Tego nie dowiecie się z ekranu! Wydawnictwo Diecezjalne i Drukarnia w Sandomierzu zaprasza do lektury wyśmienitej powieści Sławomira N. Goworzyckiego „Tamtego lata. Zatajona historia Polaków”, która właśnie ukazała się na rynku wydawniczym. „Tamtego lata. Zatajona historia Polaków” to nasycona miłością Ojczyzny i chrześcijańskimi wartościami powieść historyczna o wojnie polsko-bolszewickiej roku 1920 w jej przełomowym momencie - Bitwy Warszawskiej. Bez zbędnych retuszy i "poprawności politycznej" pokazuje ogromne poświęcenie polskiego społeczeństwa broniącego Polski i Europy przed bolszewickim najazdem, co uchroniło chrześcijańską Europę przed zalewem komunistycznej propagandy. Od małych chłopców po doświadczonych dowódców, wszyscy bronili niepodległości Ojczyzny, powierzając swoje losy Panu Bogu i Najświętszej Maryi Pannie. Ta bogata faktograficznie opowieść ukazuje historię zmagań o wolność naszej Ojczyzny na tle pięknych polskich krajobrazów. W barwnej opowieści Autor przedstawia patriotyzm, wiarę katolicką, zaangażowanie, rozwagę i rozsądek, jak i młodzieńczy zapał Polaków tamtych dni. Książkę może czytać zarówno dorosły Czytelnik, jak i młodzież.
Główny bohater - nastoletni harcerz - pociągnięty przykładem wielu znajomych i nieznajomych, zaciąga się do Armii Ochotniczej. Obserwujemy losy młodzieńca oraz jego bliskich na tle zawieruchy wojennej: licznych bitew i potyczek, narad sztabu polskiego wojska, przykrych skutków przemarszu czerwonych armii.
Młody dowódca spojrzał chłopcu w oczy i, jak starszy brat, potrząsnął jego ramieniem.
- Ty musisz doręczyć przesyłkę. Tym sposobem ratujesz i Abryczyńskiego, jeśli żyje, i nas wszystkich, całe miasto... i wiele więcej niż miasto. O, żebyś ty chłopcze wiedział jak wiele.
- Ja to wiem, panie majorze - odparł żywo Dyzio, marszcząc czoło, unosząc nieco głowę i z wielką powagą spoglądając w oczy swego rozmówcy. - My ratujemy cywilizację chrześcijańską.
Kilka osób obecnych przy tej wymianie zdań znieruchomiało. Poczęto spozierać w milczeniu to na chłopca, to po sobie wzajem. Cały ów krajobraz walczącego miasta, frontowej rzeki i jej brzegów, nabrał w pojęciu tych ludzi innego wymiaru - jakby nie swojskiego już tylko i bardzo tutejszego, lecz jakiegoś wielkiego, nieogarnionego, wręcz ponad przestrzenią i czasem.
- Ach, skoro tak... to, cóż, wszystko jasne... Ruszaj druhu. - Młody major zmieszał się nieco, zrozumiawszy, że jego przydługa mowa kierowana do tego chłopca była raczej zbędna.
Chłopiec bowiem i bez tego wiedział, o co tu chodzi. Proste czynności, polegające właściwie na chodzeniu lub bieganiu, a to pod ciężarem skrzynki z nabojami, a to z wielką paką bandaży, a to, jak teraz, z jakimś ważnym zawiniątkiem, na skradaniu się i wypatrywaniu nieprzyjacielskich pozycji, a wreszcie i samo strzelanie, były dla niego po prostu owym „ratowaniem cywilizacji chrześcijańskiej”. Chłopiec ten w, zdawałoby się, drobiazgu znajdował wymiar bezkresu - to jest sztuka. Dowódca ledwie dostrzegalnie zakreślił znak krzyża za oddalającym się malcem. Podobnie uczyniło i kilka innych osób.