Przez kilka tygodni - bo okres wstępny katechumenatu, nazywany też obcym słowem "prekatechumenat", trwa najczęściej dwa miesiące - odpowiedzialni za waszą formację katechiści starali się ocenić waszą postawę, wejrzeć w motywy konwersji i poręczyli, że możecie być dopuszczeni do dalszych etapów procesu wtajemniczania w życie chrześcijańskie. I dokonał się ten pierwszy akt, do którego wracam i który był uwerturą oficjalnego katechumenatu. Zawierał, jak zauważyliście, trzy ważne momenty: dialog - prośba o wiarę, która daje życie wieczne - znak krzyża i wręczenie Ewangelii.

Pierwszym obrzędem chrztu jest nałożenie znaku krzyża. Chrzest będzie na Wielkanoc, a już pierwszy jego akt, znak krzyża, został wam przekazany. Znak krzyża na czole, aby myśli były Chrystusowe, na oczach, by jasność Chrystusowa była w oczach, byś inaczej widział niż poganie, na uszach, byś słuchając słów Chrystusa rozumiał je, na wargach, byś nie mówił złych słów lecz dobre, na sercu, byś Go miał więcej w sobie, i na barkach, byś niósł krzyż Chrystusa. Bo jak pójdziesz za Nim, tego doświadczysz: doświadczysz trudu wąskiej drogi. Zło buduje szerokie gościńce i prowadzi na zatracenie (Mt 7,13). Obiecuje wszystkim wszystko. To jest szatański program (Mt 4,9). Szatan nie rozumie Chrystusa-Boga. On rozumie pychę, pożądliwość oczu, ciała i trwając w swoim buncie wobec Boga chce mieć współtowarzyszy drogi.

I oto po tych darach, jakie otrzymałeś, po dialogu, znaku krzyża i wręczeniu Ewangelii, gdzie jest opis drogi, jaką masz odtąd iść, kapłan dokonał zapisu, ty podpisałeś. Można cały obrzęd chrztu sprowadzić do zapisu i podpisu, wtedy mówi się, że to biurokracja kościelna. Ale jeśli zrozumiałeś znak krzyża i sens wiary - rozumiesz, że sprawa jest poważna. Nie sygnuje się pism dla żartu. Jak słowa honoru, tak i podpisu nie daje się na próżno.

Odtąd już, moi drodzy katechumeni, jesteście domownikami Chrystusa (por. Ef 2,19). Niezwykła sprawa! Prawo kościelne mówi, że już pierwsze wejście w struktury Kościoła powoduje poważne konsekwencje: gdyby katechumen umarł, należy mu się pogrzeb katolicki. Matka-Kościół traktuje go jak swoje dziecko. Otacza miłością i troską, karmi słowem Bożym, wprowadza powoli w tę głęboką tajemnicę, jaką jest Bóg, udziela błogosławieństw, pozwala korzystać z sakramentaliów (żegnanie się wodą święconą, spożywanie pokarmów święconych). A nawet tak się może zdarzyć, jak mówi historia - czego mógłbym życzyć naszym katechumenom - że nie ochrzczony zostanie wybrany biskupem. Św. Ambroży z Mediolanu, jeden z największych w Kościele mystagogów, który całe życie poświęcił na przygotowywanie pogan przez katechumenat do chrześcijaństwa, zanim przyjął chrzest, został wybrany biskupem. Kiedy chodził jeszcze na nauki, tak jak wy dzisiaj, lud znając jego motywy i patrząc na jego święte życie zawołał: Ambroży biskupem!

Rzecz zwyczajna, jeśli są wystarczająco głębokie motywy i jeśli człowiek na serio to wszystko traktuje. Ambroży zgodził się, został ochrzczony, przyjął kapłaństwo i biskupstwo. Był pasterzem w Mediolanie, ojcem duchownym tej wielkiej diecezji, a pod jego amboną, tak jak wy dzisiaj pod moją, stał wielki grzesznik, późniejszy wielki święty: Augustyn. Słuchał nauk Ambrożego i serce w nim przemieniło się z grzesznego w święte. Zresztą on też w błyskawicznej karierze został, podobnie jak jego mistrz, kapłanem i biskupem. Wielki nauczyciel Kościoła. Wymodlony łzami swej matki, świętej Moniki.

Moi drodzy, ile tu jest niezwykłych rzeczy! Zauważcie, że istota nie leży w tych zewnętrznych dotyczących litery, obrzędu, znaku, ale w tych wewnętrznych, ukrytych przed okiem ludzkim. Ile tam dynamizmu i treści dla tych, którzy muszą to widzieć, jeśli chcą przejść z ciemności do światła, z pogaństwa do chrześcijaństwa, od ateizmu do wiary. Gdy tego nie widzą, nie zrobią kroku naprzód i dalej będą uważali, że ich droga jest najlepsza, aż dotrą do momentu, kiedy doświadczą beznadziejności wszystkiego. Wtedy dopiero, często tak bywa, zaczynają proces konwersji, nawrócenia.

Rozpoczęliśmy więc okres ścisłego katechumenatu. Wchodzimy weń po to, by to, o czym mówię, przybliżyć wam jeszcze bardziej. By pomóc wam zrealizować to, o co prosiliście w sobotę. Wiarę i życie wieczne.

Czy ci, którzy stoją w sektorze pogańskim, ateiści, czy oni wiedzą, co to znaczy życie wieczne? Czy zadali sobie kiedyś to pytanie? Nie chodzi o nieśmiertelność duszy, bo o tym już Platon mówi w "Obronie Sokratesa" czy w swoim "Fedonie", traktacie o nieśmiertelności. Poganin, a wierzył w nieśmiertelność człowieka. Wieczność, życie wieczne, jest czymś o wiele więcej. To nie trwanie bezkresne, lecz skorzystanie z przywileju, że Bóg, który jest całkowicie transcendentny wobec wszystkiego co stworzone, nawet tego co nieśmiertelne, pozwala wejść w świat zakryty przed oczami ludzkimi, zamknięty na siedem pieczęci przed wszelkim stworzeniem, nawet nieśmiertelnym. To jest możliwe tylko przez pośrednictwo Tego, który zstąpił z nieba, Jezusa Chrystusa, Pośrednika między Bogiem i ludźmi, i mocą Ducha Świętego Uświęciciela.

Taki jest cel tego dalszego etapu, ścisłego katechumenatu. Będziemy pomagać wam pogłębiać wiarę, którą już macie. Będziemy was wspomagać w duchowej formacji, żeby wasza wiara była coraz głębsza. Jeśli dziś macie oczy przenikające już poza Chleb i w Chlebie zaczynacie widzieć Chrystusa, na swoją miarę, chcemy wam pomóc, żebyście ubrali niejako szkła powiększające, potem lornetę a potem teleskop i na miarę waszej wiary sięgnęli tam, gdzie wzrok ludzki nie dociera. Żebyście byli zafascynowani Bogiem i żeby Bóg stał się nie tylko sensem waszego życia, ale pasją waszego życia. Żebyście powoli stawali się nawet Jego apostołami.