Co robić - dalsze pytanie - żeby rodziła się we mnie miłość ku Chrystusowi? Otóż właśnie w tym okresie liturgicznym w kościele czyta się opisy publicznego życia Chrystusa, przedstawia się wzorzec do naśladowania. Ewangelie opisują to Życie, które w czasie Mszy świętej jest złożone na ołtarzu w Chlebie, a potem jest już w nas. Trzeba tylko dotrzeć do Chrystusa i Jego życie odbić na sobie.

Dlatego na tym etapie waszej drogi lektura Ewangelii opisującej czyny i nauczanie Chrystusa powinna stać się materiałem, który będziecie "przeżuwać" w sobie. To jest powiedzenie Ojców Kościoła: "przeżuwać", po łacinie "ruminare", czyli medytować, czyli przyswajać sobie obraz Chrystusa, długo obcując z opisami wydarzeń Jego życia publicznego, poznając Jego wypowiedzi, zwłaszcza Jego niezwykłe przypowieści. Wtedy realizuje się to, co Paweł powiedział: veritatem facientes in caritate. Rodzi się w nas miłość ku Chrystusowi, do prawdy, którą głosi, i miłość do Jego osoby.

Ten cały cytat ze św. Pawła brzmi: "Byśmy czyniąc prawdę w miłości wzrastali we wszystko w Tym, który jest głową, to jest w Chrystusie" (Ef 4,15 - przekład ks. Eugeniusza Dąbrowskiego). Żebym miał coraz większą świadomość, że poprzez kontakt sakramentalny w sprawowanym obrzędzie, ale równocześnie rzeczywisty, Chrystus staje się moją mądrością i moją mocą. A mądrość i moc Boga to jest miłość. I ta miłość Boga w nas jest równocześnie owym dynamizmem Ducha Świętego, dzięki któremu jak gdyby jeszcze raz wracamy ku Chrystusowi i poznajemy Go w Duchu Świętym. Poznać Chrystusa w Duchu Świętym to znaczy znać Go takim, jakim jest, bo jedynie Duch zna Boga (por. 1 Kor 2,11): Bóg jest Miłość (1 J 4,8)!

Tak więc poznawanie Chrystusa, Jego życia i Jego słów, jest dla nas, uczniów, najważniejsze. Proszę na "zadanie domowe" podjąć ten trud poznawania na drodze medytacji. Praktyka medytacji domaga się osobnej katechezy, ale w skrócie można ją określić jako obcowanie przez Biblię z czynami Chrystusa i z Jego nauką po to, abyśmy odnajdując Go w Eucharystii przez przyjęcie Komunii mogli nawiązać głębiej kontakt z Nim, z takim, jaki jest. Kiedy miłujemy Go dzięki medytacji, rozważaniu, dzięki temu przyswajaniu Jego myślenia i czynów, On przepełnia nasz umysł, pobudza naszą wolę, ożywia wiarę i rozpala miłość.

Zaczynając już dzisiaj lekturę Nowego Testamentu i próbę medytacji, otwórzcie sobie na początek z Ewangelii św. Łukasza rozdział piętnasty, gdzie jest mowa o Bożym przebaczeniu ukazanym w przypowieści o synu marnotrawnym. Jaki to ma związek z tym, co tu przeżywamy i tworzymy? Otóż w tradycji Kościoła jest zwyczaj, że katechumen przystępujący do chrztu otrzymuje od razu trzy sakramenty: chrzest, bierzmowanie i Eucharystię. Bez spowiedzi. A ma grzechy, czasem bardzo ciężkie. I mógłby się dziwić, że obmycie wodą gładzi wszystkie grzechy. Dlatego przygotowując się do chrztu musicie czynić pokutę, uświadomić sobie swoją grzeszność. Musicie wiedzieć, że potrzebne jest wam Boże przebaczenie.

Wasze grzechy, czasem jak szkarłat, wybieleją jak śnieg, dlatego że będziecie prosić o miłosierdzie jak syn marnotrawny, wyznając własną nieświadomość czy złość a z drugiej strony wyznając wiarę i ufność, że możecie przyjść i prosić Ojca o przebaczenie. Potem będziecie już systematycznie oczyszczać się z grzechów w sakramencie pokuty.

Przygotowanie do chrztu jest więc przygotowaniem do spotkania z Bogiem przebaczającym. Odpuszczającym wszystko z całego życia. To jest dopiero motyw dla doświadczenia wdzięczności! To jest dopiero prawdziwe uczestnictwo w Eucharystii, która jest dziękczynieniem "przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie" za obdarowanie tak wielkie. "Wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny, pomny na miłosierdzie swoje, dlatego wielbi dusza moja Pana" (por. Łk 1,40nn). Maryja chwaliła Boga tymi słowami jako wybrana na tę, w której jako pierwszej Słowo stało się Ciałem. Kto przyjmuje chrzest, jest też "wybranym" i musi być za to wdzięczny wiernością temu Chrystusowi, którego poznał i któremu uwierzył. I którego umiłował.