Narrator I czyta:
Witamy wszystkich bardzo serdecznie i zapraszamy na rozważanie tajemnic różańca św. Na wstępie przedstawię ogólne wiadomości o różańcu. Różaniec w dzisiejszej formie powstał w końcu XV w., a do jego rozpowszechnienia przyczynili się w głównej mierze dominikanie. (Narrator podchodzi do obrazu M. B. i św. Dominika, i mówi: na tym obrazie widzimy, jak Maryja podaje św. Dominikowi różaniec). Papież Leon XIII w 1885r. zalecił zbiorowe odmawianie różańca przez cały miesiąc październik, a do Litanii Loretańskiej, czyli Litanii do Matki Bożej włączył wezwanie: Królowo Różańca Św., módl się za nami. Modlitwa różańcowa łączy w sobie dwie formy: modlitwę ustną (wypowiadanie tych samych słów) z rozmyślaniem (w każdej tajemnicy rozważamy inną prawdę wiary). Za chwilę przedstawimy Wam poszczególne tajemnice różańca św., czyli wydarzenia z życia Pana Jezusa i Jego Matki - Maryi.
Ilekroć Maryja chciała przekazać światu swoje orędzie, zjawiała się wybranym ludziom (najczęściej dzieciom) z różańcem w ręku i usilnie zachęcała do jego odmawiania. Tak było w Lourdes (czyt. Lurt) w 1858r., kiedy to Maryja ukazała się małej francuskiej dziewczynce Bernadecie. (Narrator pokazuje obraz i mówi:) na tym obrazie widzimy, jak Maryja ukazuje się św. Bernardecie i trzyma w ręku różaniec. Tak też było i w Fatimie w 1917r. Tam też ukazała się Piękna Pani trojgu pastuszkom: Łucji, Franciszkowi i Hiacyncie. (Narrator podchodzi do obrazu, pokazuje poszczególne postacie i mówi: Franciszek i Hiacynta umarli w wieku 10 lat. Franciszek 10 IV 1919r., a Hiacynta 20 II 1920 r. Łucja żyje do tej pory i jest siostrą zakonną). Maryja nazwała siebie Matką Bożą Różańcową. Z tego wynika, że modlitwa różańcowa jest dla Maryi szczególnie miła. Modlitwa ta wyrosła z Ewangelii i jest jej streszczeniem. Dlatego też ostatni papieże, chętnie nazywają różaniec "streszczeniem Ewangelii".
Kiedyś różaniec nazywany był "Biblią dla ubogich". Dzięki niemu nawet ludzie nie umiejący czytać mogli poznawać i rozważać Słowo Boże. O wartości modlitwy różańcowej niech świadczy fakt, że więźniowie obozów koncentracyjnych robili sobie różaniec z ugniecionego chleba, którego paciorki nanizane na nitce przechowywali przed oprawcami i na nich się modlili. Również w kieszeniach poległych żołnierzy znajdowano różańce, często zbroczone krwią. Jan Paweł II w czasie swych pielgrzymek apostolskich po całym świecie nie rozstaje się z różańcem. Powiedział: "Różaniec jest moją ulubioną modlitwą". Gdy 13 maja 1982 r. w pierwszą rocznicę zamachu na Jego życie przybył do Fatimy, modlił się przed figurą Matki Bożej Fatimskiej w kaplicy objawień na różańcu przez 45 minut, dziękując Maryi za ocalenie życia i powrót do zdrowia.
Są w Polsce rodziny, które gromadzą się każdego dnia wieczorem i odmawiają różaniec. W naszej szkole uczniowie też modlą się codziennie na różańcu. Jest osiem Kół Żywego Różańca, czyli tzw. Róż. 120 uczniów odmawia codziennie różaniec.
