Początki parafii sięgają czasów piastowskich. Jej erekcja związana jest z okresem panowania księcia Henryka Sandomierskiego w latach 1132-1166. W tym okresie istniał prawdopodobnie na tym samym miejscu. co dziś, kościółek drewniany. Z czasem Miechocin staje się jedną z najbogatszych i największych parafii archidiakonatu sandomierskiego. W wieku XIV jest własnością rodu Habdanków a później Grzymalitów. Dokumenty z 1320 r. wymieniają po raz pierwszy imię tutejszego proboszcza księdza Adama. Kolejną wzmiankę o parafii znajdujemy w dziele Jana Długosza "Liber Beneficiorum". Długosz wspomina w nim o istnieniu już nowego murowanego kościoła, ufundowanego przez rodzinę Habdanków. Pozostałością tego okresu jest gotyckie prezbiterium i kamienna chrzcielnica z 1484 roku. Ostatnie badania prowadzone w 1992 r. związane z konserwacją głównego ołtarza potwierdzają zapiski Długosza. Na zworniku sklepienia odkryto datę 1340 r. Przypuszcza się, że jest to data ukończenia sklepienia, bądź malowania kościoła. W skład parafii wchodziło wówczas 14 wiosek. W XVI wieku ziemie parafii przeszły na własność rodziny Tarnowskich, która na parafialnych gruntach założyła miasto Tarnobrzeg. Źródła z XVI w. świadczą o istnieniu w Miechocinie przykościelnej szkoły parafialnej, gdzie miała kształcić się młodzież. Na przełomie XVI i XVII w. osiąga wysoki poziom nauczania, stąd zwana jest Akademią Miechocińską-. Przy szkole tej funkcjonowała także dobrze zaopatrzona biblioteka. Parafia z bogato uposażonym beneficjum dostawała się w ręce osób znamienitych, m.in. biskupów i profesorów Akademii Krakowskiej. Miechocin leżący w granicach parafii Dzików ściągał z daleka pątników do świeżo wsławionego łaskami obrazu Matki Bożej, którego opiekunami zostali Ojcowie Dominikanie. W ostatnich latach XVII w. rodzina Tarnowskich wzniosła murowany kościół i klasztor. Od początków w. XVIII nastąpił szybki upadek świetności parafii. W 1734 r. na terenie parafii miało miejsce wydarzenie, które wpisało się w historię kraju, na błoniach dzikowskich zawiązała się konfederacja popierająca Stanisława Leszczyńskiego w walce o koronę. W wyniku rozbiorów weszła parafia w skład diecezji przemyskiej. Opiekę nad parafią w tym czasie obejmowali czterej duszpasterze, pod ich duchowym zarządem było blisko 9.000 parafian. Nastąpił podział parafii na kilka mniejszych jednostek administracyjnych. W 1875 roku powstała parafia Ślęzaki. W 1922 r. powstała parafia przy klasztorze OO. Dominikanów. W dwa lata później oddzielono Chmielów (1924 r.), a w r. 1930 usamodzielniła się następna część parafii - Stale. W wyniku działań wojennych parafia poniosła ogromne straty. Odbudowy kościoła ze zniszczeń po I wojnie światowej dokonał wspólnie z parafianami ówczesny proboszcz ks. Henryk Hausner. Dobudował do kościoła boczną kaplicę, 15-metrowej wysokości wieżę kościelną, w nawie głównej wymienił drewniany sufit na sklepienie łukowe z cegły, wykonał również przypory zewnętrzne. Przyczynił się do odnowy życia duchowego zakładając różne Stowarzyszenia i Bractwa. Nie sposób w tym miejscu nie wspomnieć o żyjącym w tym czasie animatorze wielu inicjatyw religijnych, niestrudzonym bojowniku sprawy chłopskiej, apostole trzeźwości, pisarzu i wielkim patriocie - senatorze Wojciechu Wiącku z Machowa. Powojenna historia parafii nierozerwalnie związana była z osobą proboszcza ks. Leona Rosponda przybyłego tu w 1949 r. Przez prawie 35 lat kierował parafią w trudnym dla Kościoła okresie. Wtedy parafia miechocińska przeżywała również własny dramat, dramat powolnego umierania spowodowanego wtargnięciem tu wielkiego przemysłu siarkowego. W wyniku tego w latach 60-tych zniknęła piękna miejscowość Machów, najbogatsza kulturowo "perła w koronie" parafii. Trzydzieści lat później kopalnia odkrywkowa siarki zmiotła z powierzchni ziemi następną miejscowość Kajmów. Dzięki wysiłkom ks. Rosponda i wiernych mimo ogromnych przeszkód udało się kupić dom mieszkalny, który w sposób prowizoryczny przystosowano do odprawiania Mszy świętej. W 1992 r. kaplicę przebudowano, zmieniono architekturę, doszosowano wystrój wnętrza do celów kultowych. Kościół parafialny jest budowlą niejednolitą. Najstarszą jego częścią jest prezbiterium gotyckie z pięknym sklepieniem żebrowym, pochodzącym z XIV wieku. Nawa prostokątna pochodząca z I połowy w. XVIII (przeważnie dzięki hojności rodziny Tarnowskich), połączona jest z zabytkowym prezbiterium. W 1958 r. wskutek trąby powietrznej zwaliła się wieża kościelna, odbudowano ją w pierwotnej postaci. W 1985 r. w zewnętrznej części kościoła wymieniono zmurszałe cegły na nowe, a w r. 1987 wymieniono całą konstrukcję drewnianą dachu i dokonano pokrycia blachą miedzianą. Najstarszym zabytkiem w kościele jest kamienna chrzcielnica z napisem gotyckim z 1484 roku. W głównym ołtarzu znajduje się łaskami słynący krzyż w drewnie rzeźbiony. Ściany boczne prezbiterium wyłożone drzewem a na nich 10 obrazów świętych w rzeźbionych i złoconych ramach o bogatych ornamentach w stylu barokowym (pochodzą z końca XVII i pocz. XVIII wieku). W roku 1989 były prowadzone prace konserwatorskie przy obrazach, ramach, rzeźbach a także przy tej okazji usunięto farbę z części drewnianych wystroju prezbiterium i w ten sposób odkryto pierwotne malowanie. W roku 1992 dokonano gruntownej konserwacji głównego ołtarza oraz jego przezłocenia. Przy tej okazji pracujący konserwator dokonał odkrywek w tynku na ścianie. Okazało się, że za głównym ołtarzem znajduje się pierwotne malowidło być może z XIV lub XV wieku. Parafia posiada akta parafialne od 1869 r.