Komentator: Dzisiaj, na koniec roku kościelnego składamy hołd Panu Jezusowi jako naszemu Królowi. Pismo Święte w wielu miejscach nazywa Pana Jezusa Królem chociaż nigdy nie nosił złotej korony, ani nie mieszkał w pałacu. Jego królestwo jest królestwem prawdy, miłości, sprawiedliwości i pokoju.

Jezus to taki Król, który przede wszystkim przynosi nam miłość, jest blisko nas i pragnie byśmy się kochali wzajemnie.

Niech zaprezentowane historie pomogą nam zrozumieć prawa Królestwa Bożego, byśmy mogli budować je w naszych sercach i wśród ludzi z którymi przebywamy.

Narrator: Dwie dziewczynki z klasy IV: Ania i Ewa, przyjaźniły się ze sobą od 3 lat. Siedziały w jednej ławce, spędzały razem przerwy, często nawet odwiedzały się w domach. Przyglądała się temu uważnie pewna Ala. Zazdrościła im tej wspaniałej przyjaźni. Postanowiła zniszczyć ją, po to, aby zająć miejsce jednaj z nich. Aby do tego doprowadzić naopowiadała "niestworzonych" historii. Plan się udał. Zagniewane dziewczęta siedziały oddzielnie. W tej sytuacji Ala mogła realizować swoje marzenia. Jednak już po pierwszym dniu miała wyrzuty sumienia. Zobaczymy co postanowiła.

Ala: Gdy wróciłam do domu, nie mogłam przestać myśleć o skłóceniu dwóch najlepszych przyjaciółek. Wiedziałam, że przyczyną ich gniewu jest moje złe postępowanie. Dlatego postanowiłam napisać list i wyjawić prawdę.

Nigdy nie miałam prawdziwej koleżanki. Patrząc na waszą wspaniałą przyjaźń byłam bardzo zazdrosna. Kłamałam, bo chciałam zając miejsce jednej z Was. Dzisiaj już wiem, że postąpiłam bardzo źle. Widziałam Aniu jak płakałaś w łazience, a Ty Ewuniu miałaś bardzo smutną buzię. Chciałabym cofnąć czas do tyłu. Wiem, że już nigdy nie postąpię tak podle. Wstydzę się swojego zachowania. Bardzo Was przepraszam i obiecuję, że będę się dużo modlić w Waszej intencji, prosząc Pana Jezusa, aby pomógł odbudować Waszą wspaniałą przyjaźń. Ala

Pan Jezus: "Zaprawdę, powiadam Wam; Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, mnieście uczynili".

Ala: Wyznając prawdę wiem, że mogę należeć do Twojego Królestwa prawdy Panie Jezu.

Komentator: Królestwo Boże jest królestwem prawdy. W obronie prawdy Pan Jezus oddaje życie. Zastanówmy się i w chwili ciszy odpowiedzmy Panu Jezusowi:

• Czy mówię prawdę w domu, szkole?
• Czy mam odwagę powiedzieć prawdę wtedy, gdy jest to trudne?
• Czy nie skrzywdziłem kogoś mówiąc nieprawdę?

Dziecko: Panie Jezu, pragniemy należeć do Twojego Królestwa prawdy. Naucz nas kochać prawdę i mówić zawsze prawdę. Za wszystkie nasze braki w mówieniu prawdy i wierności Tobie, przepraszamy Cię Boże skrzywdzony w człowieku.

Narrator: Pewnego dnia pani wychowawczyni po wejściu do klasy powiedziała:

Wychowawczyni: Ktoś znowu zabrudził ścianę w korytarzu. Dobrze byłoby gdyby się przyznał, wziął na przerwie ścierkę i wytarł ścianę. Bo to nasza szkoła i nasz wspólny dom.

Narrator: W klasie nastała cisza. Nagle otworzyły się drzwi i weszła spóźniona Kasia.

Kasia: Przepraszam za spóźnienie

Hanka: To na pewno ona, bo ona zawsze się spóźnia.

Dzieci: Tak, tak to ona

Wychowawczyni: Kasiu, dlaczego znów się spóźniłaś?

Kasia: Moja mama choruje i ja przed przyjściem do szkoły odprowadzam młodszą siostrę do przedszkola

Narrator: Pani uważnie spojrzała na dzieci. Podniesione ręce opuszczały się.

Wychowawczyni: Nie wolno oskarżać innych nie mając dowodów. Nie należy też kłamać i źle sądzić innych. Nie wolno zabierać drugiemu dobrego imienia. Aby powiedzieć prawdę trzeba mieć odwagę.

Narrator: W klasie nastała cisza. Po chwili jedna z dziewczynek nieśmiało podeszła do pani i powiedziała.

Hanka: To ja. Już nie będę.

Narrator: Czasami kogoś oskarżamy na podstawie swojego lub czyjegoś sądu. Nasze przypuszczenia mogą być nieprawdziwe i niesprawiedliwe dla drugiego. Tak też zrobiła większość dzieci, osądzając niewinną Kasię.