I tak do Żywego Różańca, czyli Róż należą uczniowie z klas:
- II e - do Róży imienia Matki Bożej Pięknej Miłości
- II f - do Róży imienia Matki Bożej Nieustającej Pomocy
- II g - do Róży imienia Matki Bożej Częstochowskiej
- III d - do Róży imienia Matki Bożej Niepokalanie Poczętej
- III f - do Róży imienia Matki Bożej Gromnicznej
- IV a - do Róży imienia Matki Bożej Królowej Polski
- IV b - do Róży imienia Matki Bożej Dzikowskiej
- IV d - do Róży imienia Matki Bożej Sulisławskiej
Niech Ci uczniowie będą przykładem dla innych. Niech inni chętnie biorą różaniec do ręki i modlą się na nim. Modląc się na różańcu wypraszamy dla siebie i innych liczne łaski. Celem Żywego Różańca jest propagowanie kultu Jezusa i Maryi, umacnianie wiary, walka z szatanem, szerzenie pokoju, nabywanie cnót chrześcijańskich.
(Na scenie Maryja siedzi na krzesełku i składa jakieś rzeczy i kładzie na drugim krzesełku).
Narrator I czyta:
I tajemnica radosna - Zwiastowanie Najświętszej Maryi Pannie
W szóstym miesiącu powołał Bóg anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef z rodu Dawida, a Dziewicy było na imię Maryja. Anioł przyszedł i do Niej rzekł:
(Anioł wolnym krokiem zbliża się do Maryi, która patrzy na niego zaskoczona). Anioł mówi:
Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami, bo znalazłaś łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Również Twoja krewna Elżbieta, poczęła w swej starości Syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga, bowiem nie ma nic niemożliwego.
(Maryja wstaje, czyni lekki skłon głowa i mówi:)
Oto ja służebnica Pańska niech mi się stanie według Twego słowa.
(Anioł odchodzi. Maryja pozostaje, klęka, składa ręce i patrzy ku górze). (Zasłona). (Scena - Elżbieta siedzi na krzesełku i coś szyje).
Narrator I czyta:
II tajemnica radosna - Nawiedzenie św. Elżbiety
Przy zwiastowaniu Najświętsza Maryja Panna dowiaduje się, że jej krewna Elżbieta oczekuje upragnionego syna. Maryja otwarta na potrzeby bliźnich z pośpiechem udaje się w góry do Elżbiety, by jej pomóc i podzielić się radością, jaką od chwili zwiastowania przepełnione było Jej serce.
(Maryja wchodzi szybkim krokiem na scenę, podchodzi do Elżbiety i mówi:)
Witaj Elżbieto!
(Elżbieta kładzie trzymaną rzecz, przytula się do Maryi i mówi:)
A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie?
(Maryja składa ręce, patrzy w górę i mówi:)
Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy, bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej. Oto, bowiem błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia, gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny. Święte jest imię Jego.
(Następnie Maryja podchodzi do Elżbiety i tulą się do siebie). (Zasłona). (Na scenie na krzesełku siedzi Maryja i trzyma w ramionach Pana Jezusa. św. Józef z laska stoi obok krzesełka, a aniołowie klęczą po obu stronach).
Narrator I:
III tajemnica radosna - Narodzenie Pana Jezusa
Zapowiadanego Zbawiciela Maryja wydała na świat w stajence betlejemskiej. Syn Boży przyjął naszą naturę, abyśmy mogli uczestniczyć w Jego Bóstwie -naucza Kościół.
Dziwne światło w nocy budzi
z Betlejem dobrych ludzi.
Biegną wszyscy do stajenki
do Jezusa i Panienki.
To dla królów są pałace,
a Król Nieba z zimna płacze?
Co się stało. Panie, Tobie,
że w tym lichym leżysz żłobie?
My to wam wytłumaczymy:
Jezus chce być z ubogimi.
Milsze są mu dary nasze,
niż bogactwo i pałace.
Jakie dary? Dobre czyny.
Jak się Jezus cieszy nimi!
Dziecię rączki swe wyciąga,
dary moje niech ogląda.
