Oprócz was, drodzy katechumeni, będą w tym dniu również wasi bliscy. Macie swoje środowiska, rodziny, mówicie im o tym, do czego zmierzacie. Będzie to też dzień wielki dla katechistów - ludzi, którzy poświęcają swój czas, swoją wiedzę, swoje życie, swoją miłość dla drugich, aby im przekazać skarb wiary. Będzie to dzień wielki dla całej naszej wspólnoty. Może nie gromadzi się tutaj cała w czwartki - dni naszych spotkań - ale bądźcie świadomi i przekonani, że jest tu sporo takich, którzy rozumieją, co to znaczy spotkanie z Chrystusem.

Myślę. że i to mam prawo powiedzieć: ten dzień będzie wielki również - aż podziw bierze, że tak można mówić - dla samego Chrystusa, który żyje i towarzyszy nam w drodze, który jest Głową tego Ciała, jakie my stanowimy. Myślimy Jego myślami, miłujemy i próbujemy miłować Jego miłością. I cieszymy się Jego radością, gdy nowi ludzie, wezwani przez Niego - tak jak wtedy, dwa tysiące lat temu - powiedzą: tak jest, wierzę, Panie. Może krzyczeli przez lata, jak ślepcy przy drodze (por. Mt 9,27), wiedząc że przechodzi obok: Jezusie, Synu Dawidów, zmiłuj się nad nami! Ludzie zaplątani w grzech, ci których uwiódł błąd i zło innych ludzi, a czasem tylko ludzie nie mający światła wewnętrznego, nie znający dotąd Boga, doczekali wreszcie tego dnia, kiedy wypowiedzą wobec wspólnoty, po dokonaniu wyboru, jaka jest ich decyzja. Powiedzą: wierzę!

Będzie to tylko retoryczne pytanie, jakie do was skieruję: czy wszyscy tu w tej chwili obecni jesteście już przygotowani do wyrażenia tej decyzji i stoicie na wysokości zadania? Służył temu przygotowaniu cały ostatni okres. Od września już trwa prekatechumenat czyli etap przygotowawczy do katechumenatu. Kandydaci do chrztu wysłuchali kilku wstępnych katechez, przedyskutowali ich treść ze swoimi katechistami, zdobywali wiedzę potrzebną do rozeznania Chrystusa i na miarę tego rozeznania podjęli już pierwsze próby naśladowania Go. Czynią to z pomocą Kościoła, czyli ludzi żyjących wiarą w Boga, który objawia się w Chrystusie. Bo On, gdy przychodzi, jest tak blisko, tak blisko, że można zabłądzić, można się z Nim rozminąć. Mieli oni też czas na oczyszczenie motywów. Bo kiedy ktoś przychodzi i prosi o chrzest, to my jeszcze nie wiemy, czego chce. Czy jest to decyzja dojrzała, czy powierzchowna. Czy za nią pójdzie zmiana życia, czy to jest jeszcze jedna fasada, próba jeszcze jednego nieudanego działania w życiu, może już nie pierwsza.

Okres ostatnich dwu miesięcy, konkretnie październik i listopad, był czasem "pierwszej ewangelizacji" (Obrzędy, 68), głoszenia "prawdy o Bogu żywym i o Jezusie Chrystusie" (Obrzędy, 9), Synu Bożym, który jest Głową Ciała-Kościoła. Który został posłany przez Ojca, stał się człowiekiem, czynił, nauczał, umarł, zmartwychwstał i posłał Ducha Świętego, aby żyć w Kościele. Oto cała Trójca: Ojciec, Syn, Duch. Dzięki działaniu Trójcy, Boga w Trójcy Jedynego, Ojca, Syna i Ducha, ludzie dotknięci łaską, czyli wypracowanym przez Boga sposobem dotykania człowieka, nawracają się do Chrystusa. Szli w odwrotnym kierunku, nie znali Go. I nagle impuls Ducha Świętego od wnętrza, słowo głosiciela od zewnątrz - i odwrócili się od błędnej drogi. W świetle Chrystusa, którego zobaczyli na horyzoncie, jeszcze w zarysie, ale już wystarczająco, żeby dokonać tego zwrotu, zaczęli oczyszczać motywy swojego zbliżania się do Niego.

Ewangelizacja, ruch Boga przez Chrystusa i Ducha Świętego ku człowiekowi poprzez narzędzie, jakim są ludzie wierzący - wszyscy, a w sposób szczególny kapłani - doprowadza do wiary. To znaczy do przyjęcia tych słów, które słyszy o Bogu, za wiarygodne. Słowa są wiarygodne, gdy nie tylko można przytaknąć prawdzie tych słów, ale można i trzeba zawierzyć Temu, kto te słowa wypowiada. Jeśli zawierzę, odwracam się od grzechu, który jest pełen też atrakcyjności i wielu ludzi fascynuje i mami. Iluż to daje się nabrać na pozór blichtru, w jaki grzech się ubiera?

Dopiero wiara sprawia, że ludzie odwracają się od grzechu i chcą skłonić się ku tajemnicy największej, jaka jest na świecie: tajemnicy miłości Boga. Bo jeśli przedtem błądzili i grzeszyli, to też szukali tam na swój sposób prawdy i dobra, i szczęścia. Nie wiedzieli, że idą w grząski teren. Dopiero kiedy zostali ogołoceni, oszukani, odarci ze wszystkiego, znieprawieni - tak jak czyni to z człowiekiem grzech - i usłyszeli słowo Boga, doświadczyli miłości Boga w Chrystusie Dobrym Pasterzu, który przebacza i okazuje miłosierdzie, zaczęli wracać, zbliżać się do tajemnicy. I wtedy, jak w przypowieści o synu marnotrawnym, dokonali wyboru. Zadecydowali: "wrócę do Ojca" (por. Łk 15,18). On mi wszystko odpuści, przyodzieje w szatę godową, posadzi do stołu i zasiądę do takiej wspólnoty, o jakiej marzę w głębi moich najbardziej intymnych przemyśleń.

