Jeśli jest tu ktoś, kto jeszcze nie wierzy w pełni, to my, którzy mamy łaskę wiary, mówimy mu: poznaj, agnosce! Zobacz, jak rodzą się chrześcijanie przez chrzest, jak żyją chrześcijanie karmiący się Eucharystią i jak umierają. Są tacy, na których patrząc można zachwycać się tym życiem. Patrz na to wszystko! To jest porywające! Takich chrześcijan nie można spotkać, mówisz. A jednak są. Są wśród nas. Jest ich sporo. Przez dwa tysiące lat idą poprzez dzieje i przekazują - jak zapaloną pochodnię, jak znicz zapalony - to, co jest treścią naszego życia. Przekazują prawdę o tym, że chrześcijanin, uczeń Chrystusa, bierze swoją godność, prawdę swojego życia od Chrystusa. "Przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie" - mówi kapłan podczas Mszy świętej.

Jak to się dzieje, że człowiek jest z Chrystusem? Jak się z Nim jednoczy? Jeden z najbardziej pasjonujących problemów w życiu ludzkim: jeśli jest Bóg i jest dostępny, to jak można Go znaleźć, jak się z Nim zjednoczyć? Jak dzięki zjednoczeniu dzieląc z Nim los przebić się poprzez próg śmierci i wejść całkowicie w Boską wieczność? Problemy najbardziej porywające, jakie tylko istnieją. Co to znaczy być z Chrystusem, kiedy przyjmujemy Jego Ciało w Eucharystii i mówimy: "Stajemy się tym, co pożywamy" (św.Augustyn)? On nas przyswaja, przemienia w Siebie. On jest Głową, my Ciałem, i stanowimy jedną mistyczną Osobę. Mamy żyć Jego mądrością i miłować Jego miłością. Co to wszystko znaczy? Bo jeśli nic nie znaczy, to wszystko co czynimy, jest puste. Jest fasadą, z której można sobie kpić. Mówił o tym św. Paweł: "Jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także wasza wiara... Tymczasem jednak Chrystus zmartwychwstał" (1 Kor 15,14.20).

Chrystus jest więc ośrodkiem, dzięki któremu - tak jak oś przechodzi przez dany przedmiot czy kręgosłup przez człowieka - ludzie wierzący w Niego stają się chrześcijanami. I żeby nie było nieporozumień: Chrystus to Ten, którego rysuje Biblia, Ten który żył dwa tysiące lat temu w konkrecie historycznym i geograficznym, w Palestynie nad Jordanem, i który żyje dziś w sposób tajemniczy w Eucharystii. Dostępny dla wszystkich pokoleń, aby nikt nie był pokrzywdzony, aby każdy mógł Go spotkać. Spotyka Go, jeśli jest na tyle cierpliwy, pokorny i czysty, żeby się przedrzeć poprzez znaki, obrzędy, słowa, naukę i normy moralne i dotrzeć do żywej Osoby Chrystusa.

To było przedmiotem naszych dotychczasowych rozważań, kiedy mówiliśmy, że On, Chrystus, jest Nauczycielem, Kapłanem i Pasterzem. Czyli przekazuje prawdę, przekazuje normy moralne i przekazuje samego Siebie w znakach liturgii. To jest podstawą tego, co Kościół mówi o posiadaniu przez siebie nauki prawdziwej, którą określa w dogmatach; autentycznej moralności, którą określa przez przykazania i normy moralne; i Chrystusa obecnego w sakramentach, w znakach, które z woli Boga Wszechmogącego są nośnikami ukrytej Rzeczywistości. Są znakami o niezwykłej głębi. Znakami, które - jeśli je odczytam i odkoduję w wierze - odkrywają zakrytego przed naszymi oczami Boga.

Kto pozna prawdę, kto wejdzie w obrzęd liturgii i przyjmie za swoją normę przykazań, ten powoli zacznie zbliżać się do samej Osoby Chrystusa. To zbliżanie się jest początkiem takiego spotkania, w którym - na miarę zbliżania się człowieka - Chrystus otwiera mu umysł, by był gotów na przyjęcie prawdy, i pobudza wolę, by był gotów związać się Jego przykazaniami, przynosi po prostu dar wiary. Kto nie ma wiary, ten nigdy we fragmentarycznych prawdach, w normach moralnych, w znakach liturgii nie odkryje obecnego Boga. Będzie się przypatrywał z zewnątrz jak widz, który patrzy i nie bierze udziału w spektaklu. Wiara jest więc największym darem, jaki Bóg daje człowiekowi. Dzięki wierze możemy wejść w świat zakryty przed oczami ludzkimi. Przed chwilą patrzyliśmy na Hostię. Wielu powie: no cóż, kawałek chleba. A wielu wyzna: Tu jest Bóg! Kto wiary nie ma - nie wyzna. Podobnie jak wobec znaku człowieczeństwa Chrystusa dwa tysiące lat temu jedni mówili: "To jest Bóg", a drudzy Go ukrzyżowali.

Odnalezienie Chrystusa w tych trzech: w prawdzie, w normach moralnych i w znakach liturgii, dokonuje się dzięki wierze, którą otrzymujemy na chrzcie, pomnażamy przez bierzmowanie i utwierdzamy w Eucharystii. Właśnie, coraz pewniejsze odnalezienie Chrystusa, coraz większą pewność naszej wierze daje każda Komunia święta, gdzie jest obecny rzeczywisty i prawdziwy Bóg, gdzie następuje zetknięcie z Chrystusem znartwychwstałym, który przychodzi jako potęga światła i to światło oświeca pomroki naszego umysłu (J 1,9). Dzięki tej światłości - mówimy, że zmarli żyją w "światłości wiekuistej", a my żyjemy na przedpolu tej światłości - przenikamy w to, co jest niedostępne dla zwykłego ludzkiego rozumu (J 8,12), choćby był bardzo uczony i bardzo przenikliwy. Wiara jest jakby instrumentem założonym na ludzkie oczy, na oczy ludzkiego intelektu, podobnym do lornety czy nawet teleskopu, który sięga jeszcze dalej w głąb przestrzeni. Pomaga widzieć w znaku obecnego dla nas po wszystkie wieki bliskiego Boga.

Ale taka wiara jest rzadka. To sobie musimy z pokorą powiedzieć. Jest pewna legenda. która jednych może wzruszyć, u innych wywołać uśmiech. Jeden ze świętych Kościoła mieszkał w klasztorze i był właśnie w swojej celi, kiedy przybiega do niego zakrystian i mówi: "Ojcze, Chrystus wyszedł z tabernakulum i chodzi po ołtarzu". Ten odpowiedział: "Cóż z tego? Jeśli jest w tabernakulum, to może sobie wyjść i chodzić po ołtarzu", i nawet nie ruszył się, żeby pójść za głosem tego sensata, który szukał nadzwyczajnych zjawisk. Tak jak my czasem potrzebujemy jeździć do różnych miejsc, szukać cudów - a On tu jest! Pewność wiary. Jak jest, no to jest! W tabernakulum, a po Komunii w nas. Umieć uchwycić tę zbieżność i potem z taką pewnością wiary umieć zamilknąć, aby On mógł przez nas działać i w nas żyć - to jest mądrość!