Niebawem zaczniecie żyć prawdziwym życiem chrześcijańskim. Mówimy o nim: życie moralne, codzienne życie, życie poza świątynią, poza kościołem, w świecie. Dobrze wiemy, o co tu chodzi. To nie ma być "jakaś" moralność, zachowywanie niektórych tylko przykazań, to nie stworzenie sobie stylu utylitarno-konsumpcyjnego, który potrafimy oprawić w zewnętrzną formę chrześcijańskiego folkloru. To musi sięgać do szpiku kości, do samego wnętrza. To musi przemienić myślenie i działanie.

To, co rodzi się w czasie katechumenatu i co nazywamy życiem chrześcijańskim - które będzie kiedyś albo świadectwem danym Chrystusowi, albo antyświadectwem - to są dobrze wypracowane, osadzone na fundamencie tego impulsu Bożego, który nazwaliśmy łaską, cnoty. Cnoty teologalne, dające wgląd w życie Boga: wiara, nadzieja i miłość; cnoty moralne, nazwijmy je ludzkie, międzyludzkie, głównie cnoty kardynalne według katalogu Arystotelesa: roztropność, sprawiedliwość, wstrzemięźliwość, męstwo, ale przede wszystkim cnoty z katalogu biblijnego: czystość, pokora, wdzięczność, cierpliwość, posłuszeństwo - to, czego starożytni nie znali. To przyszło z Chrystusem, który każe przebaczać zawsze, który nakazuje dochowywać wierności partnerowi małżeństwa aż do śmierci, nie zabijać poczętego życia. To wszystko będzie musiało we mnie ożyć, by objawić, że naprawdę żyje we mnie Chrystus.

Jeśli to zachowasz, doświadczysz czegoś jeszcze większego. Na taki fundament umocniony przez cnoty, które są stałą sprawnością, Bóg tchnie coś więcej - dary Ducha Świętego i specjalne charyzmaty. Dar bojaźni, dar męstwa, dar pobożności, dar rady, dar umiejętności, dar rozumu, dar mądrości, tak potrzebny w tej dżungli współczesnego świata, gdzie trzeba umieć rozróżniać. Zwłaszcza, jeśli ma się odpowiedzialność za ważniejsze przestrzenie niż tylko własne życie. Skąd biorą się święci? Otóż to są ci, którzy przygotowali bazę, fundament, na którym można było z pomocą łaski i darów Ducha postawić wysoki, strzelający ku niebu wieżowiec. Tacy są święci.

Kończy się etap katechumenatu ścisłego - i co dalej? Czy wiesz, co trzeba teraz robić, by to, co nastąpi w tych kilku najbliższych tygodniach (niewiele już ich jest), doprowadziło do tak dojrzałej motywacji, byś mógł kiedyś powtórzyć za św. Pawłem: "Któż nas oddzieli od miłości Chrystusowej?" (por. Rz 8,35) czy też: "Żyję już nie ja, ale żyje we mnie Chrystus" (por. Ga 2,20)? Żebyś pamiętał, że świat wszystkiego potrzebuje: i ekonomii, i biznesu, i pokoju, i polityków wielkich, i mężów stanu, ale przede wszystkim potrzebuje takich ludzi, którzy w sobie niosą miłość Chrystusową.

Kończę tę dzisiejszą refleksję próbą uchwycenia raz jeszcze tego konkretu, co należy czynić, co wy, katechumeni, powinniście teraz czynić. Po pierwsze, poznawać dalej misterium Chrystusa i Kościoła, aby w nim uczestniczyć. Masz być coraz bardziej świadomy, że Bóg obdarza cię przywilejem uczestniczenia w Jego życiu. Stopniowo cię tam wprowadza, a kiedyś otworzy ci wszystko, da ci sam Siebie w Eucharystii. Odtąd On będzie twoją mądrością i mocą, światłością i pokojem, złotą regułą twojego życia. A ty będziesz wierny pierwszej obietnicy i to będzie twoja motywacja.

To macie, po drugie, coraz wyraźniej widzieć w tej dialektyce krzyża i zmartwychwstania: śmierć dla grzechu - życie łaską; idź precz szatanie - wierzę w Chrystusa i w Nim wyznaję Boga. A to trzeba integrować z coraz głębszym poznawaniem samego siebie. Im lepiej poznam samego siebie, swoją słabość, swoją przewrotność, swój grzech, tym bardziej przyjmę dany mi z miłosierdzia Bożego przywilej bycia Jego uczniem. Ten przywilej mam przyjąć i z nim współpracować. Mam poddawać się tej przemianie, której On chce we mnie coraz szybciej dokonywać. Mam poprzez pokutę dokonywać nawrócenia.

Chciałbym jeszcze zwrócić waszą uwagę na przypowieść o siewcy (proszę sobie w domu ten fragment przeczytać, z Ewangelii św. Marka, rozdział czwarty), która mówi ... o tym, co będzie z tobą: "Słuchajcie: Oto siewca wyszedł siać. A gdy siał, jedno padło na drogę; i przyleciały ptaki, i wydziobały je. Inne padło na miejsce skaliste, gdzie nie miało wiele ziemi, i wnet wzeszło, bo gleba nie była głęboka. Lecz po wschodzie słońca przypaliło się i nie mając korzenia, uschło. Inne znów padło między ciernie, a ciernie wybujały i zagłuszyły je, tak że nie wydało owocu. Inne w końcu padły na ziemię żyzną, wzeszły, wyrosły i wydały plon: trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny" (Mk 4,3-8). Do końca przeczytajcie, bo tam jest wiele jeszcze wyjaśnień.

Ale co mamy robić? Zrób wszystko, aby twoja ziemia była żyzna! Czy jeszcze dokładniej: sam stań się ziemią żyzną. Płacz, żeby łzy twoje wpadły w ziemię i czyniły ją żyzną. To nie jest patos. Pascal płakał, pisząc o swoim doświadczeniu Chrystusa, bolał, że matematyka przez wiele lat przesłaniała mu Boga, który objawia się w Chrystusie ukrzyżowanym. Ilu wielkich świętych w ciągu wieków poprzez łzy dopiero odkrywało prawdę życia. Nie przez łzy powierzchowne, zewnętrzne, ale przez łzy żalu, że człowiek nie ma bojaźni Boga i że tak szybko idzie za byle czym a Boga nie szuka. Boga, któremu ludzie poświęcali wszystko, co mieli, życie całe. Bądź ziemią żyzną, żeby to, co się dokonuje, było naprawdę tak dojrzałe, by przyniosło plon stokrotny, jak mówi Chrystus w Ewangelii.

A teraz módlmy się wspólnie za naszych katechumenów:

Modlitwa egzorcyzmu (Obrzędy, 117):

"Módlmy się. Boże, Stwórco i Zbawicielu wszystkich ludzi, Ty z miłości stworzyłeś tych katechumenów, miłosiernie ich wybrałeś i wezwałeś do siebie. Utwierdź dzisiaj ich postanowienia i otocz ich opieką, gdy oczekują Twojego Syna, aby do końca spełnił się zamiar Twojej miłości. Spraw, by się zjednoczyli z Chrystusem, zostali zaliczeni do grona Jego uczniów na ziemi, a w niebie usłyszeli, że ich przyjmuje do swojego królestwa. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen."

Błogosławieństwo katechumenów (Obrzędy, 121):

"Wszechmogący Boże, spraw, aby nasi katechumeni, poznawszy święte misteria, przez sakrament chrztu dostąpili odnowienia i zostali zaliczeni do członków Twojego Kościoła. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen."