Weźmy teraz na warsztat trzeci wymiar - Chrystus jako Pasterz i jako Prawodawca, Chrystus jako Król. I analogicznie jak poprzednio do znaku, do prawdy fragmentarycznej, tak tu dochodzimy do normy moralnej. Chcesz wiedzieć, dlaczego obowiązuje cię norma moralna, przykazanie? Nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie łam czystości przedmałżeńskiej, nie żyj w grzesznych nałogach... Czemu? Znowu: dla zrozumienia tej fragmentarycznej normy musisz mieć obraz całości.

Norma jest jak znak; widziana z zewnątrz mówi: nie wolno - należy. Ale jeśli chcesz znaleźć motywację dla zachowania tej normy, musisz od jej litery przejść do ducha, od znaku do Chrystusa. "Kresem Prawa jest Chrystus" (Rz 10,4). Chrystus daje przepisy normujące relacje do Boga, do człowieka, do świata. Kto tego nie wie, kto nie widzi danej normy w odniesieniu do całości, zagubi się! Przecież czczym nonsensem jest mówić, że można dopuścić prawo aborcji. Jeśli niszczy się człowieka, to gdzie ludzka i chrześcijańska odpowiedzialność? Wytłumaczeniem może być jedynie brak wiedzy albo zła wola, szatański sprzeciw, powtórzenie buntu Lucyfera ("niosący światło"!), który zbuntował się przeciwko Bogu, bo chciał być Mu równy.

Każda norma, nawet najmniejsza, będzie wtedy zrozumiała, kiedy poprzedzi ją pouczenie, że Jezus Chrystus umarł na krzyżu i zmartwychwstał, by nas zbawić, i ten fakt określa metodę postępowania człowieka odkupionego, chrześcijanina. Ten sam Chrystus jest obecny w Eucharystii, by nam pomagać żyć według tej normy. "Beze Mnie nic nie możecie uczynić" (J 15,5), a "wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia" (Flp 4,13). Jeśli człowiek to zrozumie i będzie żył Duchem Chrystusa zmartwychwstałego, nie ma problemu. Jeśli tego nie zrozumie, to będzie dalej brnął w grzechach i robił to, co sam chce.

Chrześcijańska czystość przedmałżeńska (skończę jeszcze temat) jest wymaganiem możliwym do realizacji jedynie w Chrystusie, który umarł i zmartwychwstał. Tym się różni chrześcijaństwo od wszystkich innych postaw ludzi, którzy tego nie przestrzegają i nie chcą tego uznać. To należy do specyfiki chrześcijaństwa, podobnie jak celibat kapłański. Kapłan może zrozumieć swój celibat jedynie w Chrystusie. Jeśli Chrystusa nie rozumie, to i celibatu nie rozumie. Jeśli rozumie Chrystusa i Jego ukrzyżowaną miłość, to równocześnie rozumie sens swojej ofiary i rodzący się z tej ofiary owoc, jakim jest ojcostwo duchowe, które wierni często u kapłanów podziwiają i gotowi są iść za ich głosem, ponieważ wiedzą, że oni mówią prawdę. Prawdę nie swoją, ale Boską.

To co teraz mówię, ma swoje uzasadnienie w nauce Chrystusa. Całe Kazanie na Górze. Osiem Błogosławieństw i te niezwykle mocne słowa: "Powiedziano (w dekalogu): Nie cudzołóż! A Ja wam powiadam: Każdy, kto pożądliwie patrzy na kobietę, już się w swoim sercu dopuścił z nią cudzołóstwa... Powiedziano: Oko za oko i ząb za ząb! A Ja wam powiadam: Nie stawiajcie oporu złemu: lecz jeśli cię kto uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi!" (Mt 5,27-28.38-39). Kto potrafi nadstawić drugi policzek, gdy go ktoś bije w pierwszy, jeśli nie zna Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego? On, będąc Bogiem, przyjął postać sługi, stał się posłuszny aż do śmierci - i to śmierci krzyżowej, poniżony i zdeptany jak robak. Dlatego wywyższył Go Bóg (Flp 2,6-9).

Poprzez cud zmartwychwstania i obecność w Eucharystii Chrystus uczy swoich uczniów tego samego. To nie jest słabość nieodpowiedzialnych ludzi, którzy potrafią ścierpieć otrzymany policzek, ale odpowiedzialność ludzi mocnych, którzy są mocni mocą Chrystusa. Tak jak św. Maksymilian Kolbe w Oświęcimiu. Największa moc człowieka, pełna dynamizmu, która potrafi człowiekowi szalonemu powiedzieć w twarz: Przebaczam ci. Przebaczam, a myślałeś, że ci oddam. Tej mocy nabiera się z Eucharystii, przez Komunię świętą, przez dzielenie losu z Chrystusem. Losu, który wiedzie na krzyż i który sprawia zmartwychwstanie z krzyża.

