się nierozdzielnie[11]. Święty Jan Bosko starał się, aby to nabożeństwo było narzędziem zachowania wiary.

Nabożeństwo to obejmuje całą społeczność Kościoła jak i poszczególnych chrześcijan, którzy się na nią składają. U podstaw tego twierdzenia znajduje się przekonanie, że Maryja czuwa z jednakową macierzyńską troską nad bezpieczeństwem duchowym i materialnym nie tylko Kościoła, ale i poszczególnego człowieka[12].

Przyglądając się duchowości maryjnej można wyznaczyć jej jednoznaczny kierunek. W centrum tej duchowości jest ... JEZUS i Jego Kościół.

Maryja, zgodnie ze współczesną, posoborową nauką Kościoła, jest "Orędowniczką, Wspomożycielką, Pomocnicą, Pośredniczką" (LG 62). Te tytuły odnoszą się ściśle do macierzyńskiej roli Maryi prowadzącej do swojego Syna, co podkreśla Lumen Gentium 62:

"Otóż Kościół nie waha się jawnie wyznawać taką podporządkowaną rolę Maryi; ciągle jej doświadcza i zaleca ją sercu wiernych, aby oni wsparci tą macierzyńską opieką, jeszcze silniej przylgnęli do Pośrednika i Zbawiciela".

Konkludując rozważania trzeba zastanowić się, co oznacza ccić Maryję Wspomożycielkę Wiernych? Zgodnie z przedstawionymi wyżej refleksjami i zgodnie z nauką ostatniego soboru trzeba zaznaczyć, że czcić Maryję oznacza przede wszystkim naśladować Jej miłość i posłuszeństwo Bogu, stając się, na Jej wzór i z Jej pomocą, tak jak Ona - MATKĄ (por. LG 64). Czcić Maryję Wspomożycielkę oznacza coś więcej niż tylko rozważać tajemnicę Jej życia, wysławiać inwokacjami czy prosić Ją o rozwój Kościoła, modlić się do Niej za papieża, kapłanów, itp. Ta szczególna cześć należna Matce Bożej zobowiązuje do oddawania każdego dnia w małych gestach codziennej ofiary swojego życia za Kościół, do służenia każdemu jak Ona, a przez to do podtrzymywania i rozwoju wiary w Jej Syna.

Uświadomiona i opisana wyżej rzeczywistość duchowa często przerasta słabą naturę ludzką. Znając swoją małość nie bójmy się podążać w ślad za naszą ukochaną Wspomożycielką, która przecież przyświeca nam jako znak pewnej nadziei i pociechy (por. LG 68), wspomaga w każdej biedzie i w najbardziej krytycznych sytuacjach. Szczególnie w naszych najtrudniejszych chwilach życia, z pełną ufnością w sercu, powtarzajmy nasze codzienne zawierzenie.