Zbliża się więc dzień podjęcia decyzji, dzień rozpoczęcia ścisłego katechumenatu. Rzućmy okiem na całość tej szkoły, w tej chwili jednorocznej. W pierwotnym Kościele katechumenat trwał kilka lat i miał surowe wymagania. Zresztą dzisiaj są nie mniejsze, lecz biorąc pod uwagę współczesnego człowieka, tempo dzisiejszego życia i czasem słabość psychofizyczną ludzi, skracamy ten czas do jednego roku. Choć nie pobłażamy. To jest owo minimum wynikające z poczucia odpowiedzialności za to, co jest tak wielkie i tak trudne do przekazania.

Są cztery etapy w całym katechumenacie. Okres przygotowawczy, prekatechumenat, zakończy się w sobotę przed pierwszą niedzielą adwentu. Zacznie się drugi okres, katechumenatu ścisłego, który będzie trwał do rozpoczęcia Wielkiego Postu, do Środy popielcowej. Potem będzie okres trzeci, oczyszczenia i oświecenia. Zawsze, kiedy słyszymy te dwa zestawione ze sobą terminy: oczyszczenie i oświecenie, staramy się widzieć Jezusa Chrystusa, który bierze krzyż, aby oczyszczać Krwią swoją, który umiera i zmartwychwstaje, aby światło Zmartwychwstania przeniknęło w nas a my żebyśmy się zjednoczyli z Nim w naszym wysiłku, w cierpieniu, czasem w konieczności rezygnacji z zrozumienia tego, czego Chrystus wymaga. Na tym też polega wiara, że często czegoś nie rozumiemy, ale zawierzamy Temu, który umarł i zmartwychwstał. W tym cierpieniu umysłu, który nie może wyjaśnić wszystkiego do końca, jest zawarta decyzja podjęcia przez człowieka losu wspólnego z Chrystusem. On był do krzyża przybity - ja muszę tylko przyjąć te wymagania, które On, zmartwychwstając z krzyża, stawia wobec mnie.

Okres ten kończy się w Wigilię paschalną, w dzień przyjęcia sakramentów chrześcijańskiego wtajemniczenia - chrztu, bierzmowania i Eucharystii - gdzie katechumeni spotykają Chrystusa i Jego moc i rozeznają Go w łamaniu Chleba (Łk 24,35). Po tym wydarzeniu wchodzą w czwarty okres: tak zwanego głębokiego wtajemniczenia, mystagogii. Wtedy patrzą już z innej perspektywy: nie z zewnątrz, ale od wewnątrz.

Dawna praktyka Kościoła dzieliła Mszę świętą na Mszę katechumenów i Mszę wiernych. Katechumenom nie wolno było patrzeć na cud przeistoczenia. Mogli tylko słuchać, a po kazaniu musieli wyjść, ponieważ nie byli duchowo przygotowani do spotkania z Chrystusem w Hostii. Dzisiaj pozwalamy katechumenom pozostawać od samego początku przez całą Mszę świętą, a poza tym kościoły są otwarte, już nie w katakumbach, jak to wtedy było, i każdy może wejść: poganin, wyznawca innej religii, człowiek chory psychicznie, grzesznik, święty.

Wszyscy mogą patrzeć i słuchać, rozumieć i przyjmować na tyle, na ile mają wiarę. Kto nie ma wiary, niczego nie zrozumie. Nie ma wewnętrznego spojrzenia na ukrytą tajemnicę, nie rozumie obrzędu, nie rozumie słów liturgii, nie spotyka Chrystusa. Wiara budząca się u katechumenów powoli odkrywa przed nimi bogactwo "spraw niewidzialnych". Dopiero po przyjęciu sakramentów wchodzą do "wnętrza" misterium i rozumieją je inaczej niż dotąd, kiedy byli wprawdzie obecni na Mszy, ale tylko patrzyli, a nie dotykali (por. 1 J 1,1).

Spójrzmy jednak na ten moment, który nastąpi w sobotę, w wigilię Adwentu, moment publicznego wyrażenia uformowanej już w was decyzji, patrząc na to jak na scenę zwiastowania Najświętszej Maryi Pannie. To będzie nam stawiane przed oczy w Adwencie wiele razy, abyśmy sobie wciąż przypominali ten schemat spotkania Boga z człowiekiem: Bóg i Maryja. Człowiek mówi: Amen, fiat. Jedno z najkrótszych a treściwych słów: niech się tak stanie; "niech mi się stanie według Twego słowa" (Łk 1,38). Powtarzamy to wszyscy, którzy wierzymy, kiedy przyjmujemy Ciało Pańskie w Komunii świętej. Kapłan podnosi Hostię i podając nam do ust mówi: "Ciało Chrystusa" - a my odpowiadamy: "Amen" czyli: tak jest, wierzę w to. Człowiek jeszcze raz publicznie powtarza wtedy deklarację o niezwykłym zobowiązaniu, od którego zależy zmiana myślenia i obyczajów. Nie wolno rzucać pustych słów, słów na wiatr. Słowa mają swój honor, swoją wagę. Słowa zobowiązują, słowa wyrażają wewnętrzną, głęboką decyzję człowieka, są inspiracją nowego stylu życia.