Naucz witać nowe życie
W uwielbieniu, w dziękczynieniu
Mimo trudu, samotności
Jak Ty, Matko, w Narodzeniu.
(Zasłona). (Maryja z Dzieciątkiem i Józefem idą powoli).
Narrator I czyta:
IV tajemnica radosna - Ofiarowanie Pana Jezusa
Maryja wraz z Józefem zanieśli Dzieciątko do świątyni, aby je ofiarować Bogu. Żył w Jerozolimie człowiek imieniem Symeon. Był to człowiek sprawiedliwy i pobożny. Duch Święty objawił mu, że nie umrze, dopóki nie zobaczy Pana Jezusa. Przyszedł do świątyni, spotkał Józefa z Maryją i Dzieciątkiem.
(Starzec Symeon podchodzi do Maryi i Józefa, bierze Dziecię na ręce, przytula je, patrzy ku górze i mówi:)
Teraz o Władco pozwól odejść słudze Twemu w pokoju, według Twego słowa, bo oczy moje ujrzały Twoje zbawienie.
(Symeon oddaje Jezusa Maryi, pochyla głowę w lekkim ukłonie i odchodzi. Maryja bierze Synka, przytula i lekko kołysze w ramionach).
Narrator I czyta dalej:
Natchniona przez Ducha Świętego przyszła do świątyni również prorokini Anna - wdowa, która miała 84 lata i nie rozstawała się ze świątynią służąc Bogu w postach i modlitwach. Ona także rozpoznała w małym dzieciątku Syna Bożego.
(W tym czasie, kiedy narrator czyta te słowa Święta Rodzina wychodzi powoli. Maryja patrzy na Syna, a św. Anna z uśmiechem patrzy na nich). (Zasłona). (Na scenie uczeni siedzą na krzesełkach. Pan Jezus stoi pośród nich i trzyma rulon pisma w dłoniach. W koszu leżą rulony pism).
Narrator I czyta:
V tajemnica radosna - Znalezienie Pana Jezusa w Świątyni Jerozolimskiej
Gdy Jezus miał dwanaście lat, Rodzice zabrali Go z sobą do Jerozolimy na święta Paschy. Po skończonych uroczystościach, Jezus pozostał w świątyni. Nie zauważyli tego rodzice. Gdy uszli dzień drogi okazało się, ze nie ma Go wśród wracających pielgrzymów. Nie znalazłszy Go wśród krewnych i znajomych, wrócili do Jerozolimy i trzeciego dnia znaleźli Go w świątyni między nauczycielami.
(Na scenę wchodzą Maryja i Józef) Matka zrobiła Mu wyrzut:
(Maryja podchodzi kładzie Jezusowi rękę na ramieniu i mówi:)
Synu, czemuś nam to uczynił? Oto ojciec Twój i ja z bólem serca szukaliśmy Ciebie.
(Jezus odpowiedział im:)
Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?
Po słowach Jezusa wychodzą Maryja, Jezus i Józef. Narrator czyta dalej.
Rozłąka z Jezusem sprawiła ból Maryi i Józefowi. Podobnie dzieje się, gdy człowiek traci Jezusa przez grzech ciężki. Odczuwa wtedy boleść w duszy. Serce jego jest niespokojne tak długo, dopóki nie spocznie w Bogu. W takim wypadku trzeba wrócić do świątyni, aby przez spowiedź odnaleźć Jezusa.
(Zasłona).
Narrator I czyta:
Rozważyliśmy tajemnice pierwszej części różańca św. - radosnej. Ojciec Święty 16 X 2002 roku dodał do różańca jeszcze jedną część, czyli tzw. część Światła, l uczynił ją drugą częścią różańca św.
W części tej są następujące tajemnice:
- Chrzest Pana Jezusa w rzece Jordan.
- Objawienie Siebie na weselu w Kanie Galilejskiej.
- Głoszenie Królestwa Bożego i wzywanie do nawrócenia.
- Przemienienie na górze Tabor.
- Ustanowienie Eucharystii.
