Niedawno przeżyliśmy obrzęd przekazania Symbolu wiary, Składu Apostolskiego, co było pogłębieniem naszej wiedzy o sprawie dla naszego życia najważniejszej. Była to odpowiedź na pytanie, kim jest Bóg, w którego wierzymy, i jaka jest ranga prawd, które o Nim mówią, oraz wymagań, jakie stawia wobec nas, wierzących i tworzących Jego Kościół. Misterium Boga, który odsłania i realizuje swój zbawczy plan, zarysowane w skrócie w Symbolu wiary, określa nam sposób życia: co należy czynić w życiu, aby zaświadczyć, że przeszedłem z ciemności do światła, że zmieniłem drogę grzechu na drogę świętości. Aż tak! Nie wolno się bać tego słowa. Jego rzeczywistość też będziemy stopniowo odsłaniać. Uczeń Chrystusa ma żyć życiem Chrystusa, które jest święte. "Już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus" (Ga 2,2o). Objawiając to życie człowiek - uczeń Chrystusa - sam staje się świętym, nie własną świętością, ale świętością Boga.

Tak więc podczas przekazania Symbolu mieliśmy już zarys tego, co będziemy poznawać przez modlitwę. Z tygodnia na tydzień, z miesiąca na miesiąc, z roku na rok, walcząc z grzechem i przyjmując dar światłości. Albo też zostaniemy znowu na boku i rzucimy się na fascynujące wielu ludzi światełka tego świata. I nie przebrniemy przez mur okalający tajemnicę, czy przez przepaść, która broni dostępu do misterium Żywego Boga. Wyraźnie bowiem ze Składu Apostolskiego wyłaniała się prawda o Chrystusie obecnym w Eucharystii. Mogę was wziąć za świadków, że starałem się tę prawdę wyakcentować, podkreślić, mówiąc od początku, że jest ona najważniejszą prawdą chrześcijańskiego życia. Ona stanowi jego centrum.

Kościół - wspólnota założona przez Chrystusa ze zgromadzonych i wybranych przez Niego ludzi - otrzymał od Niego władzę przemieniania chleba i wina w Ciało i Krew Boga, aby stały się Posiłkiem przekształcającym ludzi grzesznych w ludzi świętych. Aby dały gwarancję, że Chrystus kontynuuje swoje życie przez Eucharystię. "Oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata" (Mt 28,20).

Jego działanie trwa w świecie, choć czasem się wydaje, że zło bierze górę nad dobrem a szatan zwycięża Boga. To tylko pozory. Dobro jest mocniejsze a ludzi ofiarnych i twórczych jest więcej niż złych. Poznając misterium Eucharystii rozumiecie już, że Bóg przez Chrystusa - Tego, który żył dwa tysiące lat temu i żyje dzisiaj, i przez Ducha Świętego - trzyma całe dzieje tak jakby dwoma rękoma. I tak jest przez całe wieki! Czasy się zmieniają a Bóg trwa. Ten sam, który był - jest. Taka jest główna myśl Symbolu wiary.

Symbol to całość złożona z dwu złączonych organicznie części, jakby dwu biegunów jednej rzeczy, z których jeden jest widoczny, niejako na powierzchni, drugi ukryty w niewidocznej głębi. Kto odkrył prawo symbolu, ten odkrył prawdę spotkania liturgicznego i nie ma kłopotu z uczestniczeniem we Mszy świętej każdej niedzieli. Ba, nawet szuka tego kontaktu każdego dnia. Rozumie, że nie ma czynności świętszej, bardziej bogatej i ubogacającej niż spotkanie z żywym Bogiem w Eucharystii.

Dzisiejszy obrzęd przekazania Modlitwy Pańskiej daje wam do ręki - a nam wszystkim przypomina, że mamy - narzędzie, dzięki któremu możemy tę głęboką, przekraczającą ludzki umysł tajemnicę nie tylko zgłębiać, ale mieć pewność, że stanie się ona naprawdę zasadą naszego życia. Możemy poddać się świętości Boga, który nam się oddaje w Eucharystii - po prostu w miejsce czy w przestrzeń w naszym wnętrzu zrobioną przez usunięcie grzechu zstępuje świętość Boga. I tego Boga możemy odkryć na modlitwie.

Dzisiaj oficjalnie rozpoczynacie praktykę modlitwy. Zaczynacie pracować tym niezwykłym, przedziwnym narzędziem, dzięki któremu można dotrzeć tak blisko Boga, że ogarnia nas Jego obecność. Owocem tego jest wewnętrzny pokój i radość, fascynacja, entuzjazm, który bardzo często towarzyszy neofitom. Ludziom, którzy przeszli od grzechu do łaski, którzy na świeżo rozumieją to w całej prawdzie, w całej głębi, którzy przekroczyli literę i doszli do tętniącego życia Boga.

Kiedy Jezus chodził jeszcze po ziemi, Jego uczniowie podchodzili do Niego i prosili: Panie, pokaż nam Ojca (J 14,18), naucz nas się modlić, bo my nie potrafimy (por. Łk 11,1). My dzisiaj też zwracamy się do Chrystusa z tą prośbą. Przecież modlitwa to nie jest tylko recytowanie formułek, zwłaszcza cudzych, które wyrażają cudze treści. Modlitwa to jest narzędzie, dzięki któremu spotyka się osoba z Osobą. Skoro partnerem dialogu jest Bóg, to On spotyka nas a my spotykamy Jego. A spotykamy Go po to, aby z tej bliskości, jako owoc spotkania, wynieść posłuszeństwo Jego miłości, która wyraża się w promulgowanych przez Niego przykazaniach. Czyli kto dobrze się modli, ten poznaje, na czym polega wola Boga, i ją stara się wypełnić. Miłując Boga wie, że nawet wymaganie przekraczające ludzkie rozumienie ma sens, ponieważ to wymaganie stawia Bóg, który jest Miłością.

Ludzie wierni przykazaniom otrzymują jeszcze większy dar. Bóg widząc ich wierność Miłości ukrzyżowanej zaczyna się im objawiać. Przypomnę to tak ważne zdanie Chrystusa, które wypowiedział w przededniu śmierci, podczas Ostatniej Wieczerzy: "Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do niego, i będziemy u niego przebywać (chodzi o wnętrze duszy, które Bóg ogarnia swoją obecnością), i objawię mu siebie" (J 17,23.21). Objawi się człowiekowi! Kto zna Biblię, wie, że "straszną jest rzeczą wpaść w ręce Boga żywego" (por. Hbr 10,31) i że "Boga nikt nigdy nie widział" (J 1,18). Ale objawienie Boga przychodzi w tak złagodzonej postaci, że człowiek nie umiera, tylko przez niego Bóg się objawia. Dzieje Kościoła świadczą, że takich ludzi było wielu i że stale są. Nazywamy ich świętymi.

To co słyszycie o skutkach obecności Boga, staje się w nas przez modlitwę. Teoria dotycząca poznania Boga realizuje się, wciela się przez modlitwę. Choćbym wam wciąż mówił o Bogu obecnym w Eucharystii, to jeśli wy sami nie zaczniecie się modlić stojąc wobec Niego, klęcząc wobec Niego, leżąc krzyżem wobec tej Obecności, wobec Ukrytego w tabernakulum, jak tylu ludzi od czasów krzaka gorejącego poprzez wieki, teoria o Bogu Żywym nie stanie się dla was rzeczywistością.