Świątynia, każda - także i ta, w której w tej chwili jesteśmy - jest znakiem żywej świątyni. Jeśli tu są (a są) nie ochrzczeni, mogli zauważyć, że przed chwilą ludzie wierzący podchodzili do ołtarza i kapłan podawał im Chleb mówiąc: "Ciało Chrystusa". Teraz powiem wam coś, drodzy katechumeni, czego jeszcze nie zrozumiecie. Ale to jest największy sekret chrześcijan i chciałbym, abyście usłyszeli o tym zaraz na wstępie: otóż człowiek, który uczestniczy w Ciele Chrystusa, staje się Ciałem Chrystusa (1 Kor 10,16-17), a Chrystus powiedział: "Ja jestem świątynią" (por. J 2,19). Kto więc jest wszczepiony w Ciało Chrystusa, kto jest z Nim zjednoczony, ten staje się świątynią, w której przebywa Bóg.

Znak świątyni to budowla. Rzeczywistość to my. Jesteśmy Kościołem Boga Żywego (1 Tm 3,15). Kościół. Zgromadzenie. Wspólnota. Protestanci mówią: Zbór. Powtarzamy te słowa, często nie zatrzymując się nad ich treścią. Wspólnota. A jest to wspólnota, która uczestniczy w Ciele Chrystusa! Inaczej patrzą na siebie młodzi ludzie, w których podsyca się i sankcjonuje pożądliwość ciała, zachęca do liberalizmu erotycznego, a jakże inaczej ci, którzy spożywają Ciało Chrystusa i wiedzą, że są Ciałem Chrystusa i że Chrystus z miłości do człowieka poszedł na krzyż.

"Mężowie, miłujcie żony wasze tak jak Chrystus Kościół" (por. Ef 5,25) - czytamy w liturgii sprawowania sakramentu małżeństwa. Kto nie rozumie tego wymiaru miłości, ten nie rozumie chrześcijańskiego małżeństwa. I nie dziw, że ludzie nawet ochrzczeni, ale małej wiary, przez rozwody rozdzierają jedność, jaka jest między Głową a Ciałem, między Chrystusem a Kościołem.

Wychodząc od znaku, jakim jest świątynia - przypatrzywszy mu się bliżej i uświadomiwszy sobie, że prawdziwą świątynią jesteśmy my, jeśli spożywamy Ciało Chrystusa - możemy teraz zadać drugie pytanie: co tu robimy? Jesteśmy w świątyni i jesteśmy świątynią, ale co robimy w świątyni? Wykonujemy przeróżne gesty. Dominujący jest znak krzyża: "W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego". Tak rozpoczynamy spotkanie eucharystyczne, na końcu Mszy świętej ksiądz błogosławi krzyżem.

Trzeba rozumieć ten gest, trzeba wiedzieć, dlaczego jest wzywane imię Trójcy Przenajświętszej. Bóg jeden w trzech Osobach - co to znaczy, dlaczego jest Ich trzech: Ojciec, Syn i Duch? Dlaczego krzyż, kiedy wzywamy imię Trójcy? Dlaczego trzeba przejść przez mękę krzyża, żeby dotrzeć do wnętrza tajemnicy Boga? Czemu Syn Boży, Jezus Chrystus, musiał być ukrzyżowany, by odsłonić to, co jest zakryte przed ludzkim okiem: jak gdyby wnętrze Boga? wnętrze Boga! Czy Bóg ma wnętrze? Mówimy: umarł na krzyżu z miłości do człowieka. Co to jest serce Boga? Czym jest Jego miłość?

Klękamy - drugi ważny gest ludzi wierzących. Gest wskazujący na to, że Ten, do którego przychodzimy, który jest w świątyni w krążku Chleba - ukryty w tabernakulum, zamknięty po to, by służyć, leżący na stole eucharystycznym, by karmić - jest Bogiem. Czasem czynimy ten gest aż do pochylenia się do ziemi. Bo wierzymy, że w kawałku Chleba na ołtarzu jest Bóg.

Kto tego nie wie, ten nie zostawi wszystkiego, by pójść za Nim (por. Mt 19,27), nie pojmie tych, co zamykają się za drzwiami klauzury mniszej. A kto to wie, ten zafascynowany - niekoniecznie za klauzurą, ale w sercu świata, w anonimowej pustyni wielkich miast, w miastach zbrodni, zła, przekleństwa - klęka przed krążkiem Chleba i wyznaje wiarę.

Gest uklęknięcia i znaku krzyża, gdy jest niedbały, może być zgorszeniem, zaprzeczeniem wiary. Tak się dzieje często. Wy, którzy jesteście uczniami Chrystusa, nie lubicie patrzeć na księży, którzy odprawiają Mszę szybko, połykają słowa, czynią niedbałe gesty. Macie rację, tak nie wolno. Ale i oni mają prawo od was żądać, żebyście to czynili z wielką wiarą i czcią wielką. Żebyście też rozumieli to, co dzieje się na ołtarzu.

Aby właściwie rozumieć, trzeba wsłuchiwać się w słowa wypowiadane w świątyni. Wciąż patrzymy na znaki, symbole i wciąż słuchamy. Po to słuchamy, by rozumieć to, co się czyni. By rozumieć gesty rozkładanych i składanych rąk, uklęknięć, znaków krzyża, by rozumieć sens kapłańskiego ubioru, by rozumieć ogień zapalonych na ołtarzu świec i sam ołtarz - by rozumieć wymowę symbolu, znaku.

Te wszystkie znaki, symbole to gesty Boga, który nas przywołuje. Słyszymy: "Pan z wami". Ale "Pan z wami" znaczy: Chodźcie tu bliżej, aby Pan był z wami! Kto słucha i rozumie, podchodzi. Jeśli zrozumie te gesty, może usłyszy: Adamie, gdzie jesteś, czemu uciekasz? (por. Rdz 3,9). Proboszczowie w podgórskich okolicach wychodzą do górali siedzących na żerdkach przed kościołem i mówią: Podejdźcie bliżej do ołtarza, czemu stoicie tak na zewnątrz tylko? A do ludzi, którzy z miasta przyjechali z nartami i stoją u drzwi kościelnych, i nie zbliżają się do Chleba - nie mają apetytu na przaśny Chleb, na co innego mają apetyt - do nich też mówi: Czemu nie bliżej? Nie rozumiesz tego, co tu czynią?

Nie rozumie. Gdyby rozumiał, nie śmiałby tak stać z daleka. Chyba że bardzo rozumie i dlatego bije się w piersi i mówi: Nie jestem godzien, abyś wszedł do serca mego, ale powiedz tylko słowo... a kiedy jeszcze więcej zrozumiem, będzie zbawiona dusza moja.