(Narrator I schodzi ze sceny, a wchodzi narrator II).
Narrator II czyta:
Obecnie będziemy rozważać tajemnice trzeciej części różańca św. - bolesne.
I tajemnica bolesna - Modlitwa Pana Jezusa w Ogrodzie Oliwnym, czyli Ogrójcu.
(Obok narratora staje Anioł z obrazem I tajemnicy bolesnej).
W Ogrójcu Jezus rozmawiał z Ojcem o swojej sytuacji. Na widok bliskich mąk ogarnęła Go trwoga i pot krwawy spływał Mu z czoła. Mimo to wolę Ojca wypełnił do końca.
Po Ostatniej już Wieczerzy...
Jezu, Ty w ogrodzie leżysz?
Ojca z nieba w męce wołasz.
Krwawy pot Ci spływa z czoła!
Anioł siły Ci dodaje,
więc odważnie z ziemi wstajesz.
Budzisz uczniów, co zasnęli
i o Tobie zapomnieli.
Rzekłeś Ojcu: Niech się stanie.
Wola Twoja - święta dla mnie.
Za nieposłuszeństwo ludzi
chcę Ci z krzyża wynagrodzić.
Szukam swoich przyjemności,
obowiązek mnie tak złości...
Jezu, daj mi siłę z nieba,
żebym robił to, co trzeba.
Przed ważnymi decyzjami
By nie poddać się pokusie
Ucz nas modlić się usilnie
Trwać w Ogrójcu przy Chrystusie.
(Narrator II i Anioł schodzą ze sceny. Na scenę wchodzą narrator III i żołnierz z obrazem II tajemnicy bolesnej).
Narrator III czyta:
II tajemnica bolesna: Biczowanie Pana Jezusa.
Piłat nie widząc wystarczającego uzasadnienia dla wyroku śmierci, kazał Jezusa wychłostać i uwolnić. Jednak nie zadowoliło to tłumu, który wołał: "na krzyż z Nim!".
Z ubrania Cię rozebrali
i do słupa przywiązali.
Biją Cię, Jezu, biczami,
Krew Twoja płynie strumieniami.
Ciało bicze rozdzierają,
duszy także ból zadają,
bo wstydliwość Twą zranili
ci, co Ciebie obnażyli.
To za grzechy nieczystości
drą Ci ciało aż do kości;
za złe filmy, myśli, słowa
zwisła Ci z omdlenia głowa.
Jezu, nie chcę Cię biczować,
ale czystość chcę zachować:
i w uczynkach, i w myśleniu,
w każdym słowie i spojrzeniu.
Gdy nam krzywdę ktoś wyrządza
Gdy nas ludzkie słowo rani
Ty przypomnij nam, Maryjo
Jak nasz Pan był biczowany.
(Żołnierz i narrator III schodzą ze sceny. Na scenę wchodzi narrator II i żołnierze: pierwszy trzymający w rękach koronę cierniowa, drugi obraz IV tajemnicy bolesnej.)
Narrator II czyta:
III tajemnica bolesna - Cierniem ukoronowanie Pana Jezusa.
Przed Piłatem Jezus wyznał, że jest królem. Więc oprawcy urządzili sobie szyderczą koronację. Ubrali go w purpurę, na głowę wtłoczyli cierniową koronę, wołali: witaj Królu!
Mało jeszcze Twego bólu...
Krzyczą: Ty żydowski królu!
Piękną damy Ci koronę!
Berło, szaty też czerwone!
Ranią Cię kolce cierniowe,
krew zalewa całą głowę.
Oni biją, wyśmiewają,
jako berło kij Ci dają.
To ciernie niecierpliwości,
zemsty, kłótni i wrogości,
ciernie braku przebaczenia
zadają Ci te cierpienia!
Gdy osądzam mego brata
Kiedy pysznić się zaczynam
Proszę, ostrzeż mnie, Maryjo
Że to ciernie w Skroni Syna.
