Nazwa: wybranie, electio. Dzisiejsza katecheza będzie poświęcona wyjaśnieniu tego terminu. Co znaczy wybranie i kim jest wybrany, electus? Dlaczego ten moment jest najważniejszy pośród tylu momentów długo trwającego katechumenatu? Bo treść (jak za chwilę się przekonamy), którą zawiera obrzęd wybrania i wpisu imienia, domaga się dojrzalszej postawy. Oto na początku Wielkiego Postu następuje nie tylko podjęcie decyzji, ale jej publiczne wyrażenie. Wpis imienia na oczach wspólnoty znaczy: Tak, ja chcę. Ja tego chcę!

Składając to publiczne wyznanie człowiek, który przechodzi od ciemności do światła i zwracając się do Kościoła prosi o dar wiary a tym samym o chrzest, mówi, że dokonująca się w nim przemiana - myślenia, chcenia, obyczajów - jest tak dalece zaawansowana, że może prosić już o ten akt ostateczny, to znaczy o włączenie w strumień życia, jakim żyje sam Bóg. To dopełni się w dniu przyjęcia chrztu. Jezus Chrystus wprowadzi was wtedy w rzeczywistość przekraczającą wszelkie myślenie i wszelkie rzeczy stworzone, zanurzy w nurt życia Boga Jedynego w Trójcy. Wielka sprawa! Niesamowita!

Oczywiście, można to brać na serio albo tylko powierzchownie, w zależności od tego, jak głęboko szły poszukiwania waszej wiary. Do jakiego etapu doszło poznanie przedmiotu wiary i jak dalece nastąpiła owa przemiana życia: czy już jesteście gotowi zerwać z grzechem i wejść na drogę świętości Boga, i żyć życiem Chrystusa, a tym samym (rzecz znowu niezwykła!) otrzymać wsparcie dla dokonywania przemiany przemijania życia w postęp.

Boimy się śmierci. Są ludzie dorośli, którzy przyjmują chrzest pod wieczór życia. Ale kiedy człowiek zrozumie, że swoje życie znikome, zniszczalne, rozsypujące się w proch zaszczepia na niezniszczalnym, wie, za co dziękuje. To nie lekarstwo na uzdrowienie z choroby czy odsunięcie na jakiś czas groźby śmierci, lecz zaszczepienie na życiu wiecznym Boga, innym całkowicie niż nasze. Ten postęp, który się w nas rozpoczyna, nie będzie miał kresu. Jak dzień, który rodzi się z Wielkiej Nocy, nie zna zachodu (Orędzie paschalne), bo słońcem jego jest Chrystus.

Ta przemiana daje człowiekowi również umiejętność przemieniania udręki w dziękczynienie. Dla wielu ludzi całe życie jest jednym wielkim jękiem udręki. Nie rozumieją życia, przeżywają boleśnie samotność, doświadczają cierpienia nie znając jego sensu, patrzą na ból świata, na ból zwierząt bezradnych wobec cierpienia, na złość, głupotę i szatańskie opętanie ludzi. Nie rozumieją tego i cierpią, żyją w udręce. A dzięki wybraniu przez Boga można tę udrękę przemieniać w dziękczynienie. Nie przeklinaj - dziękuj! "Dziękczynienie- znaczy "eucharistĄa". Gromadzić się, aby korzystać z przywileju uczestniczenia w cudzie przemiany chleba i wina w Ciało i Krew Pańską i aby razem z Chrystusem dziękować za otwarcie oczu, uszu, umysłu i serca na sens istnienia. Właśnie wybranie już daje nam uczestnictwo w krzyżu i zmartwychwstaniu Chrystusa, bo wprost do tego prowadzi, co w momencie chrztu dokona się w pełni: współumierając z Chrystusem, będziemy z Nim współwskrzeszeni. Stając się jedno z Chrystusem osiągniemy realizację obietnicy: Ciało żyje życiem Głowy!

