Jan Długosz zanotował, że kościół w Grzegorzowicach czcił św. Jana Chrzciciela. Wystawił go w formie okrągłej Nawoj herbu Topór, dziedzic Grzegorzowic. Było to w II poł. XIII wieku. Archeolog Tadeusz Szydłowski, badając tę budowlę w formie rotundy ze sklepioną apsydą od wschodu, z miejscowego kamienia łupanego - kwarcytu, murowaną na wapno, datuje jej powstanie na schyłek XI w. To potwierdzają: Bogdziewicz, Oleś i prof. Gawlik. Założenia bizantyjskie tej budowli i podobieństwo do kościoła św. Adaukta na Wawelu pozwalają nawet przypuszczać, że kościół ten pochodzi z X w. Parafia była erygowana około 1350 r. W roku 1627 dobudowano prostokątną nawę od zachodu o długości 17 m i szerokości 10 m, z trzema oknami od południa nad wejściem bocznym. Główne wejście jest od zachodu. Ściany są podparte na zewnątrz skarpami murowanymi. W 1885 r. zamiast gontu położono na kościele blachę żelazną, którą w roku 1923 wymieniono na żelazno-ocynkowaną. Dobroczyńcami świątyni przez wieki byli właściciele Grzegorzowic i Sarniej Zwoli m.in. Mikołaj Chrząstowski, w XVI w. Stanisław Ożarowski, później Targowscy (tablica - pomnik w ścianie rotundy), Sosnowscy (Karol fundator 54-stopniowych schodów), Olszewscy i Rauszerowie (szaty i dzwony). Nie ustępują im w trosce o świątynię tutejsi duszpasterze i proboszczowie. Wśród nich ks. Józef Frey fundator bocznych ołtarzy, pacyfikału z relikwiami Krzyża świętego oraz relikwiarza św. Floriana. Ks. Antoni Pakulski pozostawił fundusz na trzeci dzwon, największy. Czasy najnowsze troskę o materialny stan kościoła przesunęły na ogół parafian i na duszpasterzy. Świątynia ciągle restaurowana służy chwale Bożej. Ostatnie prace prowadzone były w latach 1990-1992. Parafia posiada akta parafialne od 1826 r.