Budowa świątyni! W Kazaniu na Górze Chrystus powiedział, że kto nie buduje na Nim, buduje na piasku, a dom czy świątynia postawiona na piasku zawali się , kiedy przyjdą wody i powieją wichry (por. Mt 7,26-27). Widzieliśmy już tyle razy i widzimy wciąż, że budowle okazałe i na pozór znakomite walą się, gdy są budowane na ludzkiej pysze. W Piśmie świętym obok wątku budowy świątyni jest bowiem drugi wątek: budowy wieży Babel (Rdz 11,4-9). To samo słyszeliśmy dzisiaj: w świętym tekście była mowa o bezczeszczeniu świątyni (2 Krn 36,14), niszczeniu murów i sprzętów (2 Krn 36,19), bezczeszczeniu od zewnątrz i od wewnątrz. To dokonuje się przez łamanie przykazań Bożych, przez "mnożenie nieprawości" (2 Krn 36,14), przez "lekceważenie i wyśmiewanie proroków" (2 Krn 36,16), którzy przypominają, że jesteśmy po to na tym świecie - żyjemy, cierpimy, radujemy się i umieramy - aby stać się świątynią Boga na wieki.

I oto, moi drodzy, dzisiejsza Ewangelia. Wspaniały tekst: rozmowa Chrystusa z Nikodemem, który jakby w imieniu niespokojnych, nie widzących sensu życia, zarażonych rozpaczą w nocy przyszedł do Chrystusa i zadawał Mu pytania. Mówił mu Chrystus, aby się narodził na nowo z wody i z Ducha Świętego (J 3,5). Wskazywał na chrzest jako na fundament tej budowli, którą powinien wznieść człowiek. A dzisiaj mówi: "Jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak potrzeba, by wywyższono Syna Człowieczego - aluzja do śmierci na krzyżu i do zmartwychwstania z krzyża; w jakim celu? - aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne. Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony. Kto wierzy w Niego, nie podlega potępieniu; a kto nie wierzy, już został potępiony, bo nie uwierzył w imię Jednorodzonego Syna Bożego. A sąd polega na tym, że światło przyszło na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność aniżeli światło: bo złe były ich czyny" (J 3,14-19).

Nowa metafora: światło - ciemność. Stawia nam ją Kościół przed oczy, by ukazać, że istnieje wciąż konfrontacja między Światłem, "które nie zna zachodu" (Orędzie Wielkanocne), Bogiem objawionym w Jezusie Chrystusie, a szatanem, księciem ciemności. I że Chrystus dokonuje dla nas zbawienia przez swoją śmierć i zmartwychwstanie, wypracowuje ten dar, który nam będzie rozdawał przez Ducha Świętego, łaskę, a szatan - przypomniała o tym Ewangelia z Pierwszej Niedzieli Wielkiego Postu - kusi przez swoje działanie: inspiruje nas, skłania nas do grzechu, do buntu. Do budowy domu na piasku, na nim. Do naruszania pionu: nie buduj według planu Boga, nie buduj według instrumentów, które pokazują prawidłową oś, buduj tak jak sam chcesz.

I tutaj, w tej konfrontacji człowiek musi dokonać wyboru, zadecydować. Powtórzmy te wspaniałe słowa, które dzisiaj, w skrócie jak gdyby zbierając te wszystkie myśli, Kościół też do nas kieruje: "Łaską bowiem (pisze Paweł do Efezjan) jesteście zbawieni przez wiarę. A to pochodzi nie od was, lecz jest to dar Boga: nie z uczynków, aby się nikt nie chlubił" (Ef 2,8-9). Są tacy, którzy budują wspaniałe pałace z własnej woli, z własnego egoizmu i chlubią się tym, a jutro patrzą na katastrofę tego domu, który został wybudowany bez Boga. "Jeżeli domu sam Pan nie zbuduje, daremnie nad nim rzemieślnik pracuje" (por. Ps 127,1). Ale to zdanie zapamiętajmy: "Łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę". Jak Chrystus zbawia przez śmierć i zmartwychwstanie, tak człowiek przyjmuje dar, wysłużony przez śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa, przez wiarę. Wierzy ten, kto jest gotów przyjąć dar, który Chrystus na krzyżu nam wysłużył. A dlatego gotów jest przyjąć, że Chrystus, z krzyża złożony do grobu, zmartwychwstał.

Tak jest przez wieki. My jesteśmy na progu trzeciego tysiąclecia chrześcijaństwa, a ten sam dar przyjmujemy, który przyjęli Apostołowie. Stoimy pod tym samym krzyżem i wiemy, że kto wierzy w zmartwychwstanie Chrystusa, ten doświadcza jakby zmartwychwstania wiary. Ma wiarę żywą.

Probierzem autentycznej wiary - powtórzmy - jest wiara w zmartwychwstanie Syna Bożego z krzyża. A zmartwychwstały Chrystus (po Wielkanocy jest Zesłanie Ducha Świętego) rozsyła w świat swoich uczniów, Apostołów, aby uobecniali Jego zbawcze dzieło, krzyż i zmartwychwstanie, w Eucharystii. I tu rozdziela Siebie, tak jak kiedyś chleb głodnym - aluzja wyraźna do rozdzielania Chleba Eucharystii (J 6,11.27) - tym, którzy oczyszczeni z grzechów zrobili przestrzeń na ołtarzu swojego serca, by tam położyć Chleb życia, Ciało Pańskie i stać się uczestnikiem Ciała tej Głowy, którą jest On.

Właśnie na tym polega wielkopostna odnowa. Nie tylko "raz na rok" pójść do spowiedzi i do Komunii wielkanocnej - a jutro zgrzeszyć i odciąć się od działania Syna Bożego, Jezusa Chrystusa, od Jego miłości, od Jego mądrości, od Jego mocy i żyć znowu po swojemu, i budować swoją wieżę Babel. Ale tak się odnowić, żeby więź z Chrystusem była nierozerwalna. "Któż nas odłączy od miłości Chrystusa? Prześladowanie czy miecz, nagość czy pokusa szatana?" (por. Rz 8,35). Tak mówili Apostołowie, tak mówili święci. Tak mówimy po dziś dzień, "każdy kto w Niego wierzy" (J 3,15). Bóg tak umiłował świat, że Syna swego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, przyjął ten dar (por. J 3,16).