Dzień ósmy ma w Kościele niezwykle głęboką biblijną tradycję, sięgającą tradycji żydowskiej, bo tę chrześcijaństwo w sobie niesie. Kto uczestniczył w uroczystościach Wigilii Paschalnej, zauważył, że pierwsze czytanie Wigilii przypomniało nam biblijny opis stworzenia świata. Bóg przez sześć dni stwarzał świat (szóstego dnia stworzył człowieka "na swój obraz, na obraz Boży" - Rdz 1,27), a w siódmym dniu - stąd dzień szabatu, sobota - odpoczął. Chrystus został zabity szóstego dnia, przez dzień siódmy, dzień szabatowego odpoczynku, spoczywał w grobie. A dnia ósmego, w Niedzielę Wielkanocną, powstał z martwych, dając początek nowemu stworzeniu. I zaczął się ósmy dzień wejścia w spoczynek Boga, który jest wiecznością. Ósmy dzień oznacza wieczność. Nasz czas odmierzany siedmioma dniami tygodnia ma swój kres, poza którym jest coś całkiem innego. To jest życie Boga i Jego królestwo, bezczasowe, bezprzestrzenne, bezkresne, Bóg jeden w Trójcy Świętej Jedyny w swoim królestwie o całkiem innych niż nasze jakiekolwiek wymiary.

Kto przez spotkanie z Chrystusem z Nim się zjednoczy, ten wchodzi w sferę właściwą Bogu, w sferę życia Bożego. Wchodzimy w sferę Boga przez chrzest. Umarł na krzyżu i zmartwychwstał po to, by nas, ludzi obciążonych grzechem, wprowadzić w swoje życie. Dokonuje się to w akcie pierwszym przez chrzest a następnie bierzmowanie i dojście do Eucharystii, gdzie jest dana nam pełnia życia Bożego, nam grzesznym ludziom, w miejsce grzechu odpuszczonego, obmytego przez Krew wylaną na krzyżu. Stąd pierwsze chrzcielnice, baptysteria, budowanie były często jako ośmioboczne, oktagonalne: przypominały, że ci, którzy schodzą do wody, oczyszczają się w wodzie, uczestnicząc jakby w pogrzebaniu Chrystusa grzebią swoje grzechy, i z wody i z Ducha Świętego otrzymują nowe życie, bo chrzest ich wprowadza w życie właściwe Bogu. Po prostu są święci świętością Boga.

Porozszczepialiśmy te wszystkie tworzące całość elementy. Wielu ludziom rozsypały się one jak abecadło wymieszane w worku i nie umieją złożyć z nich tego wspaniałego obrazu, jakim jest obraz Boży w człowieku. Zniszczony przez grzech i powoli odbudowywany przez Chrystusa i Jego Kościół.

Oktawa więc to osiem dni po Zmartwychwstaniu Pańskim - od Niedzieli Zmartwychwstania do tak zwanej Niedzieli Białej, Dominica in albis - kiedy neofici, katechumeni ochrzczeni w Wielką Sobotę, przez cały tydzień chodzili w białych szatach, żeby przedstawić się wspólnocie wierzących, ale też wzbudzić wśród nich wyrzuty sumienia, że tamci już pobrukali swoje szaty i żyją inaczej niż każe obyczaj królestwa Boga, które zstąpiło na tę ziemię razem z Chrystusem, że już nie naśladują Chrystusa, tylko wolą naśladować obyczaje tego świata. I przez osiem dni trwało świętowanie Paschy. Mówili Ojcowie, że od białych szat w miastach robiło się jaśniej. Neofici zdejmowali je w Białą Niedzielę.

Potem ten okres ośmiu dni, oktawa, przedłużył się o wspominanie wydarzeń, jakie dokonały się w Jezusie Chrystusie. Wiadomo, że Zmartwychwstały pozostał z nami przez czterdzieści dni. Potem wstąpił do nieba i po dziesięciu dniach zesłał Ducha Świętego, aby już na zawsze pozostać w swoim Kościele, uobecniając się w czasie, kiedy Kościół przez biskupów i kapłanów sprawuje ustanowione przez Niego święte sakramenty, zwłaszcza sakrament Eucharystii, który jest zawsze dopełnieniem sakramentu chrztu. Kto został ochrzczony, został ochrzczony dla Eucharystii. Dzięki niej otrzymuje mądrość Chrystusa i moc Chrystusa - Chrystus staje się sumieniem jego czynów - i daje Mu świadectwo w świecie.