Katechumenat trwa już parę miesięcy, zbliżamy się szybko do jego kresu. We wszystkich etapach, także i w obecnie trwającym, który nazywa się okresem oczyszczenia i oświecenia, wyraźnie zarysowuje się to, co przed chwilą tutaj tak właśnie ująłem: męka i śmierć na krzyżu i zmartwychwstanie - dzięki czemu zostajemy uwolnieni od grzechu i śmierci i obdarzeni życiem. Kościół przez swoje nauczanie powoli wtajemnicza was, drodzy katechumeni, w teorię tego dialektycznego współdziałania prosząc, byście przyłożyli do tego rękę i byście tak żyli. Żebyście po prostu zaczęli coraz bardziej świadomie umierać dla grzechu, zmieniać wasze myślenie i obyczaje i aby życie Chrystusa objawiało się w was coraz bardziej (por. 2 Kor 4,10).

Dwa poprzednie etapy już albo zarysowały te wymagania fundamentalne, albo je głębiej wyjaśniały. W prekatechumenacie otrzymaliście do ręki krzyż i Ewangelię. Okres katechumenatu ścisłego ujmował to w dwa obrzędy: egzorcyzmy i błogosławieństwa. Egzorcyzm uwalnia od złego, uwalnia od ukrytej nawet w duszy choroby. Są czasem grzechy tak głęboko zakorzenione, że nie wystarczy powiedzieć: ja już nie będę. Trzeba uleczyć człowieka aż do samego dna. Nawet odpuszczone grzechy zostawiają w człowieku złe nawyki, pożądliwości, zarzewie, które - jak te baobaby z "Małego Księcia- - za chwilę odżywają i rozsadzają człowieka od wewnątrz. Pożądliwość ciała, oczu i pycha.

Obok egzorcyzmów udzielał wam kapłan w imieniu Chrystusa błogosławieństw. Obdarzał was darem łaski, jeszcze przed chrztem! Ale równocześnie wzywał was i wzywa - mamy czas oczyszczenia i oświecenia - do intensywnej pracy nad oczyszczeniem umysłu i serca, abyście sami przyłożyli rękę do walki z grzechem. I prosi, aby Bóg wlewał swoje światło i miłość jak balsam w te niedostępne zakamarki ukryte głęboko w naszym wnętrzu. A wtedy przychodzi miłosierdzie Boga, który ostrym lancetem doświadczenia, cierpienia wypala tego raka, który niszczy człowieka od środka.

Oczyszczać się po to, by uzyskać światło. Znowu wyraźne nawiązanie do krzyża Chrystusa, którego Krew oczyszcza nas nieustannie w sakramentach. Z boku Chrystusa przebitego płynie krew i woda (J 19,34), symbole sakramentu chrztu i Eucharystii, i udziela nam błogosławieństwa, udziela nam światła, mądrości i mocy. Aż dojdzie to do punktu kulminacyjnego. Przy chrzcie, wyznając też krzyż Chrystusa i Jego zmartwychwstanie, powiecie: Wyrzekam się szatana i grzechu, wierzę w Boga Ojca Wszechmogącego, wierzę w Jezusa Chrystusa, wierzę w Ducha Świętego. To słowo powinno być ostatnim słowem, po którym już nie wrócisz na drogę zła, ale będziesz czynił dobro, nie pójdziesz służyć szatanowi, ale będziesz wierny Bogu i Jego miłości.

Oczywiście wiemy, że najbardziej nawet solenne ślubowania nie zawsze są dotrzymywane. Wraca owa słabość wewnętrzna, nieroztropność, głupota, która igra z ogniem, z pokusami, i przegrywa. Wtedy poznacie przywilej i łaskę, i miłosierdzie Boga odpuszczającego grzechy w konfesjonale, kiedy ci, którzy po chrzcie zdradzili miłość Boga przez grzech, chcą znowu powrócić do Niego obecnego w Eucharystii.