W dramacie człowieka najważniejszymi osobami poza sceną są Bóg i szatan. Trzeba o tym wiedzieć, a Adwent nam to przypomina. Adwent jest przypomnieniem dziejów ludzkości, od stworzenia, poprzez Stary Testament aż do Jezusa Chrystusa. Boże Narodzenie mówi o fakcie wcielenia Boga, ale nie rozumie się tego faktu, jeśli nie rozumie się pierwszego wydarzenia. Po co Bóg w ogóle stworzył świat, po co w ogóle stworzył człowieka, króla stworzenia, i skąd owa tajemnicza walka, która trwa po dziś dzień, a polem tej walki jest każdy z nas? W ogóle nic nie wie o człowieku ten, kto nie uznaje faktu, że za kulisami świata stoją moce, które są w nieustannym starciu, w pojedynku nieustannym: Bóg i szatan.

Na tym tle dopiero widać, czym jest grzech. Wszystko potrafimy w dwudziestym wieku wytłumaczyć, ale przyznać się do grzechu nie potrafimy i nie chcemy. A kto nie przyznaje się do grzechu, ten nie potrzebuje zbawienia, ten nie potrzebuje Chrystusa Zbawiciela, ten nie potrzebuje spowiedzi. Sam steruje własnym życiem, jest sobie sterem, żeglarzem, okrętem. Pije grzech jak wodę zamiast pić ze źródła, którym jest Chrystus (J 4,14; 7,37). Aż zobaczy głupotę grzechu, jego krótkowzroczność i katastrofę, do której prowadzi - wszystkie dzisiejsze tragedie świata, nienawiści, rozdarcia, skłócenia, wojny z grzechu wynikają. Z pychy, pożądliwości ciała i chciwości.

A zaczęło się to w momencie nieposłuszeństwa Adama, kiedy go Bóg wygnał z raju, ale i Adam zaczął uciekać przed Bogiem, bo bał się konfrontacji. Tej konfrontacji, której my w tej chwili szukamy, mając wiarę i idąc drogą Chrystusa, i spotykając Go. Zmierzamy do tej konfrontacji, jaką Chrystus przeżył z szatanem, kiedy ten kusił Go na pustyni (por. Mt 4,1n; Mk 1,12n; Łk 4,1n). Jaka synteza! Trzeba to widzieć! Każdego dnia mieć to przed oczami, bo inaczej wszystko się nam poplącze. Walka, już od początku dnia, kiedy trzeba wstać i zacząć modlitwę. Po co modlitwa? To nie jest jakiś narzucony przyczynek do naszego życia, ale głębokie przekonanie, że ja świadomie zaczynam dzień w tej konfrontacji, jaka rozgrywa się za kulisami mojej sceny życiowej. I wchodzę na stronę Boga i mówię: "Bądź wola Twoja, jako w niebie jest, tak niech będzie na ziemi". Niech będzie w moim życiu. W Tobie będę dokonywał wyborów.

Teraz widzimy, czym jest wcielenie Chrystusa. Czym jest Jego śmierć na krzyżu i czym jest Jego zmartwychwstanie. Czym jest odkupienie. Musiał Syn Boży wylać Krew, aby człowieka obmyć z grzechu. Czym jest Eucharystia, która przybliża w sposób cudowny i sakramentalny te wielkie dzieła Boga przez posługę Ducha Świętego. Gdzie na słowa kapłana chleb i wino stworzone przez Boga w sposób cudowny, w jeszcze cudowniejszy sposób przemieniają się w obecność Boga, w Jego Ciało i Krew. A kto spożywa Ciało i Krew Chrystusa, ma życie wieczne (J 6,54). Czyli coś więcej niż miał i ma jakikolwiek człowiek, w którym nie ma życia Boga danego w Chrystusie.

Wejdziecie kiedyś może w dyskusje ze starożytnymi religiami Wschodu, gdzie ludzie żyją w radykalnej ascezie, w surowej pokucie, ale nie piją Krwi Syna Bożego, bo nie mają Eucharystii. Wtedy pamiętajcie, że tędy przebiega linia podziału! Oni modlą się, pokutują, żyją uczciwie, ale idą do nich misjonarze, by im powiedzieć: macie dużo, ale jeszcze tego nie macie, co może dać tylko Jezus Chrystus, nie macie Jego obecności i Jego miłości, która z krzyża zmartwychwstaje, która oczyszcza z grzechów i czyni człowieka świętym. Dopiero na tym tle widać, czym jest wiara.

Dar wiary dany przez Boga pozwala zrozumieć, że Bóg nasz jest miłością. Bóg jest miłością (1 J 4,16)! I żeby to nie było puste słowo, bo słowo "miłość" określa przeróżne stany, Bóg objawił nam miłość wcieloną w Jezusie Chrystusie, ze stygmatami krzyża. Po to, aby człowiek rozeznał, zrozumiał i za to, że to może wiedzieć, za dar wiary, ufności i za miłość, którą otrzymuje, wyraził wdzięczność. Aby całe jego życie było jednym dziękczynieniem. A dziękczynienie po grecku znaczy eucharistia.

Eucharystia jest dziękczynieniem za to, co Bóg dla nas uczynił. Pierwszymi darami, jakie wierni przynosili do ołtarza, były chleb i wino. Złożenie daru na oczach zgromadzonych było świadectwem, że żyją zgodnie z Chrystusem. Ci przyjmowali Komunię, którzy bez grzechu złożyli dar, i to było świadectwem dokonanej spowiedzi. Potem trudność w przynoszeniu chleba i wina sprawiła, że porzucono ten obyczaj a w to miejsce wszedł pieniądz, który do dziś, owa mammona pauperum, jest pieniądzem dla biednych a także dla budowy i utrzymania świątyni, by wciąż była sprawowana Eucharystia. Ale wszystko to dla podziękowania Bogu za miłość, którą objawił nam w Chrystusie.

W te prawdy i obyczaje stara się Kościół wtajemniczać katechumenów, aby poznali "przewyższającą wszystko miłość Chrystusa" (por. Ef 3,19). Kiedy ona zacznie być dla nich przejrzysta i jasna, wtedy stają się pełnymi chrześcijanami. Chociaż jeszcze nie uczestniczycie (mówię do was, katechumeni) w Eucharystii i wasze dziękczynienie jest raczej ludzkim wołaniem, bo jeszcze nie macie w sobie Chrystusa, żeby razem z Nim dziękować Bogu za wielkie dzieło miłości dla świata, to jednak już rozumiecie, że Eucharystia jest centrum wtajemniczania w miłość, jaką jest Bóg. Poznać tę miłość, oczyścić siebie, przyjąć zobowiązania, przykazania surowe czasem, by doświadczyć tej miłości! Doświadczyć tego, że pomiędzy Chrystusem, który jest w Eucharystii, a nami, którzy przyjmujemy Eucharystię, zadzierzga się taka więź, jaka jest między głową a ciałem. Chrystus Głową a my Ciałem (Ef 1,22-23). I wtedy wszyscy miłując Chrystusa miłujemy siebie nawzajem. Nie może prawa ręka powiedzieć lewej: nie znam cię (por. 1 Kor 12,21), ani nikt, chcąc ucałować kogoś w policzek z miłości, nie będzie mu deptał nóg podkutymi butami.

Oto na czym polega istota chrześcijaństwa! Do tej warstwy trzeba dotrzeć i tę warstwę trzeba odsłonić, by być prawdziwym uczniem Chrystusa, który objawia miłość i daje nam pewność, że jeśli idziemy tą drogą, to dojdziemy w ramiona Ojca - jak mówi poeta - "szersze niż cały świat".