Pierwotny kościół znajdował się na tym terenie już w r. 1326, obecny w stylu gotyckim zbudowany z kamienia w roku 1362 przez Wojsława herbu Wilczekosy, kanonika sandomierskiego, dziedzica sąsiednich Mikułowic. W pierwszej poł. XVII w. dobudowano kaplicę Matki Boskiej z fundacji Hermolausa Ligęzy, podskarbiego koronnego i jego żony Anny z Jakubowic. Kościół stanowi małe kwadratowe prezbiterium i szersza prostokątna nawa z kaplicą Matki Boskiej. Do kaplicy i prezbiterium przylega prostokątna, podpiwniczona przybudówka mieszcząca dwie zakrystie. Przy nawie od zachodu znajduje się nowa kruchta. W prezbiterium jest sklepienie krzyżowo-żebrowe ze zwornikiem z herbem Wilczekosy, w zakrystiach jest sklepienie kolebkowe. Kościół pokrywają strome dachy dwuspadowe, nieco obniżone, z trójkątnymi szczytami, w których są szczelinowe, ostrołukowe otwory, nad nawą późnobarokowa wieżyczka na sygnaturkę. Kaplica Matki Boskiej zbudowana na rzucie kwadratu, pod kaplicą znajduje się krypta z grobami fundatorów. Na ścianach prezbiterium polichromie pędzla Wojciecha Gersona z 1891 r. Ołtarze główny i dwa boczne pochodzą z pierwszej poł. w. XIX. W ołtarzu głównym umieszczone jest tabernakulum późnobarokowe oraz obraz św. Wojciecha, w lewym krucyfiks z XVIII w., w prawym - obrazy Matki Boskiej Różańcowej i św. Karola Boromeusza z pierwszej poł. XIX w. Ołtarz główny w kaplicy pochodzi z pierwszej poł. XVIII w. W kościele znajduje się barokowa kamienna chrzcielnica. Ławki i ambona są w stylu rokokowym. Kościół restaurowano wewnątrz w 1962 r., a z zewnątrz w 1987 r. Parafia posiada akta parafialne od 1809 r.