Gdy mnie zbiją, zdenerwują,
wyśmieją albo oplują,
a ja będę chciał się zemścić
- wspomnę Ciebie, schowam pięści.
(Wszyscy schodzą ze sceny. Na scenę wchodzi narrator III i żołnierz z obrazem IV tajemnicy bolesnej).
Narrator III czyta:
IV tajemnica bolesna - Pan Jezus niesie krzyż.
Jezus skazany na ukrzyżowanie sam musiał nieść drzewo krzyża na miejsce egzekucji. Pochodowi temu towarzyszyły upokorzenia, zniewagi, ale także współczucie i płacz.
Na kamieniach, w kurzu drogi
poranione Twoje nogi
zostawiają krwawe ślady.
Prawie iść nie dajesz rady.
Lecz nie tylko silne ręce
mogą przynieść ulgę w męce:
Mama wspiera Cię w cierpieniu,
wielka miłość w Jej spojrzeniu!
Szymon niesie krzyż ze złością,
potem jednak już z litością;
Weronika twarz ociera,
krew i kurz z niej czule zbiera.
I ja, Jezu, chcę Ci pomóc,
bo cierpisz w szpitalu, w domu,
w tym, kto stary, chory, słaby,
kto sam sobie nie da rady.
Naucz nas być Weroniką
W braci krzyżach, trudnych sprawach
A krzyż własny nieść z miłością
I z upadków wciąż powstać.
(Narrator III i żołnierz schodzą ze sceny, a wchodzi narrator II i żołnierz z obrazem V tajemnicy bolesnej).
Narrator II czyta:
V tajemnica bolesna - Pan Jezus umiera przybity do krzyża.
Sponiewierany Jezus oddał swoje życie na krzyżu za zbawienie świata. Wybawił nas od śmierci wiecznej, wysłuży łaskę uświęcającą dającą, która daje nam prawo do nieba.
Już wbijają, Jezu drogi,
gwoździe w Twoje ręce, nogi,
krew na ziemię z krzyża spływa,
z grzechów strasznych ją obmywa.
Już ostatnia to godzina...
Żegna Mama swego Syna.
Jezus rzekła na pożegnanie:
Jan, Twój syn, z Tobą zostanie.
Słowa te Cię nie pocieszą:
będziesz Matką tych, co grzeszą!
Za nas to Twój Syn umiera,
śmierć go z ramion Twych zabiera!
Już nie chcemy więcej grzeszyć,
lecz dobrym życiem pocieszyć
za nas Ukrzyżowanego
i Maryję, Matkę Jego.
Z serca naucz nas przebaczać
W Syna Twego mocno wierzyć
I w obliczu własnej śmierci
Ojcu duszę swą powierzyć.
(Narrator II i żołnierz schodzą ze sceny. Na scenę wchodzi narrator III i Anioł z obrazem I tajemnicy chwalebnej).
Narrator III czyta:
I tajemnica chwalebna - Zmartwychwstanie Pana Jezusa.
Trzeciego dnia od złożenia w grobie Jezus zmartwychwstał własną mocą. Jego zmartwychwstanie daje nam pewność, że i my zmartwychwstaniemy, gdy teraz z Nim żyć będziemy.
Wszyscy płaczą po pogrzebie,
bo kochali, Jezu, Ciebie.
Nagle widzą Cię: zmarłego,
a od nowa żyjącego!
Ziemia pełna jest radości!
W sercach wszystkich pokój gości!
Śpiewać każde chce stworzenie:
Alleluja! Odkupienie!
Rany jego dotykajcie
i słów Jego posłuchajcie!
To sam Jezus, to nie zjawa!
On je z nami i rozmawia!
Modlę się za tych, co płaczą,
że swych zmarłych nie zobaczą.
Zamiast płakać - ufać trzeba,
bo śmierć bramą jest do Nieba!
Uproś wiarę w Zmartwychwstanie
Na czas życia tu na ziemi.
