Pierwszy kościół parafialny z drewna, p.w. św. Andrzeja został wybudowany przez Marcina z Odolina przed r. 1465. Kolejny istniejący do dziś, powstał prawdopodobnie w r. 1662. Był on kilkakrotnie odnawiany, m.in. pod koniec w. XVIII, w r. 1800-1843. W czasie remontu w latach 1955-1957 powiększono kruchtę od strony zachodniej i zakrystię. Kościół modrzewiowy, jednonawowy, o konstrukcji zrębowej, oszalowany, nad nawą wieżyczka na sygnaturkę, przy prezbiterium zakrystia. Jest wyposażony w 3 drewniane ołtarze rokokowe (w. XVIII). W ołtarzu głównym znajduje się obraz Matki Bożej Szkaplerznej, na zasuwanym obraz Zwiastowania, a nad nimi obraz patrona parafii św. Andrzej Ap., w bocznym ołtarzu po lewej stronie św. Józefa, zaś po prawej - św. Klary. Obrazy pochodzą z w. XVIII. Tytuł kościoła: św. Andrzeja Ap. i św. Józefa Oblubieńca NMP. Obok kościoła znajduje się dzwonnica, a w niej 2 stare dzwony (w. XVII-XVIII). Do wieku XV Borów należał do par. Zawichost, zaś w w. XIII stanowił uposażenie klasztoru w Zawichoście, a w XIV należał do klarysek krakowskich. W połowie w. XV proboszcz par. św. Maurycego w Zawichoście, Mateusz z Odolina, postarał się o przeniesienie tej parafii do Borowa. Zachowana wzmianka źródłowa pod r. 1465 informuje o parafii borowskiej. Do końca w. XVIII par. należała do diecezji krakowskiej i wchodziła w skład archidiakonatu zawichojskiego (dekanat urzędowski). Na początku w. XIX przez krótki okres należała do diecezji krakowskiej, od 1805 r. do lubelskiej, a od 25 marca 1992 r. do diecezji sandomierskiej. Przy parafii obok proboszcza jest wymieniany wikariusz. Pod koniec w. XVIII przy kościele wybudowano szpital dla ubogich. W tym czasie istniało już bractwo szkaplerzne i niewielka biblioteka parafialna. Kolatorem kościoła były klaryski krakowskie. W czasie ostatniej wojny Borów został spalony (2 lutego 1944 r.) i dwie wioski Łążek Zak., Wólka Szczecka. Zginęły 1003 osoby, a wraz z nimi ks. Stanisław Skulimowski, jednak kościół ocalał. Te miejscowości spacyfikowano w wyniku akcji odwetowej za pomoc udzielaną partyzantom NSZ i AK. W latach 1976-1977 ks. St. Kowal wybudował nową plebanię. Stan dzisiejszy jest dobry. W r. 1992 pomalowano blachę na dachu i zabezpieczono drewno na zewnątrz. Parafia posiada akta parafialne od roku 1882, ale niekompletne.