Dla wszystkich nas, tu zgromadzonych, jest to wielka chwila. Gdybyśmy widzieli to, co dzieje się a czego oczy ludzkie nie widzą, bylibyśmy pełni zdumienia, radości, zachwytu wręcz.

Skrót tego pierwszego sakramentalnego aktu chrzcielnego, który dopełni się w Wigilię Paschalną, w Wigilię Wielkanocy, można ująć w trzy momenty, które wyznaczyły dzisiejsze obrzędy. Pierwszy z nich to wstępny dialog. Każdy z katechumenów, każdy z was - tych, którzy przejdą przez rzekę Jordan, przejdą przez Morze Czerwone, uratują się z potopu - zapytany: O co prosisz Kościół Boży? odpowiedział: O wiarę. I padło drugie pytanie: Co daje ci wiara? Życie wieczne. Przepaść jest między człowiekiem, który ma wiarę, i który nie ma wiary. Dla tego, który nie ma wiary, to co czynimy jest nic nie warte. Ale w tym miejscu wspominamy słowa Chrystusa: "Choćbyś cały świat posiadł a na duszy szkodę poniósł, nic ci to nie pomoże" (por. Mt 16,26). Gdybyś jutro dostał werdykt śmierci, to byś zobaczył, czym jest wiara. "Wiara daje życie wieczne." To znaczy nie tylko nieśmiertelność. Wszyscy jesteśmy nieśmiertelni. Daje nam wszczepienie w los Chrystusa. W jego drogę krzyżową, ale i w zmartwychwstanie, które jest uobecnione tutaj przez Eucharystię. Na ołtarzu leży życie wieczne! Kiedy mówisz "Amen" wobec Ciała Chrystusa, mówisz to samo: Daj mi, Panie, życie wieczne. Wierzę! Miłuję!

Teraz po tym wstępnym dialogu, wy którzy w tym roku przyjmiecie Chrystusa pierwszy raz w Eucharystii, w bierzmowaniu, w chrzcie, prosicie Kościół, aby wam pomógł w ukształtowaniu waszej wiary. Bo wiarę już macie. Gdybyście jej nie mieli przynajmniej w stanie zaczątkowym, gdyby ziarno Boże nie padło w wasze dusze, gdyby nie dotknęła was łaska, to byście tutaj dzisiaj nie byli. I prosicie Kościół, nas zgromadzonych tutaj, którzy mamy wiarę: Pomóżcie nam zrozumieć, poznać, zachwycić się, wziąć za złotą regułę życia wiarę w Jezusa Chrystusa, dzięki której poznamy życie wieczne, Boże życie, i będziemy w nim uczestniczyć... To wyznacie w Wigilię Wielkanocną. Wyznacie wiarę pełną, prawdziwą: Wierzę w Boga Ojca, wierzę w Syna Bożego Jezusa Chrystusa, wierzę w Ducha Świętego. I zobaczycie, że wiara jak dynamiczny strumień, jak rwąca rzeka porywa całe nasze życie. Wszystko co jest określane jako życie etyczne, życie moralne czy po prostu życie uczniów Chrystusa, całe postępowanie człowieka jest owocem życia Boga w nas.

I po tym dialogu otrzymaliście krzyż do ręki, ten który najpierw kapłan nałożył ci na czoło, na uszy, na oczy, na usta, na serce i na barki, byś wiedział, że krzyż jest kluczem, który otwiera bramy raju - do którego wracamy, z którego grzech Adama nas wyrzucił. Krzyż jest kluczem, który otwiera królestwo Boga. Który w godzinę śmierci otwiera oczy na Boga żywego. Wielka sprawa! Skarb największy, dla którego trzeba wszystko sprzedać (por. Mt 13,44), by ten skarb trzymać w ręku. Bo jeśli trzymasz co innego i nie wypuścisz, nie wyrzucisz, to nie weźmiesz tego skarbu. Wziąłeś do ręki krzyż. Niech będzie w twoich myślach, w twoich oczach, w twoich uszach, w twoim sercu. I żebyś umiał go nieść, wtedy kiedy będzie próbą oczyszczającą, aby dać ci jeszcze więcej udział w zmartwychwstaniu.

A teraz słyszycie słowo kapłana, który przeczytawszy Ewangelię powinien ją wam powtórzyć w dwu zdaniach. "Znaleźliśmy Mesjasza". W ten wielki dzień, w ten wielki wieczór Kościół każe czytać wyjątek z Ewangelii św. Jana (J 1,35-42) opisujący, jak ludzie znaleźli Chrystusa. Zapytali Go tylko tak, po prostu, jak ludzie pytają: "Nauczycielu - gdzie mieszkasz?" Odpowiedział: "Chodźcie, a zobaczycie." To jest przed wami. Już wiecie rzecz najważniejszą: trzeba patrzeć i iść, aż wam pokażą. "Chodźcie, a zobaczycie".

Dostaniecie za chwilę do ręki Ewangelię. Księgę, która opisuje doczesne życie Jezusa. Ale która też opisuje życie zmartwychwstałego i życie eucharystycznego Chrystusa obecnego z nami. Która opisuje ponadto, jak powinno wyglądać życie chrześcijanina. "Chodźcie, a zobaczycie." Kto nie pójdzie, nie zobaczy. Kto nie nachyli ucha, nie usłyszy. Kto nie otworzy oczu, nie zobaczy. Kto ust nie otworzy na przyjęcie Boga, nie przyjmie Go. Serce może być napełnione grzechem, pożądliwościami, złością - i może być czyste i przyjąć Boga, i Boga oglądać!

Zostaliście wyposażeni dzisiaj do tej drogi, która prowadzi do Boga w Trójcy Świętej Jedynego. Weszliście na drogę, którą jest Chrystus. Będzie ona ciężka. To jest droga krzyża. Nie ukrywamy tego. Ale jeśli krzyż widać z jednej strony, to z drugiej widać zmartwychwstanie, tak jak na obrazie Rubensa, gdzie poprzez rany Chrystusowe przebija już światło zmartwychwstania. Gdzie jest krzyż, tam jest światłość Zmartwychwstałego.

Tyle słów, wyjaśnień, bo jeszcze nas i dziś czeka parę chwil wspólnych w kościele. Proszę was wszystkich, którzy tworzycie Kościół Chrystusa, was wierzących, tę wspólnotę, która otacza ołtarz, abyście poręczyli nie tylko słowami, ale swoim życiem - żeby w waszym życiu była czytelna Ewangelia dla tych, którzy jej nie znają. Byście nie byli zgorszeniem, ale światłością dla tych, którzy chcą w tym świecie ujrzeć Chrystusa.

7. Wręczenie Ewangelii

Drodzy katechumeni, jak po znaku krzyża dałem wam do ręki wizerunek Ukrzyżowanego, tak teraz otrzymacie księgę Ewangelii. Noście ją ze sobą. Czytajcie. Módlcie się z niej. Czcijcie to słowo Boga. Abyście mogli kiedyś powtórzyć za Mereżkowskim: "Całe życie czytałem ją. Dajcie mi ją do trumny, bo przez nią odkryłem prawdę i sens życia".

Podejdźcie tutaj po kolei i każdemu z was ją wręczę: Jarosławie, przyjmij Ewangelię Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, abyś Go lepiej poznał i wierniej naśladował. (Obrzędy, 93)

(Kapłan wręcza księgę Ewangelii każdemu z katechumenów. Potem mówi:)