Ucz nas czerpać moc z nadziei
Że my też zmartwychwstaniemy.
(Narrator III i Anioł schodzą ze sceny. Na scenę wchodzi narrator II i Anioł z obrazem II tajemnicy chwalebnej).
Narrator II czyta:
II tajemnica chwalebna - Wniebowstąpienie Pana Jezusa.
Jezus czterdziestego dnia po zmartwychwstaniu wstąpił do nieba na oczach swoich apostołów. Tam przygotowuje miejsce także dla nas, abyśmy byli tam gdzie On jest.
Na górze wielkie zebranie,
bo żegnają Ciebie, Panie...
Idziesz już do Ojca Swego
przysłać nam Ducha Świętego.
A uczniowie tu zostają.
Niech o Tobie nauczają,
aby wszyscy uwierzyli,
aby wszyscy się ochrzcili.
Ty unosisz się do góry.
Zakrywają Cię już chmury.
Wszyscy stoją nieruchomo
z głową w górę uniesioną.
Choćbyś ukrył się przede mną,
i tak, Jezu, jesteś ze mną!
A w kościele w Świętym Chlebie
chcesz mi dać samego Siebie.
Ucz nas Mario, żyć tą prawdą,
Że Ojczyznę mamy w niebie
Pan, gdy miejsce przygotuje,
Wróci zabrać nas do Siebie.
(Narrator II i Anioł schodzą ze sceny, a wchodzą narrator III i Maryja, z obrazem III tajemnicy chwalebnej).
Narrator III czyta:
III tajemnica chwalebna - Zesłanie Ducha Świętego.
Duch Święty, który w Zielone Święta zstąpił na apostołów i uczniów, jest trzecią Osobą Boską w Trójcy Świętej. Dlatego wielbimy Go na równi z Bogiem Ojcem i Synem Bożym.
Ludzie biegną w stronę domu,
gdzie uczniowie po kryjomu
w Wieczerniku się zamknęli
w dzień pamiętnej tej Niedzieli.
Wicher wpada ze skowytem,
wielki Ogień pod sufitem,
każdy pełen jest radości,
bo najmilszy przyszedł z Gości!
To Duch Święty ich zapala,
drzwi otworzyć im pozwala:
o Jezusie nauczajcie
i chrztu ludziom udzielajcie!
Duchem Świętym napełniony
jest już każdy, kto ochrzczony.
Jego się żołnierzem stanie
ten, kto przyjmie Bierzmowanie.
Stwórz, Maryjo, z nas wspólnotę
Kościół Boży broń od złego.
Buduj wśród nas pokój, jedność
W mocy Ducha syna Twego.
(Narrator III i Maryja schodzą ze sceny, a wchodzą narrator II i Anioł z obrazem IV tajemnicy chwalebnej).
Narrator II czyta:
IV tajemnica chwalebna: Wniebowzięcie Maryi.
Najświętsza Maryja Panna po zakończeniu życia ziemskiego została wzięta do nieba z ciałem i duszą. Wypadało, by Matka Jezusa, razem z Nim cieszyła się pełnią chwały.
Maryjo Niepokalana,
Tyś od śmierci zachowana!
Tak gorąco się modliłaś,
tak za Bogiem zatęskniłaś,
Że Twa dusza zachwycona
jest do nieba przeniesiona!
Chociaż ciało tu zostaje,
znaku życia już nie daje...
Syn Twój wyszedł z Aniołami,
co witali Cię pieśniami,
Ojciec mówił, że Cię trzeba
z duszą, ciałem, wziąć do nieba.
Wniebowzięta, bo pokorna
Wierna i Niepokalana
Dozwól, Matko, Twoim dzieciom
Też bez grzechu przyjść do Pana.
Ja pomyślę tak po cichu:
jestem bez wielkiego grzechu?
Moja śmierć więc będzie piękna:
Matko, zbudzę się w twych rękach!
(Narrator II i anioł schodzą ze sceny, a wchodzą narrator III i Anioł z obrazem V tajemnicy chwalebnej).