Pan Jezus: "Zaprawdę, powiadam Wam; Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, mnieście uczynili".

Komentator: W Królestwie Bożym panuje sprawiedliwość. Zastanówmy się:

• Czy zawsze jestem sprawiedliwy wobec rodziców, rodzeństwa, nauczycieli i kolegów?
• Czy nie krzywdzę bliźnich mówiąc o nich źle?
• A może zbyt łatwo posądzam innych?

Dziecko: Panie Jezu, Królu sprawiedliwości, pragniemy być podobni do Ciebie. Naucz nas roztropności przy podejmowaniu decyzji, aby nie były one krzywdzące. Za wszystkie niesprawiedliwości przepraszamy Cię Boże i prosimy bądź zawsze z nami.

Narrator: W pewnej szkole miało miejsce następujące zdarzenie. Po lekcjach Marysia wraca ze szkoły do domu. Zobaczył, że za rogiem budynku, jego dwaj koledzy z klasy bija malca. Gdy podeszła do nich okazało się, że młodszy kolega przezywał ich, no i teraz musi ponieść karę. Co zrobiła Marysia?

Marysia: Gdy zorientowałam się w sytuacji, powiedziałam do kolegów z klasy:

- Panowie, dwóch na jednego? Jak wam nie wstyd. Przecież wasz przeciwnik jest mały i mikry, o wiele słabszy od was.

Moje słowa wywołały uśmiech na twarzach "kumpli" i spowodowały zastanowienie. Po chwili jeden z nich powiedział.

- Rzeczywiście. Dajmy mu spokój.

Wszystko pomyślnie się skończyło. A ja widząc, że młodszemu koledze nie stało się nic złego, w spokoju wróciłam do domu.

Pan Jezus: "Zaprawdę, powiadam Wam; Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, mnieście uczynili".

Komentator: Pan Jezus pragnie, aby między ludźmi panował pokój. Zastanówmy się, jak dbamy o pokój wśród bliźnich:

• Czy staram się o zgodę w mojej rodzinie, w klasie, podczas zabawy z kolegami?
• A może przez moje zachowanie staję się powodem kłótni i niepokoju?
• Ile pracy wkładam w to, by zachować pokój z Bogiem, czyli przyjaźń z Nim i z ludźmi?

Dziecko: Panie Jezu, pragniemy dołożyć starań, by wokół nas panowały zgoda, jedność i miłość. Może w śród nas są obecni ci którym sprawiamy przykrość? Przeprośmy ich i przebaczmy tym, którzy nam wyrządzili krzywdę.

Narrator: Pewnego dnia Kasia czytając książkę Czesława Janczarskiego zapamiętała wiersz, który chce dzisiaj powiedzieć.

Przypomniałam sobie, że podobnego Jacka widziałam kiedyś w autobusie. Jego babcia, staruszka stała trzymając się mocno poręczy, a wnuczek rozsiadł się wygodnie i narzekał na tłok w autobusie. Patrząc na zgarbiona babcię podpowiedziałam cichutko koledze, że jego nogi są młode i zdrowe, a babcia chętnie by sobie odpoczęła. Zawstydzony chłopiec wstał, starsza pani usiadła i podziękowała mu za miejsce, chwaląc jaki to z niego dobry wnuczek.

Zdarzenie w tramwaju było dla Jacka lekcją dobrego zachowania. Posłuchajmy co on ma na ten temat do powiedzenia.

Wnuczek: Słuchałem pochwał i byłem bardzo zawstydzony. Gdyż wiedziałem, że na nie nie zasłużyłem, ale gdzieś w głębi serca bardzo pragnąłem czuć się godny pochwał babci. Ten dzień na długo utkwi mi w pamięci. Dzisiaj już wiem jak powinien zachować się chłopiec w zatłoczonym tramwaju.

Pan Jezus: "Zaprawdę, powiadam Wam; Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, mnieście uczynili".

Wnuczek: Jak dobrze, że są na świecie dobrzy ludzie. Dzięki koleżance mogę należeć do Chrystusowego Królestwa miłości.

Komentator: Chrystus panuje w nas przez miłość. Każdy, kto chce należeć do Królestwa Chrystusa powinien kierować się miłością i służba bliźniemu.

• Czy dostrzegam potrzeby bliźnich: czyli tych ludzi, którzy mnie otaczają?
• Jak im pomagam?
• Jak odnoszę się do ludzi samotnych i opuszczonych?

Dziecko: Panie Jezu, Ty jesteś Królem miłości. Z miłości ku nam zawisłeś na drzewie krzyża, byśmy mogli osiągnąć zbawienie. Dziś zgromadziliśmy się na kolejnej Uczcie Miłości, którą jest Msza Święta.

Panie Jezu naucz nas prawdziwie kochać i przebaczać innym. Za wszelki brak miłości przepraszamy Cię Panie i prosimy bądź naszym Królem na wieki.