Dzisiaj, idąc według tego samego sposobu zadawania pytań, popatrzmy na jeszcze jeden wymiar tego wszystkiego, co się tu dzieje, tego "kim jesteśmy" i "co czynimy". Popatrzmy na to "jesteśmy w świątyni", na to "gdzie jesteśmy", nieco inaczej. Ludzie wierzący w Chrystusa powinni, jak dzieci na katechizacji, od razu odpowiadać: jesteśmy na postoju w pielgrzymce do kresu (por. 2 Kor 5,6), jesteśmy w drodze. Tak więc pytania, czy raczej odpowiedzi na pytania: "gdzie jesteśmy", "co robimy", "kim jesteśmy" nasuwają dalsze pytania: dokąd idziemy, skoro zatrzymaliśmy się tutaj tylko na chwilę? Pytanie "dokąd idziemy?" rodzi z kolei pytanie "skąd idziemy?"

Oto więc tło najszersze. Tło, bez którego poznania człowiek błądzi. Widzieliście liście zeschłe, jesienne liście miotane wichrem? Błądzą. Są ludzie, którzy błądzą po ulicach, po wysokich wieżowcach, w szybkich kolejach, na autostradach. Jadą - a nie wiedzą dokąd. Chcą tylko jechać, szybko, nie zatrzymywać się. Niosą w sobie skowyt człowieka rannego, często ciężko rannego. I dlatego piją wódkę, dopuszczają się różnych grzechów, zażywają narkotyki. Nie wiedzą, jak zagubiony człowiek, który nie idzie do celu i nie wie, skąd idzie, może wyjść z labirytnu.

Początek i kres. Źródło i szczyt. Ziarno i owoc. A między początkiem i kresem - droga. Czasem prosta, taka prosta jak szerokie autostrady, czasem kręta i zawiła. Czasem szeroka, czasem wąska. Droga, która ma swój kierunek i ma swoje drogowskazy, aby nie było ryzyka wejścia na niewłaściwą drogę. Są tu zapewne wśród nas ludzie, którzy znają autostrady Zachodu. Jedna pomyłka - i w kondygnacjach pięciopiętrowych autostrad od razu wyjście na manowce. Przez popełnienie błędu drgnięcia ręki na szybkiej autostradzie jest katastrofa.

Aby uniknąć ryzyka zaangażowania się w nieodpowiednim kierunku, trzeba dobrze określić cel. Żeby jadąc do domu nie pojechać na pustynię. To niby takie proste, zrozumiałe. Ale w tym ukierunkowaniu na cel i próbie odkrycia celu - dokąd idę? - jest jeszcze jedna sprawa. Jeśli moim celem jest przepłynąć ocean czy wyjść na wysoką górę, czy przejechać przez strzeżoną granicę, muszę dobrać właściwe środki, żeby do tego celu dojść. Inaczej płynie się na drugi brzeg oceanu, inaczej szuka skarbu w zatopionym statku. Muszę wpierw zasięgnąć dobrych informacji, poznać sposób, metodę.

Metoda. Po grecku "hodós" znaczy "droga", "méthodos" jak pokonywać drogę, jak dobrać środki właściwe do osiągnięcia celu. Kto nie ma łodzi czy okrętu, nie przepłynie przez wodę. Kto nie ma narzędzi odpowiednich do pokonywania górskich ścian, nie wyjdzie na szczyt, a więc podjął się ryzyka bezprzedmiotowego. Nie osiągnie zamierzonego celu. Refleksja prosta, ale czy wyciągamy wnioski z tych oczywistych stwierdzeń?

Ludzie wierzący w Jezusa Chrystusa wiedzą, że istnieje droga życia chrześcijańskiego. U kresu tej drogi jest cel, który chcemy osiągnąć. To wierzący. A ci, którzy proszą o chrzest, o wtajemniczenie w misterium Eucharystii i o bierzmowanie, sakrament chrześcijańskiej dojrzałości, są gotowi wejść na pewną drogę - drogę pewną, bo ta droga jest już sprawdzona - ukierunkowaną na ten cel. Szli nią i idą ludzie, którzy dla nowo przychodzących mogą być przewodnikami. Właśnie, na trasy i szlaki trudne nikt nie wybiera się bez przewodnika. Iluż to śmiałków pochłonęły pustynie, woda, głębie morskie. A ile trzeba wiedzy, dokładnej wiedzy, aby chodzić szlakami na szczyty.

Otóż dla nas, chrześcijan, uczniów Chrystusa, drogą jest Chrystus. I Jego droga, Jego świadomość "skąd" i "dokąd". Czytamy w Prologu czwartej Ewangelii: "Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało. W Nim było życie... A Słowo ciałem się stało i zamieszkało wśród nas" (J 1,1-4.14).

Obecność Chrystusa w świecie ma swoją genezę, początek, który sięga wnętrza Boga, który jest ukryty w Bogu. "Bóg z Boga, Światłość ze Światłości, Bóg prawdziwy z Boga prawdziwego. Zrodzony, a nie stworzony, współistotny Ojcu" - powtarzamy każdej niedzieli w Wyznaniu wiary. Przyjął kształt człowieka, żył, czynił cuda, nauczał, wyjaśniał sens cudów (tak jak my we Mszy świętej wyjaśniamy sens znaków) i dokonał największego cudu - zmartwychwstał.

Ale zanim ludzie dokonali na Nim zbrodni bogobójstwa, ukrył swoją obecność, Siebie, w Chlebie Eucharystii. Wraz ze swoimi dokonaniami, których dominantą jest męka, śmierć krzyżowa i zmartwychwstanie, i z tym, co było ich owocem, z zesłaniem Ducha Świętego. W Eucharystii zawarł możliwość dzielenia się z ludźmi wchodzącymi na Jego drogę tym życiem, jakim sam żyje, by mieli sposób, metodę realizowania tego co jest Boskie. Dla chrześcijan na pytanie "skąd" i "dokąd" odpowiedzią jest Chrystus.