Narrator III czyta:
V tajemnica chwalebna - Ukoronowanie Maryi na Królową nieba i ziemi.
Najświętsza Maryja Panna zastała wyniesiona ponad chóry aniołów, a na jej głowie jaśnieje korona z gwiazd dwunastu. Tam odbiera Ona chwałę jako Królowa aniołów i świętych.
Z tobą. Boże, jest Maryja,
co swym płaszczem świat owija.
Każdy o Niej dziś pamięta:
i rośliny, i zwierzęta.
Aniołowie też, co w niebie
zawsze są tak blisko Ciebie,
Ją Królową nazywają,
z Nią szatana zwyciężają.
W tym nic niezrozumiałego.
Każde dziecko wie, dlaczego:
Matką jest Bożego Syna,
On - nad wszystkim władzę trzyma.
O Królowo ziemi, nieba,
jak Cię bardzo kochać trzeba!
Ty dobrocią jesteś samą,
Ty dla wszystkich jesteś... MAMĄ!
Pomóż na Królestwo Nieba
Ziemskim życiem nam zasłużyć
Byśmy zawsze pamiętali,
Że królować znaczy służyć.
(Narrator III i anioł schodzą ze sceny. Na scenę wchodzą uczennice i śpiewają: jeden raz: "Ojcze nasz..." i jeden raz: "Zdrowaś Maryjo...").
(Schodzą ze sceny, a na scenę wchodzi uczennica i mówi wiersz).
Matko Różańcowa w październiku czczona,
weź nas wszystkie dzieci w swe święte ramiona.
Prowadź nas do Syna, w każdej życia chwili
i czuwaj nad nami byśmy nie zbłądzili.
Pani Różańcowa, Nasza Święta Matko,
pobłogosław wszystkim Twoim grzesznym dziadkom.
Z różańcami w dłoniach, do Ciebie wołają wszystkie dzieci,
niech różaniec święty jak drogowskaz świeci.
(Uczennica schodzi ze sceny, a wchodzi uczeń i mówi:)
I. Mam w kieszeni swój różaniec, (Wyjmuje z kieszeni różaniec i pokazuje) i z różańcem tak wędruję, jakbym trzymał się za rękę Pana Boga, co wsłuchuje się w modlitwę, jak w piosenkę.
II. Po krzyżyku go poznaję, zaraz wtulam go w swą rękę i zaczynam wnet rozważać Pana swego straszną mękę.
III. Wiem, ze kochasz mnie mój Panie, tak na co dzień, nie od święta, bo oddałeś za mnie życie. W każdej chwili to pamiętam.
IV. Chcę Cię kochać całym sercem, jak czyniła to Maryja. Proszę Cię, więc dodaj mi sił, bym skutecznie zło omijał.
mgr Marianna Zelik
L i t e r a t u r a
"Pismo Święte Nowego Testamentu". Wyd. Pallotinum, Poznań - Warszawa 1989.
"Różaniec dla dzieci". Wydanie przygotował zespół redakcyjny Edycji Świętego Pawła, Częstochowa 1998.
"Mój różaniec". Tekst i ilustracje przygotowały Siostry Zgromadzenia Córek św. Pawła.
"Dzieci z Fatimy". - autora brak.
"Różaniec", str.25 - "Obietnice różańcowe". Wydawnictwo Sióstr Loretanek, październik 1996.
"ABC chrześcijanina - Mały słownik". Wydawnictwo Księży Werbistów, Warszawa 1999.
"Mały słownik zwrotów, pojęć i symboli religijnych" Marianne Ligendza.
"Mały Rycerzyk Niepokalanej", str. 16 - "Różaniec jak wiersz...". Brat Tadeusz Ruciński, 1996.
"Mały Rycerzyk Niepokalanej", str. 18 - "Tajemnice bolesne", str. 19 - "Tajemnice chwalebne". 1996.
Wysławiając
Pomoce katechet.