Taki człowiek wie, że trzeba zachować przykazanie Chrystusowe. Trzeba zachować czystość przedmałżeńską, nie wolno używać środków antykoncepcyjnych, nie wolno zabijać, nie wolno cudzołożyć. Trzeba przestrzegać moralności obywatelskiej, nie wolno kraść, kłamać, żyć wśród kompromisów i półcieni. Dla chrześcijanina tak jest tak, nie jest nie (to znowu Kazanie na Górze, Mt 5,37). Do tego się zobowiązuje. Zmienia całkowicie sposób życia, który ze wszystkich stron propaguje świat nie znający Boga, pogański. I tym się różni. Gdy Chrystus umierał w Jerozolimie a Jego uczniowie, Piotr i Paweł, szli do Rzymu, świat był, można powiedzieć, jeśli nie gorszy, to taki sam jak dziś. Zabijali, żyli w rozpuście, robili co chcieli. A chrześcijaństwo stało się nowym stylem życia, ludzkim według praw Chrystusowych.

Otóż to są, moi drodzy, te trzy główne piony ludzkiego życia. Szukanie prawdy przez Chrystusa, dojście do źródła, dzięki któremu można wejść w szczegóły prawdy i być prawdomównym w życiu. Wchodzenie na drogę Chrystusowego Kapłaństwa, którą poprzez znaki liturgiczne dochodzę do Chrystusa ukrytego w Hostii i mogę dawać siebie w posłudze dla innych, a wtedy rozumiem sens nawet wąskiej drogi ofiary i mojego życia, bo On jest sensem mego życia. I wreszcie przyjęcie norm moralnych, wymagań moralnych, przykazań trudnych, innych, niż mają ludzie bez Boga. Mogę je zachować wtedy, kiedy dotrę do Eucharystii, do Chrystusa, kiedy zjednoczę się z Jego miłością i kiedy będę miał Jego mądrość. Wtedy zobaczę, że każda norma jest ukierunkowana na cel ostateczny mojego życia. Wtedy wszystko służy realizowaniu tego, co zostało zrealizowane w Chrystusie. Droga jest ta: od miłości ukrzyżowanej do poszczególnych czynów, sytuacji. I odwrotnie: wszystko co jest ciężkie, co domaga się potu i krwi, i ofiary - to wszystko prowadzi do kresu, jakim jest spotkanie pełne z Bogiem.

To jest odpowiedź na pytanie: "Co znaczy być chrześcijaninem?". Przyszedł kiedyś wieczorem do Jezusa Nikodem. Dialog był podobny do tego, jaki my tutaj prowadzimy dzisiaj - refleksja nad sensem życia, nad drogą życia i nad celem, do którego trzeba iść. Wtedy Chrystus powiedział do Nikodema: "Nikodemie, trzeba się powtórnie narodzić. - Jakże to się stać może? Jak dorosły człowiek może się narodzić powtórnie? - Kto się nie odrodzi z wody i z Ducha, nie może być moim uczniem" (por. J 3,3-5).

Tak się zaczyna. Człowiek odrodzony z wody i z Ducha Świętego ma być całkiem inny. Ma być nowym stworzeniem. Ma dokonywać czynów, które są z Boga, z Ducha, a nie z ludzi (por. Mt 16,23), z własnej, czasem wyrafinowanej przemyślności. Człowiek, który z Boga się narodził (J 1,13), to taki, który po prostu objawił te postawy, jakie są w Jezusie Chrystusie.

Kiedy bogaty młodzieniec spotkał Chrystusa i zapytał, co robić, żeby być Jego uczniem, usłyszał: "Zachowuj przykazania... - Te zachowywałem od młodości, czego mi jeszcze brak? - Idź, sprzedaj wszystko, co masz, i chodź za mną" (por. Mk 10,19-21). "Pozostaw, co masz" znaczy: porzuć stary styl życia! Jeśli grzeszyłeś, to przestań grzeszyć, jeśli piłeś alkohol, to przestań! Gdy nie rozumiesz, to zapytaj, jak to jest, gdy się wierzy w Chrystusa, i przyjmij to za swoje, jeśli chcesz być uczniem. Bo jeśli nie chcesz, to tak jak wielu to robi, odchodzisz. "Twarda jest ta mowa. Któż jej może słuchać?" (por. J 6,60). A wtedy słyszysz: "Beze Mnie nic nie potraficie uczynić" (por. J 15,5). I to, co Paweł powiedział: "Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia" (Flp 4,13).

To właśnie znaczy być chrześcijaninem: być mocnym mocą Chrystusa, którego trzeba mieć w sobie, biorąc Go z ołtarza. Bardzo prosta sprawa! Oczyścić się, zrobić przestrzeń wewnętrzną - i pozwolić Mu żyć w nas.