Otóż pierwszą prawdą o człowieku jest jego śmiertelność, skończoność. Krzyż na grobie cmentarnym. Ale sprawę trzeba ustawić inaczej. Mianowicie Chrystus, który jest Bogiem, jako Człowiek podejmuje los człowieka: umiera. Chrystus umiera po to, by nam dać udział w nieśmiertelności i w swoim Boskim życiu. Proszę dobrze się nad tym zastanowić, że właśnie śmierć wprowadza nas w błąd, i cudza, i przede wszystkim nasza: podrywa zaufanie do miłości Boga, który dopuścił do tego, że każdy z nas musi przejść przez hańbę śmierci.

Kto rozumie misterium śmierci, cudzej i własnej? Ten, kto rozumie śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa. Jezus umiera obalając tę pozorną prawdę, że śmierć jest przeciw miłości Boga. Umiera będąc Bogiem i Człowiekiem i tym samym ukazuje nam pełne oblicze miłości, bo oto daje nam udział w swoim zmartwychwstaniu. Dzięki zmartwychwstaniu Chrystusa człowiek nie umiera. Więcej, uzyskuje wyższy stopień życia, życie wieczne. "Kto we Mnie wierzy, choćby umarł, żyć będzie" (J 11,25).

I druga prawda objawia się nam przez Chrystusowy krzyż. Mianowicie przypomina on, że człowiek stworzony do wolności - jedna z najwyższych prawd, najbardziej nas intrygująca - jest wolny tylko w Bogu, ponieważ Bóg stworzył go "w możliwości". Ma człowiek możliwość odrzucenia tego co najgorsze i najlepsze, co złe i dobre. Ma możliwość wyboru dobra i zła, ciemności i światła, woli Boga i woli szatana. Może czynić dobro, poznać prawdę, wyrażać piękno, miłować, ale może kłamać, czynić brzydotę spustoszenia (por. Mt 24,15) i nienawidzić jak szatan nienawidzi.

Wolność człowieka stoi na pograniczu pychy. Ode mnie zależy, czy będę w pełni wolny, kiedy podejmę wolę Boga - czy będę pyszny jak szatan, kiedy przyjmę pokusę szatańską, kiedy będę "kreował siebie", jak to dzisiaj lubimy powtarzać, poprzez samowolę. Ci, którzy nie przyjmują woli Boga, decydują się na to, by stać się więźniami samych siebie. Na początku pozornie dobrze to wygląda. Mówisz: daj mi wolność i będę robił, co chcę. Ale jutro przekonasz się, żeś zdecydował się na rzecz, która jest początkiem katastrofy.

Patrzmy dobrze na ten świat. Krytyka religii, podważanie wiary w Boga zmierza do tego, by człowiek stał się dla siebie najwyższym bytem. Ta propozycja, będąca częścią kulturowej podświadomości świata, w którym żyjemy, podsuwana jest przez tych, którzy chcą być Prometeuszami własnego losu. Mówią: albo my własną mocą staniemy się bogami, albo Bóg musi umrzeć, nie ma innej alternatywy.

Opór człowieka wobec Boga - który przez Chrystusa stwarza nas na nowo, wolnych od grzechu, wolnych od pożądliwości, od pychy, chciwości i namiętności - opór człowieka, indywidualny i zbiorowy, jest największym kryzysem świata. Jakie to oczywiste! Przecież kto ma oczy, ten widzi i kryzys świata bez Boga, i opór ludzi wobec propozycji Boga. Człowiek odrzuca Tego, który chce ingerować w jego znikomość, bo nie może znieść, że On, Bóg, przekracza człowieka, aby go w sposób doskonalszy, niż on sam potrafi - dopełnić. On go ulepił z mułu ziemi, On go na nowo tworzy poprzez mękę Chrystusa.

Nie jest tak w życiu? Wiele rzeczy potrafimy znieść, ale jednym z najbardziej tajemniczych ciężarów ludzkiego życia jest niemożność zniesienia obok siebie człowieka lepszego od nas. Paradoksalna sprawa! Bardziej potrafimy solidaryzować się ze złym i akceptować zło. Natrętna propaganda tolerancji narzucana przez ludzi, którzy są tolerancyjni wobec istnienia zła i rozprzestrzeniania zła - to jest część tej szatańskiej pokusy, która idzie poprzez współczesny świat: róbcie co chcecie, przymknijmy oczy, wszyscy mogą robić co chcą, w samowoli, bo to jest wolność. Nie, to jest opór spowodowany grzechem. To jest powód agonii Chrystusa na krzyżu.

Mówi o tym dzisiejsza Ewangelia, w przypowieści o obumieraniu ziarna. "Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam - mówi Jezus: - Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity. Ten, kto miłuje swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne" (J 12,24-25). Takie proste zdanie, oczywiste, które rozumie każdy prawy i godny człowiek! Tak jest wszędzie. W kreowaniu swojego zawodu, w dążeniu do ludzkiej wielkości. Tak jest w przyjmowaniu woli Boga. Prawo obumierającego ziarna jest dla chrześcijan prawem podstawowym.