Idąc dalej w określaniu grzechu, który spowodował przybicie Chrystusa do krzyża, można powiedzieć, ze jest to odcięcie od Boga. Człowiek idzie według własnej koncepcji, własnego planu (por. Iz 53,6). Szuka bez Boga. Ale to słowo "odcięcie" przemówi do nas dopiero wtedy, gdy sobie uprzytomnimy, że jeśli głowę odetnie się od ciała, jest śmierć. Przez uczestnictwo w Eucharystii, gdzie jest żywy Bóg, my stajemy się Ciałem, którego Głową jest Chrystus. Jeśli przez grzech Chrystus zostanie odcięty od naszego Ciała, pomimo pozorów życia jesteśmy martwymi.

Takie porównanie mi się dzisiaj nasunęło: odnawiamy stare kamienice naszego królewskiego ongiś miasta; konserwatorzy są przerażeni, ponieważ wyziewy przemysłowe powodują odkładanie się pewnych elementów, co odcina dopływ powietrza do materiału, z którego są zbudowane zabytki. A to odcięcie sprawia, że za pokrywą blokującą dostęp powietrza butwieją cegły, kamienie, wszystko się rozsypuje. Człowiek, który się odcina od Boga, doprowadza do wewnętrznej dezintegracji. Jeśli nie będziemy zbliżać się do Chrystusa, będziemy odchodzić od Chrystusa, będziemy zapełniać szpitale, kliniki - coraz głośniej mówi się o katastrofie antropologicznej - i zamiast brać wskazówki od kapłanów, będziemy je brać od psychologów i psychiatrów. Ale nie w tym kierunku dzisiaj ma iść refleksja. To tylko przypomnienie.

Wielka szkoła Kościoła każe nam rokrocznie przeżywać Wielki Piątek połączony z Niedzielą Zmartwychwstania, a więc ujmować w organiczną całość dialektykę śmierci i zmartwychwstania. W powiązaniu z sakramentalnym wydarzeniem Wielkiego Czwartku, kiedy Chrystus, Bóg-Człowiek, ukrywa pod postaciami Chleba i Wina swoją obecność i swoje zbawcze działanie, śmierć na krzyżu i zmartwychwstanie, każe nam głęboko zastanowić się nad związkiem, jaki jest między naszym życiem i Jego życiem. Między grzechem i łaską, naszym grzechem i Jego darem, który chce nam dać. Solenność dzisiejszej uroczystości - jak gdyby klasyczny schemat życia chrześcijańskiego, który przeżywamy rokrocznie - to nam ukazuje. Wczoraj poszedł poprzez Kościół okrzyk, wołanie: "Jerozolimo, Jerozolimo, nawróć się do Pana Boga twojego!" (Ciemna Jutrznia). Wołanie, które idzie od Środy Popielcowej, kiedy posypano nam głowy popiołem i słowa "przybliżyło się królestwo Boże, nawracajcie się!" pobrzmiewają nam w uszach.

Dzisiaj te klasyczny schemat jest jeszcze prostszy. Czytania Izajasza i Jana, niejako w dwutakcie, ukazały nam, że Jezus Chrystus Syn Boży jest Tym, który został zapowiedziany przed wiekami i jako Sługa Cierpiący, Sprawiedliwy (Iz 53,11), Baranek prowadzony na zabicie (Iz 53,7), wziął na Siebie nasze grzechy (Iz 53,5-6.8.11-12) i sam stał się Ofiarnym Barankiem, aby nam dać życie (Iz 53,10). Szczegóły męki Pańskiej pokazały, na czym polega męka Sprawiedliwego Człowieka, który grzechu nie uczynił, a podjął za nas śmierć, "Siebie na śmierć ofiarował" (Iz 53,12). Jawi się z tych czytań osoba Chrystusa, który życie daje (J 10,15; por. Mk 10,45), aby ludzi uwolnić od grzechu. Grzech bowiem odcina od dynamizmu miłości Boga, który rozproszonych gromadzi (J 11,52). Ileż to dziś rozbitych małżeństw powinno się pojednać, ile zwaśnionych narodów w imię Chrystusa winno przebaczyć dawne, historyczne, zaszłe grzechy. Czy zechcą, czy potrafią? Ilu ludzi bliskich i dalszych wyciągnie rękę w imię Chrystusa Ukrzyżowanego i powie: przebaczam? Potrafi ten, kto w Chrystusie poznał Boga, który jest Miłością.