Erygowana w 1271 roku parafia we Wrzawach, powstała z części osad parafii gorzyckiej, znajdujących się na prawym brzegu Sanu. San płynął wówczas innym, niż obecnie korytem, oddzielając parafian z Wrzaw od kościoła gorzyckiego. Do schyłku XVI w. parafia wrzawska należała w dalszym ciągu do archidiakonatu sandomierskiego diecezji krakowskiej. W 1464 r. na jej terytorium utworzono Parafię w Pniowie. W 1614 r. w ten sam sposób powstała Parafia w Radomyślu nad Sanem. Od 1597 r. wraz z Parafią Pniów i powstałą później Parafią Radomyśl nad Sanem należała do dekanatu urzędowskiego archidiakonatu zawichojskiego tejże diecezji. Taki stan trwał niemal do końca istnienia I Rzeczypospolitej. W 1785 r. parafia wrzawska na krótko weszła w skład diecezji tarnowskiej, by od 1787 r. znaleźć się w dekanacie miechocińskim diecezji przemyskiej. W ramach reorganizacji dekanalnej od 14 lutego 1931 r. znalazła się w nowo utworzonym dekanacie rozwadowskim. Od 1992 r. należy do dekanatu gorzyckiego nowo powstałej diecezji sandomierskiej. Same Wrzawy oraz wsie przynależne do parafii (Łapiszów, Dąbrowa, Sadowie, Goczałkowice, Kawęczyn, Zadole, Czekaj, Pasternik), a dzisiaj stanowiące przysiółki, w przeciągu 700 lat jej istnienia, należały do różnych rodów szlacheckich, m.in. Gorajskich, Sienieńskich, Koniecpolskich, Słupeckich, Hadziewiczów i Horochów. Budowane w parafii drewniane świątynie zwykle nie były trwałe; niszczyły je wojny lub powodzie. Ostatni drewniany kościół zbudowany w 1827 r., został spalony przez Niemców w pierwszych dniach sierpnia 1944 r. Nowa, murowana świątynia - istniejąca po dziś dzień, została wzniesiona w latach 1958-1961 z inicjatywy ówczesnego proboszcza ks. Alojzego Sierżęgi i wg projektu inż. Wawrzyńca Dayczaka. Parafia posiada akta parafialne od 1750 r.